Ο σκηνοθετημένος μας κόσμος

Ανέκαθεν η εξουσία γνώριζε καλά ότι τα μεγάλα πλήθη δεν ελέγχονται παρά μόνον μέσω του εκφοβισμού· την ίδια στιγμή τα πλήθη ενέδιδαν σχεδόν πάντα σ’ αυτόν τον εκφοβισμό ακριβώς γιατί υιοθετούσαν την αντίληψη ότι ο φόβος φυλάει τα έρημα. Έτσι για παράδειγμα, τον έμφυτο στον κάθε άνθρωπο φόβο του θανάτου τον εκμεταλλεύεται δεόντως και με κάθε τρόπο εδώ και χιλιάδες χρόνια το κάθε ιερατείο απανταχού προκειμένου να διατηρεί και να χαλιναγωγεί το πλήρωμα του. Όμως εδώ και μερικές δεκαετίες ο φόβος προκαλείται στα απέραντα πλήθη με διαφορετικό τρόπο κι όχι κατ’ ανάγκη απ’ τα ιερατεία. Συγκεκριμένα, τα πολιτικά ή οικονομικά κατεστημένα (το ίδιο κάνει) που δεν θέλουν να χάσουν την φαραωνική αίγλη και φυσικά τη νομή της εξουσίας κατάφεραν να βάλουν -κυριολεκτικά να σφηνώσουν- τον κόσμο μπροστά σε μια οθόνη (παλιότερα της τηλεόρασης και τα τελευταία χρόνια του φορητού υπολογιστή, του κινητού και της ταμπλέτας). Για πρώτη φορά στην ιστορία ο άνθρωπος, σκυμμένος μπροστά σε μια ψηφιακή συσκευή, έρχεται σ’ «επαφή» με την «πραγματικότητα» φοβούμενος να σηκώσει τα μάτια του και να δει τι πραγματικά συμβαίνει γύρω του, γιατί ένα τέτοιο σήκωμα μπορεί να ισοδυναμεί με οικτρή διάψευση κι ίσως στο μέλλον να τιμωρείται, κιόλας! Είν’ αυτή τούτη η καθήλωση στις όποιες οθόνες που εξυπηρετεί τα σχέδια των κατεστημένων για εκφοβισμό και κατά συνέπεια για έλεγχο των μαζών, γιατί δημιουργούνται πλέον οι ιδανικές προϋποθέσεις για να σερβίρουν στον κόσμο ό,τι αυτοί νομίζουν πως εξυπηρετεί το προαναφερθέν σχέδιο: Μέσα σ’ ένα ψηφιακό περιβάλλον όπως αυτό του κινητού, της ταμπλέτας ή του υπολογιστή εύκολα μπορεί να σερβιριστεί στους εκατομμύρια χρήστες μια εικονική πραγματικότητα ως η καθ’ αυτό πραγματικότητα, σε σημείο που οτιδήποτε αντιληφθούν εκτός οθόνης να μην γίνεται αποδεχτό ως αντιπροσωπεύον τον πραγματικό κόσμο. Αν μέσα στα τελευταία δεκαπέντε χρόνια συνέβησαν πράγματι δύο κατεδαφιστικά για την πορεία του κόσμου γεγονότα και μέσ’ απ’ τα ψηφιακά μέσα προβλήθηκαν συστηματικά, εκτός απ’ αυτά τα δύο, μια σειρά από εξίσου φρικαλέα αλλά εικονικά περιστατικά (και κανείς δεν είναι σε θέση να πιστοποιήσει την αυθεντικότητά τους λόγω πρόσληψής τους απ’ τα μέσα κι όχι απ’ τους ίδιους, ιδίοις όμμασι), τότε αυτόματα οι δούλοι της εικονικής πραγματικότητας αντιλαμβάνονται τον κόσμο πολύ πιο ζοφερό (απ’ όλες τις απόψεις) απ’ ό,τι πραγματικά είναι, μ’ αποτέλεσμα ο φόβος για το μέλλον τους κι η επισφάλεια που προκαλεί όλη αυτή η σκηνοθεσία νάναι απείρως μεγαλύτερη κι ο έλεγχος εκατομμυρίων χρηστών αποτελεσματικότερος κι ασφυκτικότερος. Απ’ τη μια μεριά, λοιπόν, η τεχνολογία είν’ ο νέος αστυνόμος που βάζει μια «τάξη» ταυτόχρονα κι άμεσα σε μύριους πολίτες μέσω ενός τέτοιου εκφοβισμού κι απ’ την άλλη η τυφλή αποδοχή των σερβιρισμένων εικονικών γεγονότων κι ο εθισμός τους σ’ αυτά καθιστά αδύναμους τους πολίτες να διακρίνουν ποιο είν’ το εικονικό και ποιο είν’ το πραγματικό, γιατί πλέον μες στη συνείδησή τους τα όρια των δύο είναι δυσδιάκριτα. Επομένως, είν’ έτοιμοι ν’ αποδεχτούν αγόγγυστα και το πλέον ακραία πλην άψογα σκηνοθετημένο, και γιαυτό πειστικό, «περιστατικό». Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα δεν θα μπορεί πλέον να συνειδητοποιεί ότι ζει σ’ έναν σκηνοθετημένο κόσμο που με τις ευλογίες και τις εξαιρετικές κι εξωπραγματικές επιδόσεις της τεχνολογίας (εφαρμογή της οποίας συναντάμε στα επονομαζόμενα blockbusters του Hollywood) καθίσταται στα οθονόπληκτα μάτια πέρα για πέρα αληθινός και το χειρότερο μη επιδεχόμενος καμία απολύτως αμφισβήτηση…