Ο Ρισελιέ και… ένα γλυπτό

Μπερδεμένα πράγματα σε μια μπερδεμένη χώρα.
Κάποιοι κρύβονται πίσω από τις ευθύνες τους και ένα “αόρατο” χέρι ρίχνει γλυπτά στο Παλαιό Φάληρο.
Η τέχνη διαφωτίζει, εξυμνεί αλλά δεν καθοδηγεί ως στρατευμένη.
Το βιομηχανικό γλυπτό του Φαλήρου, δεν μου άρεσε.
Είναι ογκώδες, με υπεριώδη αυτοπεποίθηση, χωρίς καλλίγραμμη αρμονία.
Ο γράφων, όμως, δεν ξέρει απ’ αυτά.
Αφού άρεσε στον δήμαρχο και στους δημότες, η θέση του είναι να κοσμεί το Δημαρχείο.
Θέλω να πω ότι “κουκούλα” στην τέχνη δεν μπορούμε να βάλουμε.
Αυτά είναι σημάδια εφίδρωσης αυταρχισμού.
Πάμε παρακάτω…
Ο κ. Τσίπρας πολιτεύεται, διά της τεθλασμένης, οσονούπω με χορογραφίες.
Επιλογή του.
Προτίμησε να ενημερώσει πρώτα την Εκκλησία, για το Σκοπιανό.
Αυτό είναι ένα αισθητικό λάθος.
Στα κόμματα θα προστρέξει για στήριξη, για κοινά αποδεκτή λύση.
Πολιτική στις αστικές Δημοκρατίες κάνουν τα κόμματα.
Η Εκκλησία έχει έναν ποιμενικό, εθνικό και παρηγορητικό ρόλο.
Στοιχειώδεις κανόνες, ενός πρωτοετούς φοιτητού των Πολιτικών Επιστημών.
Ο υποσημειούμενος πιστεύει στην λύση στο Σκοπιανό.
Μη λύση, σημαίνει επί μακρόν το τέλος της ελληνικής διπλωματίας, αλλά και της Σκοπιανής.
Η διπλωματία, όμως, έχει εθνικά χαρακτηριστικά.
Εννοώ ότι το παιχνίδι, παίζεται με τα κόμματα συντεταγμένα, χωρίς εκπλήξεις.
Η εποχή του Ρισελιέ τέλειωσε.
Αυτά…