Θυμάμαι, όποτε πάγαινα στον Κάμπο, το χωριό με τους καμιά εκατοστή νοματαίους, να λειτουργηθώ, έβλεπα στο ψαλτήρι, ένα καλοκάγαθο αθρωπάκι, της προσευχής και του μόχθου φαινότανε, ήρεμο, χαμηλόβλεπο, να τρώει με τα μάτια τα ιερά βιβλία και να ψέλνει.
Ητανε ο Ελπιδοφόρος Τεκάκης, οικοδόμος κι αγρότης, αγαπητός σε όλους.
Κάποια μέρα, ακούστηκε στη μέσα γειτονιά.
-Ο Τέκος θα γίνει παπάς!
Πέρασε λίγος καιρός, ξημέρωσε η Παρασκευή 29 του Ιούνη κι η κεντρική μας εκκλησιά των Αγίων Αποστόλων που γιόρταζε, εδώ στο Σφηνάρι, έλαμψε. Η καμπάνα χτύπαγε πιο ζωηρά, οι πολυέλαιοι ολοφώτιστοι, το τέμπλο, οι εικόνες, οι τοίχοι και τα πρόσωπα των πιστών που σμαρωμένοι γιομίσανε στασίδια και καρέκλες, όλα γελαστά ήντουσαν και στην Ωραία Πύλη, μεγαλόπρεπος, ο σοφός Ιεράρχης μας Ειρηναίος να λειτουργεί.
Ομπρός την εικόνα της Παναγιάς, έστεκε σα λαμπάδα, με ένα απλό ζωστικό, σκυμμένο το κεφάλι και καλυμμένο με άσπρο ύφασμα, το ταπεινό αθρωπάκι, ο Ελπιδοφόρος.
Ξερακιανός, λιγνόκορμος, έμεν’ εκεί, ως που τέλεψε η λειτουργιά, χωρίς να κουνήσει χέρι, πόδι ή άλλο μέρος του σώματός του. Λες κι είχε μαρμαρώσει.
Διαβάστηκαν ευχές, τροπάρια κι ευαγγέλια κατά το τυπικόν της εκκλησίας μας, ήρθε η ώρα, άνοιξε το στόμα του.
– Είντα να πω κι εγώ. Ο Μεγαλοδύναμος να μου δώνει φώτιση…..
Κι έβλεπες μόνο δέος και πίστη τρανή στα μάτια του, στο κορμί του ολάκερο.
Σύσσωμο το εκκλησίασμα αποκριθήκαμε στου Μητροπολίτη το κάλεσμα.
– Άξιος, άξιος!
Κι έτσι πήρε το χρίσμα του πρεσβύτερου και τοποθετήθηκε στην ενορία μας, στο Σφηνάρι, να εξυπηρετεί τρία χωριά.
Το βαρύ ράσο που πρέπει πράγματι να είναι κάποιος, άξιος, για να το φορέσει, το τίμησε, το υπηρέτησε με πίστη, βαθιά πίστη, με αξιοπρέπεια, ταπεινότητα και κατάφερε με την βοήθειά του Θεού κι όλων μας, να κολυμπήσει στον ωκεανό της Ορθοδόξου Χριστιανικής εκκλησίας, κι απ’ τα βαθιά, που χαρακτηριστικά είχε πει ο Μεγάλος Ιεράρχης μας Ειρηναίος, «Θα σε ρίξω στα βαθιά για να μάθεις να κολυμπάς», βγήκε στη στεριά κι έφερε σε πέρας το δύσκολο λειτούργημά του.
Ώρες ατέλειωτες μπορούσε να λειτουργεί, τη Μεγάλη Πέμπτη να λέει τα δώδεκα ευαγγέλια δυο και τρεις φορές, χωρίς να κάθεται, χωρίς να κουράζεται.
-Απορώ για την αντοχή σου, του είπα κάποια μέρα.
-Ο Μεγαλοδύναμος μου δώνει τη δύναμη. Εγώ; Τι είμαι εγώ.
Δε λογάριαζε αυτός κρύο, ζέστη ή βροχή. Όπου κι αν τον καλούσε το καθήκον του έτρεχε. Ως την ψιλότερη κορφή.
Πάντα άοκνος, πράος και ήρεμος.
Παντρεμένος με την άξια πρεσβυτέρα Φρειδερίκη, δουλέψανε σκληρά, φυτέψανε ελιές αμπέλια τα βολεύανε. Αποκτήσανε και τρία παιδιά ήτανε ευτυχισμένοι.
Ο Θεός, όμως, τους έδωκε το μεγαλύτερο πλήγμα για ένα θνητό. Χάσανε την κόρη τους, κι απομείνανε, ψυχικά ερείπια.
Μια μέρα μου ‘λεγε και για τον αδερφό του.
– Γύρναγε απ’ ένα γάμο, βράδυ ήντονε είχε θέλει πιει παραπάνω, τσούρλισε στο γκρεμό, τον ηύρανε την παραπάνω ξυλιασμένο.
Κατάπιε, πρόστεσε:
– Για τούτο να κι εγώ είμαι πολύ προσεκτικός…..
Κι ήρθε η αραχνιασμένη μουντή μέρα που χτύπησε πένθιμα η καμπάνα.
– Ο Ελπιδοφόρος… σκοτώθηκε!
Θέλημα Θεού, όσο κι αν ήτανε προσεκτικός, έγινε το μεγάλο κακό, έφυγε με τροχαίο κι αυτός. Ο τρίτος στην οικογένεια.
Και χάσαμε τον εφημέριό μας. Αρφανέψαμε. Τρία χωριά απομείναμε αρφανά.
Θυμούμαι το πρώτο Πάσχα που έκανε σαν παπάς.
Ήτανε Μεγάλη Βδομάδα κι είχε μεγάλο άγχος, φόβο κι αγωνία αν θα μπορέσει να τα καταφέρει. Τον γκαρδιώσαμε, του σταθήκαμε, ξεκίνησε από την Κυριακή των Βαΐων, καλούτσικα τα πάγαινε, μέχρι που ήρθε η Μ. Πέμπτη. Τον έβλεπα αγχωμένο, ιδρωμένο, τον ενεθάρρυνα, αυτός ήτανε κερωμένος, θαρρείς, κι όταν ήρθε η ώρα να βγάλει τον Εσταυρωμένο, θυμάμαι σα να ‘ναι τώρα, αυτός, ο απλοϊκός λευίτης, άδραξε τον Εσταυρωμένο, τον πήρε αγκαλιά, τον έσφιξε, βγήκε απ’ τα ρούχα του, έφυγε η σάρκα, απόμεινε σκέτο ψυχή και πνέμα, γίνηκε ένα μ’ Αυτόν, και τρεμάμενος, τον έβαλε στη μέση της εκκλησιάς.
Τον σκέφτομαι και τον βλέπω πάλι κοντά στο Χριστό μας, να ξεκινάει το καινούργιο, το αιώνιο ταξίδι του στην αληθινή ζωή.
Ο Σεβασμιότατος, δεκάδες κληρικοί κι εκατοντάδες κόσμος στην κηδεία του, μαζωχτήκαμε να τον κατευοδώσουμε με δάκρυα στα μάτια.
* gkamvysellis@yahoo.gr
