O σκύλος στην αροκάρια

Τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού ο σκύλος μου ξαπλώνει κάτω από την αροκάρια. Στην αρχή νόμιζα ότι του αρέσει εκεί, γιατί έχει παχιά σκιά και μαλακά φύλλα. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό.
Στο σημείο που είναι φυτεμένο αυτό το ψηλό δέντρο που δεσπόζει στην περιοχή, η αυλή κάνει μια σούδα, ένα στένεμα και ο αέρας αυξάνει την ταχύτητά του από τις πιο ζεστές μάζες προς τις πιο κρύες, από τη δύση προς την ανατολή. Αυτό το αεράκι, που είναι πολύ ευχάριστο όχι μόνο για σκύλους παρατήρησα ότι υπάρχει μόνο σε αυτό το σημείο το καλοκαίρι.
Μετά άρχισα να παρατηρώ γενικά το σκύλο. Πού πάει, πού κάθεται, πού κοιμάται. Θυμήθηκα μάλιστα ότι το χειμώνα λίγο πριν ξημερώσει καθόταν σε ένα σημείο της αυλής που πρώτο έβλεπε το φως της μέρας, ήταν η μόνη θέση που μπορούσε πιο γρήγορα να αράξει και να ζεσταθεί.
Αυτή την έμφυτη ικανότητα των ζώων να βρίσκουν τις πιο κατάλληλες θέσεις στο χώρο έτσι ώστε να νοιώθουν πιο άνετα, την είχε και ο άνθρωπος. Τα πολύ παλιά χρόνια μάλιστα, τότε που δεν υπήρχε ηλεκτρισμός και άλλες παροχές του πολιτισμού αυτό ήταν απαράβατος όρος για την επιβίωσή του. Με τα χρόνια όμως και τις ανέσεις που προσέφερε ο καταναλωτισμός αυτό χάθηκε.
Τώρα όταν στο σπίτι ζεσταίνεσαι, δεν ψάχνεις να βρεις ένα σημείο που να έχει δροσιά, ή έστω να ανοίξεις διαμπερώς τα παράθυρα για να δημιουργήσεις αερισμό, απλά ανοίγεις το κλιματιστικό. Έτσι δεν επιλέγεται μια υγιεινή και φτηνή λύση, δεν οξύνεται ο νους, άσε που συμβάλουμε και στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική είναι βιοκλιματική. Δεν υπάρχει περίπτωση σε ένα παλιό σπίτι να είναι τα παράθυρα με λάθος μέγεθος και σε λάθος προσανατολισμό, γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι τα έχτιζαν μετά από παρατήρηση των αποτελεσμάτων που είχαν τα καιρικά φαινόμενα μέσα στο σπίτι. Για παράδειγμα δεν άνοιγαν ποτέ μεγάλο παράθυρο στο βοριά ή φύτευαν κληματαριές μπροστά από τις μπαλκονόπορτες του νότου. Όλα αυτά με τα χρόνια ξεχάστηκαν γιατί θεωρούνται περιττά. Σήμερα κάνουμε τεράστιες μπαλκονόπορτες εκεί που έχουμε θέα, άσχετα αν αυτή είναι στο βοριά ή στο νότο, τα κλιματιστικά να ’ναι καλά.
Πόσο λάθος όμως είναι να αγνοούμε τα φυσικά φαινόμενα, αυτά που ή μάνα γη μας λέει με κάθε τρόπο. Όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από τη φύση και τη φυσική ζωή, τόσο πιο αλαζόνες γινόμαστε, νομίζοντας ότι έχουμε κατακτήσει το σύμπαν, δεν είναι όμως έτσι, αφού αν δεν αφουγκραζόμαστε τη φύση μόνο δικό μας κακό κάνουμε.