Η νεο-διαμορφωθείσα πολιτική πραγματικότητα υποχρεώνει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ανασύσταση δυνάμεων με στόχο την εκδίπλωση της στρατηγικής του. Μια στρατηγική με διάρκεια και στόχους, όχι αποκλειστικά φτιαγμένη για νίκες και θριάμβους, αλλά συνάμα ανθεκτική σε ήττες, απογοητεύσεις και υποχωρήσεις.
Η μάχη δεν τελειώνει με την υπογραφή μιας συμφωνίας – αποτέλεσμα της 6μηνης εξαιρετικά σκληρής διαπραγματευτικής σύγκρουσης με τα θεσμικά όργανα της Ευρώπης. Η ίδια η ζωή μας υποχρεώνει να δούμε όλους και όλα να κρίνονται ανάλογα με το τι μπορούν να προσφέρουν στην παρούσα συγκυρία στον λαό. Αυτό είναι άλλωστε και το νόημα της προσφυγής στην κρίση του.
Η κυβέρνηση έκανε λάθη και σωστά, έχει δυνατότητες και αδυναμίες, αλλά ένα πράγμα πρέπει να της πιστωθεί από όλους: σε αντίθεση με προηγούμενες κυβερνήσεις δεν θεωρεί πολιτικά εφικτή μια λύση που όσο δύσκολη κι αν είναι, δεν θα έχει τη στήριξη του λάου στην εφαρμογή, αλλά και στη βελτίωση της.
Οι συσχετισμοί στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή είναι γνωστοί, το ίδιο και οι αντιλήψεις και οι πρακτικές του πολιτικού προσωπικού που ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συναίσθηση του πόσο δύσκολα μπορεί να ανατραπεί η σημερινή πραγματικότητα, όπως επίσης και του ότι σήμερα μιλάμε από διαφορετική θέση, με μεγαλύτερη ευθύνη και με το φορτίο της 7μηνης διακυβέρνησης.
Αντικειμενικά λοιπόν, για το επόμενο διάστημα υπήρχαν δύο επιλογές για τον ΣΥΡΙΖΑ: είτε να αποσυρθεί στα γνώριμα λημέρια της αντιπολίτευσης και να περιμένει μια ευνοϊκότερη συγκυρία, είτε να διεκδικήσει εκ νέου την ευθύνη της διακυβέρνησης, με τους συνακόλουθους περιορισμούς, αλλά και τις προοπτικές που ανοίγονται.
Επιλέχτηκε το δεύτερο, γιατί στόχοι όπως η δημοκρατία, η διαφάνεια, το χτύπημα της διαπλοκής και του πελατειακού κράτους, ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης και η λογοδοσία σε όλη την κλίμακα της εξουσίας είναι για την Αριστερά ακόμα και σήμερα μαχητοί.
Παράλληλα, οι πολιτικές πρωτοβουλίες της επόμενης περιόδου προϋποθέτουν συντονισμένες κινήσεις και διαδικασίες και στο εξωτερικό της χώρας. Είναι ορατό πλέον το «ρήγμα» στην Ευρώπη, ρήγμα που μόνο με το προοδευτικό πρόσημο των προηγούμενων μηνών μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τόσο για το ζήτημα του χρέους, όσο και για την ανατροπή του κυρίαρχου μοντέλου ασφυκτικής λιτότητας που πολλαπλασιάζει αντί να αμβλύνει τα οικονομικά αδιέξοδα της Γηραιάς Ηπείρου.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η νέα Κυβέρνηση οφείλει να εξαντλήσει τα περιθώρια αναζήτησης συμμαχιών σε επίπεδο Ε.Ε. και διεθνικά, όπως επίσης να επιμείνει στην ανάδειξη των δραματικών συνεπειών της λιτότητας στην ελληνική κοινωνία ως κομμάτι μιας πανευρωπαϊκής «εκστρατείας» πληροφόρησης των πολιτών για την κατάσταση στην Ελλάδα. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρα η πρόταση Τσίπρα να συμμετάσχει το Ευρωκοινοβούλιο στην αξιολόγηση της εφαρμογής της δανειακής συμφωνίας ανάμεσα στην Ελλάδα και στον ΕΜΣ.
Εν κατακλείδι, το νέο πρόγραμμα, αν και όχι τόσο σκληρό όσο τα προηγούμενα, έρχεται να επιβαρύνει την ήδη βαριά τραυματισμένη οικονομία. Ωστόσο, δεν είναι προορισμένο να αποτύχει. Κι αυτό, υπό την προϋπόθεσή πως θα δοθεί η δυνατότητα από τους πολίτες να σχηματιστεί μια ισχυρή κυβέρνηση της Αριστεράς που θα παλέψει με την κατάλληλη διαχείριση, με σχέδιο, αλλά και με ενεργή τη λαϊκή συμμετοχή.
Με αισιοδοξία και με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και στις προκλήσεις που αυτό κουβαλά, οφείλουμε να σταθμίσουμε όλα τα δεδομένα και να αποφασίσουμε. Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, το μόνο που δεν έχει δικαίωμα να πράξει, είναι να δραπετεύσει από την πραγματικότητα. Και δεν θα το πράξει.
*μαθηματικός,
μέλος ΣΥΡΙΖΑ Χανίων
