Καταφτάνω πρωί-πρωί στην παραλία και ένα υπέροχο –πέραν του προφανούς, λαµπερού ήλιου και αστραφτερής θάλασσας δηλαδή- θέαµα µε υποδέχεται!
Ένα µικρό ξανθωπό κορίτσι και ένας µαλλιαρός, κατάµαυρος σκύλος παίζουν στην ακροθαλασσιά µε µια µπάλα. Το κοριτσάκι πετάει την µπάλα και ο σκύλος ορµάει στα κύµατα, την πιάνει και της την ξαναγυρίζει. Σύντοµα συνειδητοποιώ ότι το κορίτσι είναι µια µικρή τουρίστρια και ο σκύλος αδέσποτος. Είναι πάντως ξεκάθαρο ότι η µπάλα είναι ατοµική του ιδιοκτησία, αν και µε ποιο τρόπο την εξασφάλισε παραµένει άγνωστο. Κάποιες φορές ο σκύλος βάζει την πατούσα του πάνω στην µπάλα κάπως κτητικά, όταν όµως το κοριτσάκι αποτραβιέται στιγµιαία διστακτικά, αβέβαιο αν θα πρέπει να την ξαναπιάσει, το ευγενές ζώο οπισθοχωρεί λιγάκι και κάθεται ακίνητο, απόλυτα γαλήνιο δείχνοντας µε τον τρόπο του ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να το φοβάται κανείς. Το µόνο που θέλει είναι να παίξει. Και έτσι ξεκινάει όλο πάλι από την αρχή. Μα αλήθεια, τι ξέγνοιαστο παιχνίδι για δύο! Τι απόλυτη ευδαιµονία!
Παρακολουθώ γοητευµένη το θαλάσσιο θέαµα, όταν µια κυρία -οµολογουµένως καθ’ όλα ευγενής και κατά τ’ άλλα συµπαθέστατη- µε πλησιάζει για να µου επισηµάνει ότι η ίδια αγαπάει µεν τα ζώα, αλλά υπάρχουν και κανόνες και σύµφωνα µε το νόµο αυτά απαγορεύονται στην εν λόγω παραλία. Αφού της διευκρινίζω και εγώ από µέρους µου ότι αφενός ούτε ο σκύλος ούτε και το κοριτσάκι είναι «δικά» µου -όπως προφανώς υπέθεσε-, και αφετέρου ότι η σχετική δράση προσωπικά µάλλον µε τέρπει παρά µε οχλεί, εν τέλει συµφωνούµε να διαφωνήσουµε καταλήγοντας ότι «ναι βεβαία, ζώα και παραλία, είναι µια µεγάλη συζήτηση»!
Στο µεταξύ το κοριτσάκι έχει µπει στην θάλασσα για να κολυµπήσει µε την οικογένειά του και ο σκύλος ψάχνει για νέο σύντροφο στο παιχνίδι του. Αρχικά πλησιάζει µια άλλη οικογένεια τουριστών και τοποθετεί, όλο νόηµα, την µπάλα µπροστά τους. Αλίµονο όµως, ο πατέρας µάλλον ενοχληµένος την παίρνει και αντί να την πετάξει στη θάλασσα, την αποµακρύνει λίγο πιο πέρα στην αµµουδιά. Ο σκύλος πάντως δεν πτοείται. Αγνοώντας ή και µη σπουδαιολογώντας την προηγούµενη συζήτηση ή απλά επειδή είναι ανώτερος χαρακτήρας και του αρέσει να δίνει δεύτερες ευκαιρίες, πλησιάζει τώρα χαρωπός την προαναφερθείσα κυρία. Αύτη µε την σειρά της -όπως ήταν µάλλον αναµενόµενο- αρνείται την πρόσκληση για παιχνίδι, αλλά δεν τον διώχνει κιόλας. Προβληµατίζοµαι κάπως για την εξέλιξη των πραγµάτων, ως γνωστόν όµως, ο επιµένων νικά! Σύντοµα ο σκύλος εντοπίζει µια παρέα νεαρών στην άλλη άκρη της παραλίας που δεν αργούν να µπουν στο νόηµα και συγκατανεύουν µε περισσή χαρά, να αναλάβουν την ρίψη της µπάλας!
Και εδώ ακριβώς τίθεται το ερώτηµα! Τι άνθρωποι είµαστε τελικά; Απ’ αυτούς που στραβοµουτσουνιάζουν και είτε αδιαφορούν είτε αποµακρύνουν την µπάλα ή από εκείνους τους άλλους που τη ρίχνουν µε ενθουσιασµό στη θάλασσα, ξέροντας ότι µόνο µε τη µικρή τους αυτή κίνηση και µε σχεδόν καθόλου κόπο µπορεί να προσφέρουν µια στιγµή απόλυτης χαράς σε κάποιον άλλο;
Και αν δεν ήταν απολύτως ξεκάθαρο, η ιστορία είναι φυσικά αλληγορική και το ερώτηµα συµβολικό. Στη θέση λοιπόν της παραλίας, του σκύλου και της µπάλας καθείς ας συµπληρώσει ελεύθερα τα δικά του κατά το δοκούν και ας κάνει τον απολογισµό του…
* Η Γιούλα Κανιτσάκη είναι Φιλόλογος
