Η εκλογική άνοδος της ακροδεξιάς στη Γαλλία αλλά και σε όλη την Ευρώπη µε “γύρισαν” στην προ ολίγων εβδοµάδων εκδήλωση στο “Μουσείο Τυπογραφίας”, για τον διεθνή διαγωνισµό αφίσας µε θέµα ‘‘Ρατσισµός και Ξενοφοβία’’.
Ήταν συναρπαστική στο ξεκίνηµα της εκδήλωσης η παρουσία αλλόγλωσσων µαθητών από το “Πειραµατικό Γυµνάσιο Χανίων” που διηγήθηκαν τις προσωπικές τους εµπειρίες, τραγούδησαν όµορφα τραγούδια της πατρίδας τους και έπαιξαν µουσική.
Η χώρα µας κάνει ένα µεγάλο βήµα.
Από το σκοτάδι της ξενοφοβικής µισαλλοδοξίας περνά στο φως της συνύπαρξης και του συνανήκειν.
Έτσι η Ελλάδα γίνεται ένα γόνιµο πεδίο όπου και άνθρωποι (που θα µας διαδεχτούν) θα µπορούν να συνυπάρχουν, να εργάζονται, να σπουδάζουν και να συνυπάρχουν αρµονικά στο κοινωνικό σώµα.
Αυτό δεν είναι εύκολο να γίνει.
Απαιτεί ενσυναίσθηση, όραµα καθήκοντος και σεβασµό στον νόµο.
Ο ρατσισµός κατ’ ουσίαν είναι µία αφόρητη βαρεµάρα, ανθρώπων χωρίς περιεχόµενο και ηθικό υπόβαθρο.
Η Ελλάδα στο σταυροδρόµι της Ιστορίας τούς χρειάζεται όλους. Πόσω µάλλον η Ευρώπη.
Αυτό µε δίδαξαν τα γυµνασιόπαιδα στο Μουσείο Τυπογραφίας.
Είναι πάρα πολύ σηµαντικό πως από τα µαθητικά χρόνια προετοιµάζεις πολίτες για να οδηγήσουν το άρµα της κοινωνίας µπροστά.
Αυτό απαιτεί µόρφωση, κόπο και θυσίες απ’ όλους.
Νοµίζω ότι στο σηµείο αυτό αξίζει να θυµίσω αυτό που λένε οι Αµερικανοί: µη σε νοιάζει πώς σε θεωρούν οι άλλοι, να σε νοιάζει πώς εσύ θεωρείς τον εαυτό σου.
