Αν µπορούσες Αντώνη, ακόµη και τώρα θα έλεγες… «ἄφες αὐτοῖς οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσιν».
Οι δήµιοι σου όµως Αντώνη πώς να συναντήσουν της ψυχής σου το µεγαλείο, όταν ο δικός τους ο δρόµος, σκοτεινός και ανελέητος της παγκοσµιοποίησης δρόµος, οδοστρωτήρας της ανθρώπινης ύπαρξης των αξιών και ιδανικών της ζωής, άγνωστων λέξεων για κείνους, πώς λοιπόν να συναντηθούν µαζί σου, να καταλάβουν πώς ήσουν η αγάπη προσωποποιηµένη επί γης…
Εµείς θλιµµένοι και περίλυποι, Αντώνη µας, δεν θα τους συγχωρήσουµε ποτέ για το ανοσιούργηµα που µε µένος, αγριότητα και απανθρωπιά εξετέλεσαν. Μαζί µε σένα, εκεί στον καταπέλτη, σκότωσαν κι εµάς που δεν θέλουµε και δεν µπορούµε να λησµονήσουµε, εικόνες που στοιχειώνουν τις ζωές µας. Ας ντραπούµε γι’ αυτούς που δεν ντρέπονται για την κατάπτωση του ανθρώπου στα τάρταρα.
«Στο µεταξύ µας σκοτώνουν µε µικρές δόσεις, πολύ τακτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά. Κάθε µέρα γυρίζουµε στο σπίτι µας για να θάψουµε έναν νεκρό, µία σκέψη, ένα αίσθηµα». Γ. Σεφέρης.
∆εν ήταν φαίνεται για σένα πολύκλαυστε Αντώνη αυτός ο αλλόκοτος κόσµος. Πώς να ταιριάξει το φως µε το σκοτάδι, η αγάπη µε το µίσος, η αλήθεια µε το ψέµα;
Σου ταιριάζει πιότερο ο παραδεισένιος κόσµος µε τους αγγέλους. Όσο για µας εδώ κάτω… θ’ αγωνιστούµε για να κρατήσουµε και ν’ αποκτήσουµε όλες τις αρετές, τα ήθη, την πίστη µας, ώστε να κρατηθούµε όρθιοι σε µια λαίλαπα ακροτήτων, σε µια προσπάθεια απογύµνωσης από τα τιµαλφή ενδύµατα µας, που ήταν ανέκαθεν το φιλότιµο, η ανθρωπιά, η ευγνωµοσύνη σ’ εκείνους που µας χάρισαν πατρίδα και ό,τι «καλό καγαθό» για να πορευθούµε ανάµεσα σε Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, σε συµπληγάδες και θυµωµένους Ποσειδώνες, ως άλλοι Οδυσσείς… απόγονοι εκείνου… θα τα καταφέρουµε Αντώνη.
Κοιµήσου τον ύπνο του δικαίου. Εν ειρήνη αναπαύσου.
