«…Νιώθω την υποχρέωση να εκπληρώσω τις παρακαταθήκες που μου άφησαν οι σύντροφοι τους οποίους έχασα σε διαδηλώσεις, μάχες κι εκτελεστικά αποσπάσματα…»
Μ. Γλέζος
Η Ελλάδα αποχαιρετά τον πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης. Ετσι αποκάλεσε ο Ντε Γκωλ τον Μανώλη Γλέζο. Ο αιώνιος νέος, που έγινε σύμβολο γιατί έμεινε συνεπής μέχρι το τέλος, στην πορεία που ξεκίνησε από το κατέβασμα της σβάστικας μαζί με τον Σάντα στην Ακρόπολη, στην αντιφασιστική του δράση, γι’ αυτό και συνελήφθη αρκετές φορές και καταδικάστηκε 3 φορές σε θάνατο. Στον αγώνα του ενάντια στην 7χρονη χούντα, μέχρι τη συμμετοχή του στις πρόσφατες αντιμνημονικές διαδηλώσεις.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ απ’ αυτές τις διαδηλώσεις τη μαχητικότητά του, παρόλα τα χρόνια του αλλά και το ψέκασμα που δέχτηκε με δακρυγόνα από την Αστυνομία.
Αποτέλεσμα της δραστήριας πορείας του ενάντια στον φασισμό, ήταν και η αναγνώρισή του από διεθνείς προσωπικότητες όπως: ο Πικάσο, ο Ντε Γκώλ, ο Μπονκούρ και ο Σαν πωλ Σαρτρ. Ετσι όταν το 1959 βρίσκεται στην φυλακή για τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Ο Αλμπέρ Καμύ σε επιστολή του προς τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή αναφέρει:
«Πέρα από κάθε κομματικό πνεύμα, θα ήθελα να σας εκφράσω τα συναισθήματα με τα οποία οι ελεύθεροι Γάλλοι διανοούμενοι παρακολουθούν την υπόθεση Γλέζου…. εάν θελήσετε να δείξετε ευμένεια ως προς τον διανοούμενο [Γλέζο], του οποίου δεν ασπάζομαι τις πεποιθήσεις μεν, αλλά θεωρώ ότι η γενναιότητα του είναι άξια, αν μη τι άλλο, εκτίμησης». Και ο Πικάσο για να τον βοηθήσει σχεδιάζει έναν Παρθενώνα, με την μορφή του Γλέζου να εγείρει μια σημαία με το περιστέρι της ειρήνης. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που δεν βολεύτηκε μετά τη μεταπολίτευση, στους διάφορους κομματικούς μηχανισμούς. Γι’ αυτό και δεν δίστασε να συγκρουστεί με τους πολιτικούς χώρους που ανήκε, όταν θεωρούσε ότι αυτοί, παρέκκλιναν της πορείας. Ετσι μετά την απελευθέρωση πέρασε απ όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς της Αριστεράς… ΚΚΕ, ΕΔΑ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και τον Σεπτέμβριο του 2015 με τη ΛΑ.Ε, όπου ήταν επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο επικρατείας. Ηταν από τους λίγους… τους ελάχιστους… που συμπορευόταν με τον λαό και όχι με τους κομματικούς μηχανισμούς.
Και δεν έφυγε μόνο ο τελευταίος αγωνιστής της αντίστασης, έφυγε ίσως κι ο τελευταίος από τους πολιτικούς μας που εργαζόταν με μεθοδικότητα και απαιτούσε με θέρμη να επιστρέψει η Γερμανία τα οφειλόμενα στην Ελλάδα. Τουλάχιστον το κατοχικό δάνειο που είχε πάρει η ναζιστική Γερμανία από τη χώρα μας. Γιατί απ’ ό,τι φαίνεται ούτε η παρούσα κυβέρνηση αλλά ούτε η προηγούμενη, δεν είναι και δεν ήταν πρόθυμες να το απαιτήσουν. Γι’ αυτό και η παρακαταθήκη του προς το πολιτικό προσωπικό της χώρας, αποκτά ιδιαίτερη αξία.
«Κι αν πεθάνω θα σας κυνηγά η ύπαρξή μου για να κάνετε αυτό που πρέπει να κάνετε».
Θα το κάνουν; Εσύ πάντως εκπλήρωσες στο ακέραιο τις παρακαταθήκες των χαμένων συντρόφων σου…
