«Σε τέτοιες στιγμές, σαν τις τωρινές, το ουσιώδες είναι, πιστέψτε με, να προστατεύσει κανείς τον εαυτό του, όχι από τη δίωξη, αλλά από τον εξευτελισμό. Να περισώσει την αξιοπρέπειά του ως ανθρώπου, ως πολίτη, ως επιστήμονα. Και έτσι να περιφρουρήσει, επίσης, το κύρος της πανεπιστημιακής έδρας που έχει την τιμή να κατέχει, η οποία, ως έδρα της πολιτικής ελευθερίας, είναι φυσικό, εφόσον βρίσκεται στο ύψος της, να δέρνεται από τις πολιτικές καταιγίδες …»
Τα λόγια τούτα ανήκουν στον αείμνηστο καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Αριστόβουλο Μάνεση (φωτ.), διαπρεπή ακαδημαϊκό.
Απόσπασμα μιας διάλεξης – σταθμό, που αναδεικνύει το μέγεθος της ευθύνης της πανεπιστημιακής έδρας. Ευθύνης απέναντι στην κοινωνία, στους θεσμούς, στην ιστορία.
Σήμερα στα Χανιά, η εκκωφαντική σιωπή των καθηγητών -και δη των Συγκλητικών- του Πολυτεχνείου Κρήτης, φέρνει στο νου το ρωμαϊκό δίκαιο. Εκεί όπου «ο σιωπών δοκεί συναινείν» (qui tacet consentire videtur), «όποιος σιωπά φαίνεται ότι συναινεί».
Αυτό πράττουν οι καθηγητές και η σημερινή Σύγκλητος του Πολυτεχνείου Κρήτης. Συναινούν με τη σιωπή τους σε μια ασέβεια απέναντι στην ιστορική μνήμη, στην τοπική κοινωνία των Χανίων.
Αν έχουν αμφιβολία επ’ αυτού, ας ρίξουν μια ματιά στο σημερινό κείμενο του επίτιμου εφόρου Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Μιχάλη Ανδριανάκη (φωτ.) στα “Χ.ν.”.
Ούτε «καταληψίας», ούτε «βαλτός», ούτε «πληρωμένος» είναι ο κ. Ανδριανάκης. Είναι ο άνθρωπος που σέβεται και γνωρίζει την ιστορία της παλιάς πόλης όσο ελάχιστοι. Ερωτήματα θέτει προς καθηγητές, συγκλητικούς και χειροκροτητές της ξενοδοχοποίησης.
Θα απαντήσουν ή θα συνεχίσουν να συναινούν σε αυτό το ιστορικό έγκλημα;
Επισκόπηση τοπικής – και όχι μόνον επικαιρότητας – στον απόηχο της επίσκεψης Πομπέο στα Χανιά
