Ας ταξιδεύσουμε με τη φαντασία μας πίσω στο 1885 και ας σταθούμε διακριτικά και αθόρυβα στην Παλαιά Βουλή των Ελληνων με ευήκοα ώτα και πάλλουσα καρδία, να ακούσουμε προσεκτικά τα παρακάτω λόγια του αγορεύοντος Γεωργίου Ξενουδάκη, του εξ Ιμβρου Σφακίων, μεγάλου οραματιστή, ευεργέτη και πρώτου βουλευτή της Κρήτης.
«…Τα μεγάλα κράτη εργάζονται να κατακτήσωσι, ουχί και να ελευθερώσωσι. Μη λοιπόν παρ’ αυτών περιμένωμεν, αλλά από τον πατριωτισμόν και την ομόνοιαν. Αφετε την φιλαρχίαν και την ιδιοτέλειαν. Οι περί την προσωπικήν πολιτικήν ασχολούμενοι, διά να τηρήσωσιν την εξουσίαν ή ν’ ανέλθωσιν εις αυτήν, μικροί εισίν και μικρότεροι θ’ αποθάνωσι. Πόσοι ήλθον και παρήλθον, υπουργοί και πρωθυπουργοί και όμως κοιμώνται εκεί τον αιώνιον ύπνον, γνωστοί ως εκ της επιγραφής του ονόματος! Μη λοιπόν από την άπληστον πολιτικήν της Ευρώπης περιμένετε, μη ματαιοπονήτε εις ευμετάβλητους οργανισμούς ούς από 60 έτη δεν κατορθώσατε να στερεώσητε, αλλά από την αυταπάρνησιν και την γενναιότητα…».
Κάθε φράση αποτελεί απόρροια μακρόχρονου φιλοσοφικού στοχασμού που μετατρέπεται σε μνημείο πολιτικής σοφίας και προφητείας. Μια αποκαλυπτική σωφροσύνη ενός πολιτικού ανδρός, τον οποίον η ιστορία, με την πάροδο του χρόνου, ανελκύει όλο και υψηλότερα στο πάνθεον των σπάνιων ανθρώπων.
Ας θυμηθούμε ότι ο Γ. Ξενουδάκης ήταν ηλικίας άνω των 50 ετών, όταν το 1871 οι Γερμανοί ηγεμόνες της Πρωσίας, οι οποίοι είχαν επικρατήσει στην Ευρώπη, μετά από σκληρούς αγώνες ανταγωνισμού με την Αυστρία και τη Γαλλία, ανακήρυξαν το Γερμανικό Ράιχ στα ανάκτορα των Βερσαλλιών. Την ίδια ημέρα έστεψαν τον Γουλιέλμο Α’ αυτοκράτορα και προσονόμασαν τον Βίσμαρκ καγκελάριο της αυτοκρατορίας. Εναν αμείλικτο και αδυσώπητο άνδρα που εξελίχθηκε στον ισχυρότερο και σκληρότερο πολιτικό της Ευρώπης. Εκείνον που επιχείρησε να συναντήσει ο φιλόπατρις Σφακιανός στο τρίμηνο ταξίδι του στην Ευρώπη το 1883, με σκοπό να συζητήσει το καυτό θέμα της απελευθέρωσης της πατρίδας του Κρήτης και το μόνο που κατάφερε ήταν να του αποστείλει μια επιστολή, στην οποίαν απάντησε ο Βίσμαρκ, παραπέμποντάς τον στους Αγγλους κατακτητές.
Ας θυμηθούμε επίσης ότι το 1918, στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η γερμανική μοναρχία εκπνέει. Ο Γουλιέλμος Β’ παραιτείται και το Ράιχ μετατρέπεται σε κοινοβουλευτική δημοκρατία. Με τη συνθήκη των Βερσαλλιών οι Γερμανοί θα απωλέσουν μεγάλα εδάφη, τα οποία περιέρχονται στη Γαλλία, το Βέλγιο, τη Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία, τη Δανία και σε άλλες μικρές χώρες. Χάνουν επίσης τις αποικίες τους και, το χειρότερο, υποχρεώνονται να πληρώσουν μεγάλο ετήσιο ποσόν αποκαταστάσεων ζημιών στους νικητές για 80 χρόνια. Στη συνέχεια, όπως γνωρίζουμε, μετά τη πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης διαμορφώνεται, σ’ ένα κλίμα μεγαλομανιώδους εξουσιοθηρίας και παραλογισμού, το Γ’ Ράιχ, που θα οδηγήσει στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή τη φορά με ηγέτη και οραματιστή έναν Αυστριακοεβραίο στρατιώτη, τον Αδόλφο Χίτλερ και με σκοπό την ανάκτηση των απωλεσθέντων εδαφών και την εξασφάλιση της ευρωπαϊκής και, τελικά, της παγκόσμιας κυριαρχίας.
Σήμερα το Δ’ Ράιχ, παρά την καταστροφική του ήττα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ανασυγκροτήθηκε με τη βοήθεια των λαών που έπληξε, υποδούλωσε και επιχείρησε να κατακτήσει και έχει μάλιστα καταφέρει να κυριαρχήσει. Αυτή τη φορά όχι στρατιωτικά, αλλά οικονομικά. Στα πλαίσια μηχανισμών ευμετάβλητων οργανισμών.
«Μη λοιπόν από την άπληστον πολιτικήν της Ευρώπης περιμένετε, μη ματαιοπονήτε εις ευμετάβλητους οργανισμούς, ους από 60 έτη δεν κατορθώσατε να στερεώσετε, αλλά από την αυταπάρνησιν και την γενναιότητα». Ας ακούσουμε προσεκτικά τη στεντόρεια φωνή του Γ. Ξενουδάκη που ακόμα αντηχεί στη Βουλή των Ελλήνων. «Μη ματαιοπονείτε εις ευμετάβλητους οργανισμούς».
*σεναριογράφος – σκηνοθέτης
