Είναι εδώ! Αυτός και το πιάνο του. Αυτός και η αλήθεια του. Αυτός και η ψυχή του. Και μας μεταφέρει «ανεπαισθήτως» σ’ έναν κόσμο, όπου «κράτος και εξουσία» έχει η μουσική.
Για τη συναυλία – συνάντηση του Στέφανου Κορκολή με τον απέραντο ωκεανό της μουσικής του Μίκη, ο λόγος. Που έγινε την Κυριακή, 31 του Ιούλη στην Ανατολική Τάφρο.
Η συναυλία περιελάμβανε σε Παγκόσμια Α’ Εκτέλεση το έργο Μαουτχάουζεν του Μίκη, σε στίχους Ι. Καμπανέλλη, μεταγραμμένο για πιάνο και φωνή από τον Μίκη και τον Στέφανο. Και τραγούδια σε ποίηση σπουδαίων Ελλήνων ποιητών. Του Σεφέρη, του Ελύτη, του Αναγνωστάκη, του Γκάτσου, του Γ. Θεοδωράκη, της Δ. Μαντά. Ποίηση ατόφια κι αληθινή, που «έφτασε» σ’ εμάς, τον απλό λαό, χάρη στη μουσική του μεγάλου μας συνθέτη. Κι άγγιξε την ψυχή μας. Και μάθαμε να την αγαπάμε και να την τραγουδάμε. Τραγούδια μεγάλα, σπουδαία, διαχρονικά. Που τραγουδήθηκαν, τραγουδιούνται και θα τραγουδιούνται ανά τους αιώνες. Όσο θα υπάρχουν ψυχές που πλαντάζουν από καημό, αγάπη, πόνο, έρωτα. Ψυχές, που πεινούν για δικαιοσύνη και ειρήνη, που παλεύουν κι αγωνιούν για έναν καλύτερο κόσμο! Τραγούδια που τα τραγουδάμε κι απόψε, όλοι εμείς οι τυχεροί που κατακλύζουμε την Ανατολική Τάφρο.
Ο Στέφανος παίζει σκυμμένος πάνω στο πιάνο του σ’ ένα παθιασμένο, ερωτικό σφιχταγκάλιασμα, πάνω και πέρα από τόπο, χρόνο, ύλη. Κι η μουσική, που απέραντη και παντοδύναμη, όπως η θάλασσα, η ζωή κι η αγάπη, τον έχει κατακτήσει από παιδί, μοιάζει να αναβλύζει από τα δάχτυλα, τα χέρια, τα πόδια, το κορμί, το κεφάλι του. Από το μυαλό, την καρδιά, τις φλέβες, και την ψυχή του! Και τον συναρπάζει, τον συγκλονίζει, τον μαγεύει. Και κάνει τα χέρια του πουλιά αεικίνητα που φτερουγίζουν ανάλαφρα, ορμητικά, ξέφρενα, απαλά, γλυκά, ακούραστα. Παίζει συνεπαρμένος και συναρπάζει. Κι οι νότες, πότε ανάλαφρες σαν πεταλούδες, πότε βίαιες σαν κεραυνοί, πλημμυρίζουν με καταρράχτες φωτός τη νύχτα. Και η Ανατολική Τάφρος, χάνει σιγά – σιγά το βάρος της. Κι αρμενίζει θαρρείς, ανάμεσα ουρανού και γης, σαν μεγάλο αέρινο καράβι. Κι όλους εμάς, που τον ακούμε με κατάνυξη, μας παίρνει μαζί της.
