“Χανιώτικα νέα” 12/4/21, σελίδες 24-25
«Συνολικά από τους 400 Κρητικούς που βρέθηκαν στο Μαουτχάουζεν και στα υποστρατόπεδά του τα 2/3 δεν γύρισαν ποτέ, χάθηκαν κάτω από τις απερίγραπτες συνθήκες που περιέγραψε ο κ. Βιδάκης».
Χ.Β.
Στο δισέλιδο “σαλόνι” της εφημερίδας, εξαιρετικό αφιέρωμα από τον Γιώργο Κώνστα, που το επιμελήθηκε.
Υπότιτλος, φωτό, ένθετα, κι ο αυθεντικός πηγαίος λόγος του ενός και μοναδικού επιζήσαντα της φρίκης…
Του κυρίου Βιδάκη από το Θέρισο. Αγγίζει τον έναν αιώνα ζωής, κι όμως με διαύγεια θαυμαστή, καταθέτει τις ακριβές του μνήμες βιωμένα καθέκαστα «ανίερης αποδόμησης» όλων των υποστάσεων του ανθρώπου.
Όλων, όμως…
Ο συγκλονισμός και η συγκίνησή μου καλά κρατούν Τρίτη πρωί που γράφω.
Δεκαετίες αναφέρονται, καταδικάζονται με αποτροπιασμό και θλίψη οι εγκληματικές ασχήμιες των Ναζί, εδώ και 76 τόσα χρόνια.
Πάντα όμως οι μαρτυρίες, συνιστούν λόγο δραστικό.
ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ οι νεώτεροι.
Γιατί δεν έχουν τελειωμό οι προσωπικές ιστορίες πένθους και πόνου, και οι συλλογικές αγωνίες θανάτων.
…Σκλάβοι εργασίας στα στρατόπεδα του χαμού, σε συνθήκες κακοποίησης, με πείνα, προπηλακισμούς κι εκτελέσεις! Καθημερινά.
Στο αφιέρωμα, δομείται πάλι το εφιαλτικό τοπίο, το κλίμα, οι δυναμικές όπως μεταλλάσσονται σε αφήγημα στον δημοσιογράφο των “Χ.Ν.”.
Με την «ιερή αμεσότητα» των βιωμένων δεινών.
Από την Κρήτη στα στρατόπεδα του θανάτου, και το χρονικό της σύλληψης και μετάβασης στην κόλαση.
Ανθρωποφαγία.
Ο νους ενώπιος ενωπίω με την απόλυτη εξαθλίωση των δύσμοιρων, όταν “αποσπάται” πλήρως κάθε ηθικός κώδικας από την άνωθεν επίταση της αυτοσυντήρησης.
Εδά φουρνίζουνε τον αδερφό μου…
Η σκληρή εμπειρία του παιδιού, που “χαρακώνει” την ψυχή διά βίου…
Και άνθρωποι…
Όταν η ανθρωπιά ανθίζει μέσα στην «άνυδρη αναλγησία» κι ο αροδαμνός αποδίδει ψωμί, λίγο ψωμί και τσιγάρα στην έρημο της υστέρησης…
Οι φωτογραφίες του αγωνιστή κι οι θύμησές του, το μετάλλιο της αναγνώρισης αλλά και:
Η μεγάλη φωτογραφία! Με τους δεκάδες Εβραίους προφανώς. Ή και όχι. Τι σημασία έχει;
Απισχνασμένα πρόσωπα και σκελετωμένα σώματα, ακυρωμένα! Με μιαν απίστευτη «ρακένδυτη ερημιά» σ’ ένα μόνο κουρέλι που αποκρύβει ίσα την του φύλου γύμνια, γεμίζει σύγκρυο την καρδιά…
Ωστόσο, εκείνα τα βλέμματα, εύγλωττα, καθαρά, θωρούν μπροστά, ευθέως, μια «νεογέννητη ελπίδα» θα ‘λεγες… Το τέλος του πολέμου, που ερχόταν βέβαια, με όσους ήθελε βρει ζωντανούς.
Ωραίο αφιέρωμα. Συγχαρητήρια Γιώργο.
