Τον Αντώνη Πλυµάκη τον είχα συναντήσει σε τούτη εδώ την εφηµερίδα πολλές φορές. Έφερνε τα κείµενα του τα οποία διάβαζα µε ιδιαίτερη προσοχή όταν αυτά δηµοσιεύονταν στο χαρτί.
Σκαπανέα τον θεωρούσα άλλωστε, σε αυτό που σήµερα ονοµάζουµε ‘‘Ταξιδιωτική ∆ηµοσιογραφία’’, γνωστικό αντικείµενο που έχει εισαχθεί στο πρόγραµµα σπουδών του ΑΕΙ στο οποίο υπηρετώ. Από τους πρώτους στη χώρα υπήρξε που την εφάρµοσε, και ας µην ήταν επαγγελµατίας δηµοσιογράφος. Εφηµεριδογράφος όµως συστηµατικός υπήρξε, ερευνητής και δεινός χειριστής του καλάµου.
Αλλά και ανήσυχος πολίτης, ακραιφνής υπερασπιστής του δηµόσιου συµφέροντος. Κάποτε στην Μπονιαλή, στις αίθουσες σύνταξης των ‘‘Χ.ν.’’, µου έκανε ένα νεύµα και µε πλησίασε: «Συνονόµατε, φέρε µου τη λίστα για τον Λόφο Καστέλι να την προσυπογράψω. Αυτό που πάνε να κάνουν µε τα Μνηµεία της πόλης είναι απαράδεκτο». Άπλωσε το χέρι του και µε έπιασε από τον ώµο, κάπως σφιχτά. Την αύρα και τα αρώµατα της χανιώτικης Μαδάρας ένιωσα τότε.
Συνήθιζε να παίρνει τηλέφωνο τον διευθυντή της εφηµερίδας, τον Παρασκευά, και να τον ενηµερώνει. Ως άτυπος σύµβουλος, κατά το µέρος εκείνο του δηµοσιογραφικού περιεχοµένου που τον αφορούσε, λειτουργούσε στην εφηµερίδα.
Ιχνηλάτης των Λευκών Ορέων και όχι µόνο υπήρξε. Μας κληροδότησε την οµορφιά και τις παραδόσεις της φύσης των βουνοκορφών, των φαραγγιών και των µιτάτων.
Κυρίως όµως ο Αντώνης Πλυµάκης µας κληροδότησε την ηθική των Λευκών Ορέων. ∆ιασκεδαστής και γελωτοποιός ποτέ δεν υπήρξε. Και κλείνω τη σύντοµη τούτη αναφορά µου µε τους στίχους ενός ριζίτικου.
«Μυρίζουν οι βασιλικοί µυρίζουν κι οι βαρσάµοι µα σαν µυρίζει ο φρόνιµος βαρσάµια δε µυρίζουν βαρσάµια ουδε βασιλικοί ουδέ καρεφυλλάτα…».
*Ο Αντώνης Σκαµνάκης είναι καθηγητής ΑΠΘ
