Μια ενδιαφέρουσα ιστορία για ένα επάγγελμα του παρελθόντος, το οποίο αναβιώνει και στις μέρες μας, παρουσιάζεται στην εφημερίδα «Κήρυξ» της 17/12/1929. Ο σαλεπιτζής ήταν μια γνώριμη φιγούρα στα σοκάκια των πόλεων κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας και το σαλέπι αγαπημένο ρόφημα του χειμώνα, καθώς η orchis mascula (επιστημονική ονομασία του σαλεπιού) ήταν γνωστή από την αρχαιότητα τόσο για τις θεραπευτικές της ιδιότητες όσο και ως σερνικοβότανο (σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση αν ο πατέρας έτρωγε βοβλούς σαλεπιού θα έκανε αρσενικό παιδί).
Το υπαίθριο κατάστημα του σαλεπιτζή αποτελούταν από ένα καρότσι με κόκκινο φαναράκι, το οποίο είχε τη φουφού, τη ντενεκεδένια κίτρινη κανάτα, τον δίσκο με τα ποτήρια και το ντενεκεδένιο κουτάκι με τις μικρές τρύπες, που είχε μέσα ένα μίγμα κανέλας και τζινεφλίκι (πιπερόριζα). Συχνά υπήρχε και μια μικρή τέντα από καραβόπανο, η οποία κάλυπτε τη φουφού προστατεύοντας το μαγκάλι από τη βροχή.
«Σαλέεεπ… καίει και βράζει!!!», φώναζε με δυνατή φωνή ο σαλεπιτζής. Η πελατεία του ήταν πολυποίκιλη και πολυάριθμη: ο μανάβης, το γκαρσόνι του καφενείου, ο χωροφύλακας που περιπολούσε στα σοκάκια, ο φαρμακοποιός που διανυκτέρευε, ο φουρνάρης που ζύμωνε, ο ξενύχτης, αλλά και «[…]Ο ξυπολύτακας ο λούστρος που ‘ναι ντυμένος έτσι, για να φαίνεται γδυτός, κοντά στη φουφού[…]θα δώσει «το παρόν» κάθε βράδυ την ίδια ώρα. Θα ζεστάνει τα μπογιαντισμένα του χέρια, θα πάρει το ποτηράκι με το ζεστό, αχνιστό, μυρωδάτο, πηχτό νέκταρ και θα το μοιραστεί αδελφικότατα με το αδελφάκι του το Μήτσο ντε, το μυξιάρη λουστράκο, το μαθητευόμενο, με το μισό παντελόνι, την τρύπια φανέλα, την αχτένιστη πυρόξανθη κεφάλα[…]». Στον πάγκο του σαλεπιτζή έδιναν ραντεβού και «[…]τα «νυχτερινά αηδόνια» των επίγειων παραδείσων, γυρίζοντας στα σπίτια τους με το φίλο της βραδιάς ή με εκείνον τον παλιό τον διαρκείας».
Αυτός ο πλανόδιος πωλητής ουσιαστικά λειτουργούσε ένα υπαίθριο καφενείο, διότι συνομιλούσε με τους πελάτες τους, προτρέποντάς τους να ανταλλάξουν τις απόψεις τους σχολιάζοντας την επικαιρότητα. Συνήθως φορούσε άσπρα ρούχα και τα μπρούτζινα σκεύη του ήταν πεντακάθαρα.
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι το κοινωνικό παλίμψηστο, το οποίο σύχναζε στον πάγκο του σαλεπιτζή, αφορούσε ανθρώπους της νύχτας, του μεροκάματου και της ψυχαγωγίας. Σήμερα στην οδό Ερμού στην Αθήνα υπάρχουν σύγχρονοι σαλεπιτζήδες, καθώς και σε κάποιες μεγάλες πόλεις της Θράκης.
