Ο συνθέτης Πέτρος Περάκης

Δεν έχει αναφερθεί ευρέως το όνομα αυτού του δάσκαλου, μουσικού και συμπολίτη μας, επειδή με σεμνή και ήσυχη επιλογή ζωής εργάζεται αποκλειστικά για τη σύνθεση μουσικής διαλέγοντας από ελληνικές μουσικές σελίδες τις πηγές του και ψάχνοντας για ό,τι καινούργιο με μεγαλείο και μαγεία συμβαίνει στον κόσμο.
Είναι μουσικός με ευρεία και σοβαρή κατεύθυνση προς την έρευνα, την πρωτοτυπία και την έκπληξη. Μία μέθοδο που δύσκολα την υιοθετούν πολλοί του ίδιου χώρου!…
Μετά από παραγγελίες από την Ορχήστρα των Χρωμάτων έγραψε μουσική κυρίως φωνητική και για οργανικά σύνολα, για εκδηλώσεις λόγου, επάνω σε κείμενα ποιητών, για έργα, για ύμνους. Παραστάσεις με έργα του παίχτηκαν στο Ηράκλειο, στα Χανιά, στην Αθήνα, στην Πάτρα.
Στις 16 Μαρτίου ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ  στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ακούσαμε τα «Μελωδόνια» μία σειρά παραστατικών παιδικών τραγουδιών του βραβευμένα πριν μερικά χρόνια. Ο ευρηματικός και θεατρικός τρόπος απόδοσής τους από το τραγουδιστή, αφηγητή Σπύρο Σακκά μας οδήγησε με απόλυτη επικοινωνία στο  περιεχόμενο του βιβλίου της Παυλίνας Παμπούδη «Με το Άλφα και το Βήτα» και στην απεριόριστη εναλλαγή μοτίβων έκπληξης της μουσικής του Π. Περάκη σε κάθε τραγούδι. Τίποτα δεν επαναλαμβανόταν και δεν έμοιαζε με το προηγούμενο. Με την αποκάλυψη εικόνων  που έπλαθε  κάθε στιγμή  η ερμηνεία  του καλλιτέχνη  κρατούσε το ενδιαφέρον του ακροατή αμείωτο συνεχώς, προκαλώντας του διάφορα συναισθήματα περιέργειας, αστεϊσμού, τρυφερότητας, χαράς ακόμα και θυμού.
Αυτά κατά τη γνώμη μου είναι τα χαρακτηριστικά μιας εμπνευσμένης δουλειάς που έχει τον κατάλληλο απόηχο και προχωρεί στον χρόνο υποσχόμενη το σίγουρο πέρασμα στο μέλλον!
Παραθέτω ένα σημείωμα του συνθέτη που ήταν γραμμένο από τον ίδιο στο πρόγραμμα της συναυλίας στο Μέγαρο Μουσικής. Έχει αξιοπρόσεκτες έννοιες μέσα του κατά τη γνώμη μου!
«Τέσσερα πέντε γράμματα που τα ’χει η περιστέρα
ανοίξετε την πόρτα σας να πούμε καλησπέρα» (Ρεθύμνης).
Το άνθος επανέρχεται; Άρρυθμο; Το πέρας;
«Τι κλαίεις, φρενοληστά;». (Μελέαγρος).
«Άσμα παιδικόν» εν μέσω κρίσεως, παιδιά, παιδιά παντού, παιδιά εν απουσία.
Οι γκριμάτσες τους, ιδίως της προσχολικής τους ηλικίας, μήπως θα πρέπει έστω μία μέρα τον χρόνο να χρησιμοποιούνται υποχρεωτικά από όλους  σαν αποκλειστικό μέσο έκφρασης στις επικοινωνίες μας; Θα μπορούσε να θεσμοθετηθεί και ως «η εκεχειρία των μορφασμών», ίσως και να υπέσκαπτε λίγο τα θεμέλια της συλλογικής θλίψεως και της υπογεννητικότητας που ζούμε.
Είχε τη χαρά να βρίσκεται ανάμεσα τους κάθε μέρα για χρόνια πριν από του bullying την έξαρση, του φόβητρου την ώση, κρυώνει, ζεσταίνεται και τρέμει, είδε και οίδε βλέπετε και αυτός σχετικά καλές ημέρες στα νιάτα του, είδε μια Ελλάδα που παρά τα όποια κουσούρια της σε οδηγούσε συχνά στων Ποιητών, στης Τέχνης την Ελλάδα. Ευγνώμων. Π.Π.
*μουσικός