Ο αντισμήναρχος Εδουάρδος Χαουελ ήταν ο τελευταίος υπερασπιστής του κρητικού ουρανού κατά τη Μάχη της Κρήτης. Διοικητής σμήνους καταδιωκτικών “χαρικέιν”, είχε μεταφερθεί στο Μάλεμε και πριν ακόμη από τη θρυλική Μάχη το σμήνος είχε στο ενεργητικό του δεκαοκτώ καταρρίψεις γερμανικών βομβαρδιστικών χωρίς καμιά απώλεια.
Οι πιλότοι και το προσωπικό εδάφους είχαν εξαντληθεί από την κούραση, χωρίς να έχουν τον χρόνο ουτε ρούχα να αλλάξουν, πετώντας από το πρωί μέχρι τη νύχτα συνεχώς.
Σε μια απόκρουση εχθρικών βομβαρδιστικών καταρρίφθηκαν τα άλλα δύο αεροπλάνα του σμήνους του και έτσι πλέον ολομόναχος αντιμετώπιζε τα δεκάδες γερμανικά βομβαρδιστικά.
Την πρώτη όμως κιόλας ημέρα της Μάχης, ο Χάουελ χτυπήθηκε από πυρά αλεξιπτωτιστή στο έδαφος και έμεινε σχεδόν δύο ημέρες αβοήθητος μέσα σ’ ένα χαντάκι του Μάλεμε με σπασμένα χέρια και ωμοπλάτη.
Γλύτωσε δε, όπως περιγράφει, την γάγγραινα, επειδή τα σκουλίκια είχαν φάει τις σάπιες σάρκες των τραυμάτων του. Μεταφέρθηκε στην Αθήνα όπου νοσηλεύθηκε τρεις μήνες και μετά στη Θεσσαλονίκη απ’ όπου δραπέτευσε από το Νοσοκομείο και με μύρια βάσανα και ημερών πεζοπορία στα βουνά, κατόρθωσε να διαφύγει από τη Χαλκιδική στην Τουρκία.
Οταν μετά από τρεις μήνες ακινησίας στο νοσοκομείο των Αθηνών κατόρθωσε ν’ ανέβει ως την ταράτσα του κτιρίου περιέγραφε τη συγκίνηση που ένιωσε: «Ήταν η πρώτη ματιά που έριχνα στον έξω κόσμο ύστερ’ από τρεις μήνες. Και τι κόσμος ήταν εκείνος!
Οι άφθαστες αναλογίες του Παρθενώνα φαίνονταν ολοκάθαρα από κει που στεκόμουν. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα από την ομορφιά του τοπίου. Πίσω, μακριά, δασωμένες πλαγιές υψώνονταν προς μια γαλάζια βουνοσειρά και μια πεδιάδα ξετυλιγόταν προς την Κηφισιά μέσα στο γκριζοπράσινο απόμακρο. Ηταν μια τέτοια ομορφιά που η συγκίνηση με νίκησε. Δεν είχα χύσει ουτ’ ένα δάκρυ όλους αυτούς τους μήνες με τους ανυπόφορους πόνους και τις στιγμές της φρικτής αγωνίας· μα αυτο που ένιωθα με ξεπερνούσε. Επεσα στο κρεβάτι κι έκλαψα. Κατά ένα λόγο από την εντύπωση του τοπίου και κατά ένα λόγο από το συναίσθημα πως κάτι συντελέσθηκε. Ανακτούσα τις δυνάμεις μου και, πρώτη φορά ύστερα από τόσες εβδομάδες η ζωή άρχιζε να δείχνει πως άξιζε να τη ζήσω πάλι.”
Στο βιβλίο του, που εκδόθηκε το 1948, ο αεροπόρος τελειώνει με τις συγκινητικές στιγμές της επιστροφής του μετά η λήξη του πολέμου, στην πατρίδα του τη Σκωτία, όπου σαν ένας νέος άνθρωπος, που αντιμετωπίζοντας αμέτρητες φορές το θάνατο, κέρδισε τη ζωή και μια νέα θεώρησή της μέσα απο την πίστη στο Θεό που πριν από όλα αυτά είχε χλευάσει πολλές φορές.
Και το βιβλίο τελειώνει μ’ ένα ποίημα:
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΟΠΟΙΟΣ δεν πολεμάει για τη λευτεριά, πεθαίνει σκλάβος.
Οποιος δεν τολμά να ζήσει, έχει για μοίρα του το θάνατο.
Αιώνια ζει εκείνος που στον τάφο του είναι γραμμένο:
“Πολέμησε και τόλμησε με κάθε του πνοή ”.
Χάνει το δρόμο του όποιος δεν δίνεται ολόκληρος
(και άσκοπα πλανιέται μέσα στη σύντομη διαβατική ζωή,
με παραστρατημένα όνειρα και πόθους,
ελπίζοντας σε κέρδη που αν κερδιθούν, βγαίνουν ξυνα.
Οποιος αγωνίζεται και τολμά να ζήσει, ελευθερώνεται.
Κι ελεύθερος ο ίδιος, ελευθερώνει εναν κόσμο από τα δεσμα.
Οποιος θα δώσει, κι εξακολουθεί να δίνει,
θ’ αντικρίσει τον Ηλιο ένα πρωί να ξεπροβάλει μέσ’ από τη μπάρα.
θα ζήσει ολοένα πιο ελεύθερος όλη του τη ζωή
δοξολογώντας τον Θεό μαζί με πλήθος συμπολεμιστές.
