Κύριε διευθυντά,
η ιστορία των εθνών, στις ατέλειωτες σελίδες της, το ‘χει γραμμένο με χρυσά γράμματα που μας λέει ότι, άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων και χρωμάτων μπορεί να φτιάξουν, όταν ενωθούν, ένα κράτος. Ποτέ όμως δεν μπορούν να γίνουν ενιαίο έθνος. Αιώνια μεταξύ τους θα τους τρώει το σαράκι της φυλετικής τους διαφοράς.
Τώρα, είναι αλήθεια και κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο, ότι καθημερινά ενημερωνόμαστε από όλα τα Μ.Μ.Ε. και βλέπουμε ιδίοις όμμασι τα έκτροπα που γίνονται σε διάφορα κράτη ανά την υφήλιο, μεταξύ ανθρώπων διαφορετικού χρώματος, που ζουν όμως κάτω από τον ουρανό της ίδιας της πατρίδας τους. Ο ρατσισμός έχει φθάσει πλέον σε μεγαλύτερο βαθμό της αντιπαλότητας.
«Φύγε από την πατρίδα μου… δε σε θέλω στην δική μου πατρίδα. Δεν θέλω να ζεις εδώ, στον ιερό τόπο μου και στα δικά μου εδάφη…» λένε πάρα πολλοί στους λογής – λογής μετανάστες και τους πρόσφυγες και μάλιστα με αβυσσαλέο μίσος… πολλές φορές!
Άλλοι πάλι λένε -και το πιστεύουν αυτό- ότι οι παραπάνω φταίνε για την ανεργία που ταλανίζει στην όποια πατρίδα έτυχε να στρεχιάσουν και τους θεωρούν υπεύθυνους για τα μύρια κακά που τους κατακλύζουν. Όλοι οι λαοί ανά την υφήλιο βρίσκονται σε αναβρασμό και σε εγρήγορση.
«Εσείς φέρατε τα ναρκωτικά» τους λένε πάρα πολλοί, «…και μύρια άλλα κακά στον τόπο μας…».
Η αλήθεια είναι ότι, η ζωή μας έχει αλλάξει τον ήπιο παλαιό ρυθμό της, αλλά εγώ πιστεύω ότι δεν φταίνε οι λογής – λογής ξεριζωμένοι από την πατρίδα τους συνάνθρωποί μας. Οι ρίζες του κακού βρίσκονται αλλού. Τέλος πάντων…
Εκείνο όμως που με αφήνει έκπληκτο, είναι τα τελευταία γεγονότα που εκτυλίσσονται καθημερινά στην Αμερική, τη χώρα της ευημερίας και της απόλυτης ελευθερίας, όπως πολλοί το λένε αυτό. Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι μάλλον πάρα πολλοί λευκοί εκείνης της χώρας, θέλουν πάση θυσία να επιβληθούν στους άλλους λαούς, είτε κίτρινοι είναι αυτοί είτε μελαμψοί, αλλά πολύ περισσότερο στους μαύρους. Μάλλον τους θεωρούν παρείσακτους, ξεχνώντας ότι η Αμερική είναι η πατρίδα τους. Πολλές φορές αναίτια τους σκοτώνουν και τους βασανίζουν, κοιτώντας τους υπεροπτικά και με μίσος, λες και δεν είναι άνθρωποι κι εκείνοι. Κι ας είναι πάππου προς πάππου Αμερικανοί πολίτες.
Το βάρβαρο βέβαια αυτό φαινόμενο δεν είναι τωρινό. Τα βιβλία γράφουν ότι αυτό γίνεται από τότε, πριν από αιώνες που τους έπαιρναν από την πατρίδα τους την Αφρική ως σκλάβους, αλυσοδεμένους μάλιστα και τους πήγαιναν στις φυτείες τους. Από τότε υπάρχει αυτή η μανία της εξοντώσεώς τους. Τότε τους θεωρούσαν σκλάβους και ανθρώπους ενός κατώτερου Θεού, που τους μαστίγωναν ανελέητα μέχρι θανάτου πολλές φορές, σέρνοντάς τους στις φυλακές των χωραφιών τους γιατί τολμούσαν να τους ζητήσουν λίγο έλεος. Τους ζητούσαν οι άνθρωποι λίγες μπουκιές περισσότερο ψωμί και μάλιστα όχι σιταρένιο αλλά ψωμί από καλαμπόκι -τη λεγόμενη μπομπότα – να μην πεθάνουν από την πείνα. Κι αντί να τους δείξουν λίγη συμπόνια τους μαστίγωναν και τους ταπείνωναν μπροστά στα μάτια των άλλων σκλάβων, προς γνώση και συμμόρφωση των δεύτερων, κι εφόσον δεν μπορούσαν να γυρίσουν στην αγαπημένη τους πατρίδα, αναγκαστικά, παρέμεναν στην Αμερική ως κατώτεροι όμως πολίτες.
Τα όσα δεινά πέρασαν οι άνθρωποι δεν είναι δυνατόν να γραφούν μέσα σε λίγες αράδες της εφημερίδας που έχω στην διάθεσή μου. Αλλωστε, για τα μαρτύρια, ειδικότερα της μαύρης φυλής, έχουν ασχοληθεί χιλιάδες συγγραφείς, που αν τύχει και διαβάσει κανείς έστω ένα από αυτά τα βιβλία θα βάλει τα κλάματα όσο σκληρός κι αν είναι.
Βλέποντας όμως μετά από πολλά χρόνια τη σκληρή εκμετάλλευση από τους προύχοντες άσπρους, που έκαναν στους μαύρους, τους σκλάβους, όπως προαναφέραμε ότι τους αποκαλούσαν, ήρθε ο Αβραάμ Λίνκολν -αν δεν κάνω λάθος- και κατήργησε την δουλεία, δίνοντας ίσα δικαιώματα με τους λευκούς και στους μαύρους. Ανάσαναν οι άνθρωποι!
Δεν μπορούσαν όμως να χωνέψουν οι λευκοί την μεγαλοψυχία του Λίνκολν κι από τότε μέχρι και τις μέρες μας τους θεωρούσαν και τους θεωρούν κατώτερους ανθρώπους. Κι εδώ γεννιέται το μεγάλο ερώτημα: Από τότε έχουν περάσει πάνω από τρεις – τέσσερις αιώνες που λευκοί και μαύροι συζούν, έχοντας τις ίδιες υποχρεώσεις και τα ίδια δικαιώματα στην χώρα τους την λεγόμενη Η.Π.Α. Γιατί ακόμα επικρατεί τόσο μίσος ανάμεσά τους; Η Αμερική είναι μια χώρα που, καλώς ή κακώς, είναι ένα μεγάλο μείγμα ανθρώπων, ισάξιων μεταξύ τους σε όλους τους τομείς. Γιατί να θέλουν οι λευκοί να επικρατήσουν έναντι των μαύρων; Μήπως ονειρεύονται τα περασμένα μεγαλεία των προγόνων τους; Και καλά, οι πρόγονοι τους ήταν έτσι πλασμένοι, που για Θεό τους προσκυνούσαν -λέω τώρα εγώ- το χρυσάφι και γι αυτόν τον λόγο εξόντωσαν ένα έθνος ολόκληρο. Οι σημερινοί γιατί το κάνουν αυτό; Και σε πλούσια χώρα ζουν, κι όλα τα αγαθά της γης τ’ απολαμβάνουν, και χρήματα πολλά έχουν. Τι τους φταίνε οι μαύροι και θέλουν να τους εξοντώσουν πάση θυσία; Γιατί τόσο μίσος;
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής,
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
