» Τι περιµένουµε
Η θεωρία γίνεται υλική δύναµη όταν γίνεται κτήµα των µαζών και τότε είναι που οι πράξεις µας σηµατοδοτούν την πραγµατικότητα.
Στη σηµερινή κοινωνία που η µόνη της αξία είναι η επιβίωση, που ξοδεύει τον χρόνο της στην ανάγκη, που τελικά δεν είναι µια ελεύθερη κοινωνία ποιος θα µιλήσει για την αριστερά;
Οι µεγάλες κοινωνικές ανισότητες, η φτώχεια, η µετανάστευση, η ερήµωση της
υπαίθρου, τα παθητικά ΜΜΕ, ο πόλεµος που έφθασε στην πόρτα µας και το ποιο
σηµαντικό, εµείς δεν υπάρχουµε ποια σαν πολίτες, σαν άτοµα, παρά µόνο σαν ψηφοφόροι.
Έτσι κλεισµένη σε έναν εθνοκρατικό ορίζοντα, η αριστερά ξέχασε την ιδεολογία της ή έγινε και η ίδια συντηρητική.
∆εν υπάρχει µόνο εξαθλίωση αλλά και τροµερή αποξένωση, και η κρατική υστεροβουλία δεν αφήνει να δηµιουργηθούν συλλογικότητες, υπάρχει µία αδυναµία αντίστασης.
Η θεωρία παραδέχεται ότι κάθε κοινωνική δοµή δηµιουργεί τους χαρακτήρες
εκείνους που είναι απαραίτητοι για τη διατήρησή της.
Ο Μαρξ υποστηρίζει ότι η άρχουσα τάξη πάντα φροντίζει ώστε η ιδεολογία της να είναι για όλα τα µέλη της κοινωνίας. Το κατορθώνει σήµερα µε την προπαγάνδα, την παιδεία, τον έλεγχο των ΜΜΕ. Ο Ράιχ, που το πάει παραπέρα θεωρεί ότι όλες αυτές οι διεργασίες διαµορφώνουν σε κάθε γενιά µια ψυχική ροπή που ανταποκρίνεται θετικά στην υπάρχουσα τάξη, δηλαδή εκτός από τις ιδέες και τα συναισθήµατα καθορίζει και τους κοινωνικούς παράγοντες. Βλέπουµε γύρω µας την εργατική τάξη να έχει αστικοποιηθεί ακόµα και όταν ονειρεύεται. Στην πράξη η εργατική τάξη δεν µπορεί να δράσει, γιατί αυτό είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης (Μαρξ). ∆εν πρέπει να
ξεχνάµε ότι αν δεν υπήρχε ο φόβος της ανεργίας και η ίδια η ανεργία, δεν θα υπήρχε καπιταλισµός.
Αυτή τη στιγµή το σηµαντικό δεν είναι η υλοποίηση στόχων, αλλά η διαδικασία
υλοποίησής τους, δηλαδή η αφύπνιση του εργάτη, του συνταξιούχου, του αγρότη κλπ, ώστε να µπορεί να ανακτηθεί µια µαζική αντίσταση. Η ικανότητά µας να σκεπτόµαστε ένα συλλογικό µέλλον δεν πρέπει να µειώνεται.
Να ξαναφτιάξουµε τα σωµατεία στη δουλειά, να βάλουµε τους µικρούς παραγωγούς µέσα στην πόλη, να συγκροτήσουµε τις συνοικιακές επιτροπές στον ∆ήµο, να µορφώνουµε πολίτες και όχι ιδιώτες.
Να παραµερίσουµε τα εµπόδια για όλους εµάς που βιώνουµε µια καθηµερινή ανασφάλεια και να αποκτήσουµε τη δυνατότητα αληθινής συµπόρευσης µε τον διπλανό µας.
Ξέρουµε τι ανάγκες µας και η συµµετοχή στα κοινά µε τα συνοικιακά συµβούλια µπορεί να είναι αποτελεσµατική στη βελτίωση της ζωής µας ως πολιτών.
Η ιδεολογία της αριστεράς µπορεί να µας βγάλει από την παθητική µας αδράνεια.
Πιστεύω ότι µπορεί να αρχίσει ένας διάλογος από εµάς.
