Ο Σταυρός του χθες και του σήμερα…

Το πανέμορφο λιμανάκι του Σταυρού το εγνώρισα για πρώτη φορά αρχές της δεκαετίας του 1960, οπότε και έφερα στο φως τη χρήση του στα υψώματα Βάρδιες σπηλαίου Λερά, σαν μεγάλης αξίας λατρευτικού με πλήθος ειδωλίων κ.λπ., που παρέδωσα στην αρχαιολογική υπηρεσία.
Τότε, οι μοναδικοί κάτοικοι ήταν ο Πέτρος Λιβαδιωτάκης με το πρωτόγονο αλλά όλο νοστιμιές ταβερνάκι του, ο μακαρίτης Κωστής Κελαϊδής σε παλαιό κτίσμα, ο αλησμόνητος δάσκαλος Σιγανάκης και δυο – τρεις ακόμη και δεν υπήρχαν περισσότερα από πέντε – έξι κτίσματα.
Ο χώρος όμως “ανακαλύφθηκε” από τους πολλούς και γνώρισε αλματώδη “ανάπτυξη”. Μεταξύ μας, σε ορισμένα τμήματα έγινε… γυφταριό με δρόμους που δεν χωράει καλά καλά ένα όχημα να περάσει, κλπ.
Δεν θυμάμαι επί ποίας Kοινοτικής Αρχής Χωραφακίων ή Δημοτικής Ακρωτηρίου, επραγματοποιήθηκε εκεί ένα… μεγάλο έργο στο κέντρο του οικισμού, που φυσικά δεν φταίει ο τοπικός άρχοντας αλλά οι σχεδιαστές. Το μόνο καλό ότι σώθηκε αυτός ο χώρος από την καταπάτηση και την αυθαίρετη δόμηση.
Σε έκταση λίγων στρεμμάτων περιφράχθηκε ένας χώρος, υποτίθεται για εκδηλώσεις που σήμερα ευρίσκεται σε άθλιο χάλι και αποτελεί ντροπή για όλους, μιας και κάθε μέρα εκατοντάδες ντόπιοι και ξένοι φθάνουν ως εκεί για να απολαύσουν την καθαρή θάλασσα.
Και αναφέρομαι: Το 1/3 της έκτασης αυτής καλύπτεται από απαράδεκτο τσιμέντο με διαδρόμους αρκετών μέτρων.
Ενα τμήμα έχει δάπεδο από ξύλο, φαίνεται για περιπτώσεις χορευτικών ομίλων, που έχει σαπίσει και κινδυνεύει όποιος πατήσει εκεί, να χωθεί το πόδι του σε κάποιο ρήγμα.
Κανένα δέντρο ή διακοσμητικό φυτό, σε μια έκταση όλο ξεραΐλα, πέρα από πέντε – έξι αυτοφυή δεντράκια. Ενα παρτέρι μόνο υπάρχει με αλόες (γιατί προτιμήθηκαν;) είναι φραγμένο από ξερά χόρτα. Μια σειρά από σιδερένια άχαρα κάγκελα συμπληρώνουν την εικόνα με αποκορύφωμα το εκεί πετρόκτιστο κτήριο.
Ενα μικρό δωμάτιο με πλακάκια και λεηλατημένες οι όποιες εγκαταστάσεις υπήρχαν εκεί και να κρέμονται γυμνά καλώδια και σκουπίδια. Πίσω, μια τουαλέτα με σπασμένο τζαμωτό εισόδου και δύο άλλοι μικροί χώροι κλειδωμένοι. Ευτυχώς που την εικόνα αυτή στον Σταυρό αλλάζουν ο χώρος της εκκλησούλας γεμάτος από πανέμορφα λουλούδια και κάποιοι μερακλήδες μαγαζάτορες με ανθισμένα παρτέρια.
Τι θα μπορούσε, κατά την άποψή μου, να γίνει; Να φυτευθούν διακοσμητικά δέντρα και να δημιουργηθούν παρτέρια με λουλούδια αντοχής για τον χώρο. Να τοποθετηθεί προτομή του Ακρωτηριανού αγωνιστή του 1821 που κρεμάστηκε από τους Τούρκους και οπωσδήποτε μια μεγάλη ανεξίτηλη πινακίδα όπως αυτές των αρχαιολογικών χώρων που να αναφέρεται! Στο γύρισμα εκεί της θρυλικής ταινίας “Ζορμπάς”, με ανεξίτηλες φωτογραφίες από τον Αντονι Κουίν, το συρτάκι και τον αλησμόνητο μόνιμο κάτοικο της περιοχής βραβευθέντα με το Οσκαρ φωτογραφίας, κ.λπ. Επίσης, λίγη ενημέρωση για το αρχαιολογικής αξίας, αλλά και ωραίου περιβάλλοντος, σπήλαιo Λερά. Ας σημειωθεί ότι την πρώτη γνωριμία στους Χανιώτες αυτού του τόπου επραγματοποίησε ο Ορειβατικός Χανίων με την καλύβα του εκεί όπου έφθαναν τις πιο πολλές φορές τα μέλη του πεζοπορώντας από τα Χανιά.
Για όλα αυτά ας ασχοληθεί το συντομότερο το Τοπικό Συμβούλιο.