Γεµίσανε τα ιδρύµατα και τα γηροκοµεία, γιατί δεν χωράει ο γονιός, σε µια, παιδιού, γωνία.
Πρόσφατα µια µεγάλη παρέα ηλικιωµένων κάνανε την καθιερωµένη τους συνάντηση για να πιούνε τον καφέ τους να πάνε οι πίκρες και τα φαρµάκια όλων κάτω, όπως λέγανε τα παλιά χρόνια, γιατί ο καθένας έχει και το δικό του φορτίο από τα βιώµατα που είχε περάσει µέχρι και σήµερα.
Με αφορµή τα παραπάνω λόγια που γίνανε γνωστά κατά την ώρα του καφέ για τη συµπεριφορά ορισµένων παιδιών προς τους γονείς τους, τον λόγο πήρε ένας σηµερινός πατέρας και παππούς που οι γονείς του είχανε έρθει από τη Μ. Ασία και µας είπε:
Εγώ όταν ήµουνα µικρός πήγαινα συχνά κοντά στον πατέρα και στην µάνα µου όπου καθότανε στο τζάκι στην αυλή κ.λπ. και ότι µου λέγανε τα συγκρατούσα, γιατί πίστευα όταν θα µεγαλώσω θα µε χρειαστούνε. Πάντα µας λέγανε όλα να τα εκτελούµε για να έχουµε µια προοδευτική οικογένεια σε όλα εις το µέλλον µας.
Τους αγαπούσαµε και αναγνωρίζαµε µε σεβασµό για όσα µας προσφέρανε για να φθάσουµε εκεί που είµαστε σήµερα. ∆εν τα ξεχάσαµε, γι’ αυτό η συµπεριφορά µας όταν φθάνανε σε µεγάλη ηλικία, εµείς είχαµε την ευθύνη για τη διατροφή τους και για όλα. Ανταποδίδαµε τον σεβασµό πoυ τον δικαιούτανε µέχρι να τελειώσει η ζωή τους κοντά µας στα χέρια µας. ∆εν τους παραδίναµε σε ξένα χέρια. Το παράπονό µου όµως είναι ότι γνωρίζω ορισµένα γνωστά πρόσωπα που τα παιδιά τους δεν τους προσφέρανε τίποτα και τους πηγαίνανε στα ιδρύµατα ή στα γηροκοµεία. Η πίκρα αυτών είναι και δική µας. ∆ύο από αυτά είναι: ένας πατέρας από την πόλη µας πριν αρκετά χρόνια είχε δυο παιδιά. Ο γιος του σταδιοδρόµησε πλούσια στην Αµερική και η κόρη του στην Αθήνα. Η µάνα τους είχε φύγει από τη ζωή και ο πατέρας τους ζούσε εδώ µόνος του. Όταν ήρθε σε µεγάλη ηλικία ένιωθε ότι έχει ανάγκη βοήθειας. Έτσι έγραψε γράµµα στο γιο του και του το έκανε γνωστό για να πάει κοντά του. Αυτός του απάντησε ότι εδώ πατέρα, είναι δύσκολο τα παιδιά να ζούνε µε ηλικιωµένους. Καλά να είσαι του είπε και τότε θα πάω στην αδελφή σου. Την άλλη ηµέρα πήρε τηλέφωνο την κόρη του και της είπε το αίτηµά του. Του απάντησε και αυτή ότι είναι δύσκολο να ζούµε µαζί πατέρα. Έτσι πήγε στο γηροκοµείο και άφησε εκεί την τελευταία του πνοή.
Το δεύτερο πάλι στην πόλη µας και έχει ως εξής: Η µάνα µου είπε ήτανε κατάκοιτη στο σπίτι µου. Πήρα τηλέφωνο τον αδελφό µου και τις δυο αδελφές µου που µένανε στην Αθήνα για να συµµετάσχουν µε τη σειρά τους στα γηρατειά της µάνας µας. Όλα µου απαντήσανε ότι εδώ τα σπίτια µας είναι διαµερίσµατα και δεν χωρούµε. Αν και εσύ δεν µπορείς, να τη βάλεις σε ένα ίδρυµα του ∆ηµοσίου. Όµως εγώ δεν την πήγα και την έχω στο σπίτι µου να πεθάνει χαρούµενη κοντά µου.
