Ο ρόλος του Ελληνα Δασκάλου

«Αυτές οι μνήμες και αυτά τα οράματα, Κύριε Υπουργέ της Παιδείας και αγαπητοί φίλοι μας προσκεκλημένοι, σηματοδοτούν την πορεία του Κλάδου μας, προσδιορίζουν τη φυσιογνωμία μας και καθορίζουν τους στόχους του. Πρόκειται για μια πορεία αγωνιστικής επαγρύπνησης και συμμετοχικής ευθύνης και για μια φυσιογνωμία που κατακτά και καταξιώνει χρόνο με τον χρόνο τη σημασία της διαλεκτικής αντιπαράθεσης και της αναγκαιότητας της σύνθεσης». Β. Κακατσάκης (από τα Πρακτικά της 54ης Γ.Σ. της ΔΟΕ, Ιούνιος 1985). «Ο ρόλος του δασκάλου μέσα σ’ ένα τέτοιο σχολείο και υπηρετώντας μια τέτοια παιδεία, δεν μπορεί να είναι άλλος από τον ρόλο του κοινωνικού απελευθερωτή και του εθνικού εμψυχωτή. Και ο ρόλος αυτός δεν μπορεί να επιτευχθεί από δασκάλους που ως πολίτες είναι, όπως και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, πολίτες β’ κατηγορίας, πολίτες υπό απαγόρευση» Β. Κακατσάκης (Από τα Πρακτικά της 55ης Γ.Σ. της ΔΟΕ, Ιούνιος 1986).

«Πάλι/ στην έδρα εγώ/ και στο θρανίο εσύ,/ παιδί της ελπίδας./ Μη φοβάσαι!/ Δε θα σου πω “πάψε”,/ όταν μου ζητήσεις να μάθεις/ την αλήθεια./ Δε θα σε χαρακτηρίσω ανώριμο,/ όταν μου πεις/ πως έχεις δικές σου ιδέες./ Δε θα σου ζητήσω να προσευχηθείς/ σ’ έναν ακίνδυνο Θεό,/ χρήσιμο στην καταναλωτική μας κοινωνία./ Μη φοβάσαι!/ Μαζί θα μπούμε στον ναό,/ που ήρθε ο Χριστός με το μαστίγιο στο χέρι/ και πέταξε έξω τους εμπόρους./ Μαζί θα σκύψουμε να μαζέψουμε τις πεταμένες λέξεις/ και θα τους δώσουμε/ το νόημα που έχουν./ Μαζί θ’ αποκυλίσουμε/ “τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου”» Το ποίημά μου “Δάσκαλος” (“Όταν γίνεις ποίημα”, εκδ. “Πυξίδα της Πόλης”, Χανιά 2013). Γράφτηκε ελαφρώς διαφορετικά τον Ιούνιο του 1981 και μπήκε αντί προλόγου στο “Λεύκωμα” των Μετεκπαιδευθέντων Δασκάλων της διετίας 1979 – 1981 στο Μαράσλειο Διδασκαλείο, που εκδόθηκε από το Δ.Σ. του Συλλόγου τους, του οποίου ήμουν αντιπρόεδρος.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Και τα αποσπάσματα από τις ομιλίες μου ως Προέδρου Γενικών Συνελεύσεων της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΔΟΕ) και το ποίημά μου “Δάσκαλος”… “έπιασαν στασίδι” στο μοναδικό στο είδος του βιβλίο – λεύκωμα που έγραψε ο και καλός μου φίλος, ιστορικός της Εκπαίδευσης, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών Σήφης Μπουζάκης με τίτλο “Πανελλήνια Αγωνιστική Συνδικαλιστική Κίνηση Δασκάλων και Νηπιαγωγών (1974 – 2018) και υπότιτλο “Αγώνες για τη δημοκρατία και την αλλαγή στην εκπαίδευση – Θέσεις, αντιθέσεις, δράσεις, συγκρούσεις, πρόσωπα (Πάτρα, 2019).

Στην Αθήνα και στη Χαλκίδα
Στην Αθήνα, αύριο Σάββατο, 5 Οκτωβρίου και στη Χαλκίδα τη Δευτέρα 7 Οκτωβρίου. Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, βέβαια. Η παρουσίαση του περί ου ο λόγος στην πρώτη Στάση, βιβλίου ενός συγγραφικού και εκδοτικού άθλου 274 μεγάλου σχήματος, ιδιαίτερα επιμελημένων σελίδων, στην Παλιά Βουλή το “αίτιο” για να πάω στην Πρωτεύουσα – πώς να πω όχι στον συγγραφέα του, με δεδομένο ότι κείμενά μου συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτό! Χώρια όλα τ’ άλλα. Μια βραδιά αφιερωμένη στην ποίησή μου, με τίτλο “Όπως το ψωμί” (για τον τίτλο της τελευταίας ποιητικής μου συλλογής πρόκειται), με διοργανωτή τον τοπικό, ιδιαίτερα δραστήριο Σύλλογο των Δασκάλων και Νηπιαγωγών, στην Οικία Βραΐλου (να ‘ναι καλά ο πρώην πρόεδρος της ΔΟΕ Χριστόφορος Κορυφίδης και ο γενικός της γραμματέας Σταύρος Πετράκης -καλοί φίλοι κι οι δυο απ’ τα παλιά- που έκαναν το “προξενιό”) ο λόγος που θα πεταχτώ μέχρι την… “πόλη των τρελών νερών”…

«Πολύπλουμοι κι αμέτρητοι τσ’ εκτίμησης οι ψήφοι/ στον συγγραφέα τση τιμής, για το Μπουζάκη Σήφη». «Χρόνια στου συνδικαλισμού γερά στο μετερίζι/ Δασκάλων Νηπιαγωγών, η ΠΑΣΚ πολυκαρπίζει». «Μ’ αγώνες στην εκπαίδευση – και πώς να τσοι ξεχάσεις,/ για αλλαγή, με πρόσωπα, συγκρούσεις κι αντιδράσεις». Τρεις μαντινάδες από τον εκ των κορυφαίων διαλεκτοφώνων ποιητών της Κρήτης Κωστή Λαγουδιανάκη, που έγραψε, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου. Κι άλλες τρεις για τη Χαλκίδα, κατόπιν “παραγγελιάς” κι αυτές, απ’ τη συνεργάτιδά μου “Στα πεταχτά” Νεκταρία Θεοδωρογλάκη: «Χιλιάδες βρίσκονται νησιά απάνω στον πλανήτη/ από τα ομορφότερα η Εύβοια κι η Κρήτη». «Το κάστρο του Καράμπα στολίδι για την πόλη/ και του Ευρίπου τον πορθμό τονε θαυμάζουν όλοι». «Χαρτί την κάνω την καρδιά τη σκέψη μου γραφίδα/ να ζωγραφίσω τσ’ ομορφιές που έχει η Χαλκίδα». Σιγά που θα πήγαινα… ξαρμάτωτος!