Φίλοι καλοί, φίλοι παλιοί
μα και καινούργιοι φίλοι
χίλια καλώς ορίσατε
χίλια και δυο χιλιάδες,
στον Κάμπο των Εννιά Χωριών
απού ’χει τον Κουτρούλη
που ’ναι φωλιά των αετών
λημέρι καπετάνιων,
πολύ καλώς ορίσατε.
(του Σήφη Χαρτζουλάκη)
Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα στη ζωή.
Ψυχή, αγάπη και θέληση, φτάνουν. Φτάνουν για να πετύχεις τον στόχο σου. Α, ναι. Χρειάζεται και το όραμα. Ένα όραμα που πλάθεται μέσα μας, τρανεύει κι άμα το βιδώσουμε καλά στο μυαλό μας, το βλέπουμε να μεταμορφώνεται σε ύλη. Σε πράξη, κι αποτέλεσμα χρήσιμο για την κοινωνία. Γιατί, για τούτα τα όνειρα μιλούμε σήμερα.
Ένας θα το συλλάβει και θα κινήσει τα νήματα. Ο δεύτερος δισταχτικά θα πλησιάσει, θα σκεφτεί, θα ενστερνιστεί, θα ακολουθήσει. Και το θάμα γίνηκε. Γιατί όπως μου έλεγε παλιά ο δήμαρχος της Καντάνου, όταν κάτι το μάθουν δυο, δεν είναι μόνο δυο. Κι αφού μου έδειχνε τεντωμένα τα δυο δάχτυλα του χεριού του, δείκτη και μεσαίο, συμπλήρωνε.
– Δεν είναι πια δύο. Είναι έντεκα.
Κι ο Θεοδωράκης τραγουδούσε
…Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς
καβάλα πάμε στον καιρό, με τον καιρό, με τη βροχή…
Τώρα γιατί μου ήρθε τούτο ο τραγούδι τέτοια ώρα, γιατί μου έρχεται κάθε πρωί, κάθε στιγμή, κάθε ανάσα μου πνιχτή, δεν ξέρω. Μπορεί επειδής νοιώθω μια έλλειψη του βαθύτερου αγαθού που λέγεται ελευτερία. Μπορεί και να υπερβάλω.
Μα οι Καμπιανοί, για τους οποίους ο λόγος, εδώ στη Σφηναριώτικη γειτονιά μου, προτού τριάντα πέντε χρόνια, το 1981, όταν πια είχανε επουλωθεί οι πληγές της δικτατορίας, είδανε πως τίποτα δεν πάει καλύτερα από την αλληλεγγύη. Κάτι που συγκινητικά το βλέπουμε και σήμερα με τους πρόσφυγες και τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας. Γι αυτό και μαζωχτήκανε κάμποσοι νοματαίοι, βάλανε τα θεμέλια και στήσανε το Σύλλογο Αλληλεγγύης « Ο Κάμπος» με αξιόλογη δραστηριότητα.
Η εμβέλεια του συλλόγου είναι δισυπόστατη, αφού λειτουργεί τόσο στο γραφικό χωριό της Κισάμου, που κείτεται, εδώ, στα ριζά του Κουτρούλη, του βουνού… που ’ναι φωλιά των αετών, λημέρι καπετάνιων, όπως το υμνεί κι ο Σήφης Χαρτζουλάκης με το ριζίτικό του, όσο και στην Αθήνα από τους εκεί ξενιτεμένους Καμπιανούς. Κάτι που προσωπικά μου αρέσει και το θεωρώ ενδιαφέρον, πρωτότυπο κι εποικοδομητικό. Ο ίδιος πρόεδρος, ο Νεκτάριος Μαρκάκης και το ίδιο Διοικητικό Συμβούλιο, εκλεγόμενοι από τις καθορισμένες γενικές συνελεύσεις.
Εδώ, λοιπόν, στη δυτικιά την άκρα της μεγαλόνησου, που κάθε αργά κοκκινίζει και υμνεί το ζωογόνο ήλιο στα τελευταία της μέρας τα χαϊδολογήματά του, στον Κάμπο με τις πέντε γειτονιές και τους λιγοστούς σήμερα κατοίκους, είχα την τύχη να βρεθώ ανάμεσα σε καμιά εκατοστή ντόπιους και φίλους κοντοχωριανούς και να διασκεδάσω μαζί τους μετά το κόψιμο το καθιερωμένο της Βασιλόπιτας. Γιατί, ξέφευγε απ’ τα συνηθισμένα. Μια γιορτή, ένα πανηγύρι ήτανε, με φαγητά, τσικουδιά, κρασί, μουσική, τραγούδι, και χορό. Ως αργά το βράδυ. Κι όλα τούτα προσφορές φίλων κι ο μόχθος των μελών του συλλόγου.
Στο ξεκίνημα της γιορτής, αγκαλιαστήκανε μέλη του διοικητικού συμβουλίου μαζί κι ο πρόεδρος των Ριζιτών Χανίων και μας καλωσορίσανε τραγουδιστικά με το ριζίτικο του υπότιτλου, γραμμένο απ’ το γνωστό μας γιατρό, γέννημα – θρέμμα του Κάμπου και δραστηριοποιούμενο για πολλά χρόνια στα Χανιά, το Σήφη Χαρτζουλάκη. Και ξέρεις, δεν είναι ετούτος γιατρός μόνο του σώματος, μα ψυχής τε και πνεύματος αντάμα. Πολυσχιδής προσωπικότητα, ερευνητής, στιχοπλόκος, με πένα καλή, με θέση στο ψαλτήρι, με ευγένεια, καλοσύνη, απλοχεριά, τεράστια μόρφωση και ήθος. Ένα υπόδειγμα για όλους μας. Κατά που λέμε στην Κρήτη Απού φελά, παντού φελά.
Μαζί κι αυτός τραγουδούσε αγκαλιά και στερνά χόρευε κι εμείς χειροκροτούσαμε, γιατί μας βεβαίωνε πως η ζωή είναι γλυκιά κι ο αγώνας μας μεγάλος, να την κρατήσουμε στα χέρια μας, ζηλευτή απ’ όλους.
Πώς να μην θυμηθώ τα λόγια του μεγάλου Καζαντζάκη; …έχεις τις μπογιές, έχεις τα πινέλα, σάξε την Παράδεισο κι έμπα μέσα.
Μπράβο τους, λοιπόν, στο σύλλογο κι ευχές, για καλή χρονιά να έχουμε, υγεία κι ελευτερία, σαν τα ψηλά βουνά της Κρήτης.
