Ο ρυθμικός χτύπος του “ΕΥ”

Τα μακριά μαλλιά του γιοy του Hλιου πεσμένο πλατανόφυλλο στο βλέμμα. Ήχοι – σύντροφοι στο ψιθύρισμα. Και μια απεραντοσύνη που κοιμάται νωχελικά μέσα στο Eαρ.
Yστερα ο χρόνος μοιάζει μακρινός, όσο πιο κοντά είναι η παρουσία. Το εφικτό, μια σταλιά όνειρο, που πραγματώθηκε στο μειδίαμα του σήμερα. Και οι στιγμές, έχουν στήσει χορό πάνω στα φεγγάρια των ανυπόμονων καιρών. Πάνω στα στήθη της γήινης σκέψης.
Σκοπός που συντονίζει τον ρυθμό του με τον χτύπο του “Ευ’”. Κι είναι αυτή η επανάληψη του αναπάντεχου μια ενδελεχής ευχή – χειροπιαστή οπτασία. Χαμόγελο στο καταμεσήμερο. Και ο Αίολος να χαϊδεύει τους καταρράκτες των Αγγέλων. Που για μια στιγμή άνοιξαν τις θύρες για ν’ ανασάνει η θύελλα. Η κλεισμένη στη σκέψη. Και ευθύς, η στιγμή έγινε ανθός στο αφτί μιας τσιγγάνας πιθανότητας. Κατάλευκη Ανοιξη στα μαύρα μαλλιά του σήμερα. Νομίζεις πως έχουν γίνει όλα και ξαφνικά όλα είναι Ανεμος, που καπνίζει αρειμανίως πάνω στο τώρα. Και καθαρίζει το φως από τις ερήμους του “άνευ λόγου και αιτίας”.
Μέσα στο σήμερα, σπουργίτια οι στιγμές που θυμίζουν το άγγιγμα. Εκείνο το απρόσμενο, που έρχεται όταν τίποτα πια δεν περιμένεις να ’ρθει. Παιδί που ζητά απ’ το φως να του πετάξει ένα γιασεμί. Και σαν αντάλλαγμα, δίνει ένα χαμόγελο στο νου που περιπλανιέται στα παλάτια του Μινώταυρου.
Μέσα στο δισάκι της, η στιγμή, έχει πιο πολλά απ’ ότι νομίζεις.