Μετά ένας άλλος πρόσθεσε ότι µια από τις εντολές του Θεού µας διδάσκει ότι ο σεβασµός παντού, αλλά ιδιαίτερα στους γονείς που µας φέρανε στη ζωή, είναι το µεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Εγώ είπε, είχα βρει στο σπίτι του πατέρα µου µέσα σε ένα συρτάρι ένα γράµµα µου που το είχα στείλει στους γονείς µου όταν ήµουνα στρατιώτης και έγραφα στην αρχή του κειµένου:
Σεβαστοί µου γονείς είµαι καλά, το αυτό επιθυµώ και για εσάς όλους κ.λπ.
Συνέχεια πάλι είπε: όταν λείπει ο σεβασµός στην οικογένεια τα πάντα γκρεµίζονται και χάνονται και ούτε ερείπια δεν µένουν και ότι η καλύτερή µου τροφή είναι όταν ακούω συχνά να λένε για τον σεβασµό που προσφέρει η οικογένειά µου εις την κοινωνία.
Τα παραπάνω που αναφέραµε είναι λίγες από τις περιπτώσεις που είχανε συµβεί την παλιά εποχή. Τότε είχανε τη συνήθεια και την εφαρµόζανε όλα τα παιδιά εις τους γονείς τους όταν ερχότανε στο γήρας τους ή όταν υπήρχε αρρώστια στην υγεία τους. Έτσι µε αγάπη και µε σεβασµό τους προσφέρανε όλα όσα ήτανε απαραίτητα για την διατροφή τους. Θεωρούσανε ότι η έλλειψης σεβασµού δείχνει αρρωστηµένο άνθρωπο. Υπ΄όψιν ότι αυτήν την εποχή δεν υπήρχανε ιδρύµατα, ούτε γηροκοµεία για να τους προσφέρουν αυτά που είχανε ανάγκη.
Σήµερα όµως που οι γονείς έχουν την οικονοµική τους άνεση επιλέγουν να µείνουν κοντά στα παιδιά τους εφ΄όσον το επιθυµούν. Αν αυτά συναντούν δυσκολίες να τους φροντίζουν λόγω των εργασιών τους, τότε τους προσλαµβάνουν οικιακή βοηθό ή τους πηγαίνουν στα σύγχρονα ιδρύµατα και µόνο λίγοι που δεν επαρκούν τα χρήµατα τους καταλήγουν στα γηροκοµεία. Έχουµε και λίγες περιπτώσεις που τα παιδιά εγκαταλείπουν τους γονείς τους ,γιατί αυτά απαιτούν να τους βάλουνε σε µια γωνιά του σπιτιού τους και να κατοικήσουν και αυτά µέσα και ακόµα να τους δίνουν ένα µέρος από τη σύνταξη τους. Αν δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις τους, τότε τους εγκαταλείπουν ή χρησιµοποιούν βίαιο τρόπο ή και ακόµα τους αφαιρούν τη ζωή τους.
Τέλος, ένας ηλικιωµένος πατέρας κάποτε δεν κρατήθηκε και είπε στα παιδιά του όταν είχανε αυτές τις αξιώσεις τους: Παιδιά µου είναι ασέβεια αυτά που σκεφτήκατε και πρέπει να λογικευτείτε, γιατί όταν θα φύγουµε εµείς από τη ζωή – στον δρόµο θα βρεθείτε. Και τέλος ότι ο σεβασµός στους γονείς έχει µεγάλη αξία και όποιος τους περιφρονεί πέφτει στην αµαρτία.
*Ο Γιάννης Τσακπίνης είναι Συνταγµατάρχης (Π.Β.) ε.α.