Μαζί του και η Σοφία Μανουσάκη. Η δική μας Σοφία. Ένα κορίτσι γεμάτο χάρη και δροσιά. Μια παρουσία λυγερή και διακριτική. Ερμηνεύει η Σοφία κι η φωνή της, καθάριο νερό, αναβλύζει από την ψυχή της. Και μοσχοβολά γιασεμί, νερατζανθό και βασιλικό η νύχτα. Και φτάνει στ’ αυτιά, πότε σαν ψίθυρος μεταξένιας βροχής και φίλημα αύρας θαλασσινής και πότε σαν ήχος βροντής και αχός τρικυμίας μεγάλης. Και τρυπώνει στην ψυχή και πότε τη χαϊδεύει, τη δροσίζει, τη γαληνεύει και πότε τη φουρτουνιάζει και κάνει τα μάτια να τρέχουν… Δυο άνθρωποι, με τη σφραγίδα της δωρεάς του Θεού, συλλογιέμαι. Και τους καμαρώνω. Συμμετέχουν σε κάποια τραγούδια και οι χορωδοί της πολυμελούς χορωδίας «Μουσικοί Ορίζοντες» της μουσικού Μπέλας Λιονάκη και η ίδια με το ακορντεόν της. Οι υπέροχες φωνές τους, δένουν αρμονικά με τη φωνή της Σοφίας, τους ήχους του πιάνου και του ακορντεόν. Και συμμετέχουμε κι εμείς, με όλο μας το είναι στην μυσταγωγία που συντελείται μπροστά μας, πότε με ζεστό, παρατεταμένο χειροκρότημα, ιαχές, μπράβο και ζήτω και πότε με ηχηρή σιωπή!
Κάποιες στιγμές, ο Στέφανος, ο σπουδαίος αυτός Έλληνας, συνθέτης, πιανίστας, ενορχηστρωτής, τραγουδοποιός κι ερμηνευτής, ο ευαίσθητος, ευγενικός και τρυφερός αυτός άνθρωπος, ο δικός μας Στέφανος, που απόψε παίζει και πάλι για τις ανάγκες του Συλλόγου «Ορίζοντας», κοιτάζοντάς μας, λες έναν-έναν κατάματα, εξομολογείται. Μιλά με αγάπη για τους συνεργάτες του και τα Χανιά, ευχαριστεί τον κόσμο που συμμετέχει, ομολογεί πως κι ο ίδιος χτυπήθηκε από τον καρκίνο και παρακινεί, κυρίως τους νέους, να κόψουν το κάπνισμα γιατί σκοτώνει. Αφηγείται στιγμές από τη συνεργασία του με τον Μίκη, εκφράζει τον απέραντο σεβασμό, την αγάπη και το δέος που νιώθει γι’ αυτόν και το έργο του. «Τίποτα δεν παίζω φιλτράροντάς το μέσα από την ψυχή μου, χωρίς την άδεια του Μίκη!», λέει. Μιλά κυρίως για το άγνωστο στους πολλούς συμφωνικό έργο του μεγάλου μας συνθέτη.
Ο λόγος του, τρυφερός, άμεσος, ζεστός, συγκινητικός, ανθρώπινος.
Απίστευτα συγκλονιστική και παραστατική η αφήγησή του σχετικά με τη «Μικρή Σουίτα», από την οποία παίζει ένα μέρος. Που την συνέθεσε, όντας εξόριστος στην Ικαρία, ο Μίκης. Και την έγραψε, λέει, μέσα σ’ έναν λάκκο με… απορρίμματα, όπου τον πέταξαν, αφού του έδωσαν το ξύλο της… αρκούδας! Κι από πάνω οι βασανιστές του τον χλεύαζαν!
Αργά μετά τα μεσάνυχτα, τέλειωσε η συναυλία. Ο Στέφανος κάθιδρος, λαχανιασμένος υποκλίνεται. Και γονατίζει με τα χέρια δεμένα στο στήθος του, σαν για προσευχή, μπροστά μας. Όρθιοι, τον καταχειροκροτούμε!
Με την ψυχή χορτασμένη από μύρια όσα συναισθήματα. Με την ψυχή ακόμα διψασμένη…
«Ενας από τους μικρούς ανατέλλοντες ήλιους της γης, είναι και η ποίηση», γράφει ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Κι η μουσική είναι ένας ήλιος. Ένας λαμπερός, αποβροχάρης ήλιος, σκέφτομαι, φεύγοντας από την Ανατολική Τάφρο. Κι απόψε, χάρη στον Στέφανο, το πιάνο του και τον Μίκη, οι δυο τούτοι ήλιοι έσμιξαν! Μας φώτισαν!
Και ναι, μας βοήθησαν να «σηκωθούμε λίγο ψηλότερα»!
