Πώς γεννιέται ένα τραγούδι; Ποιο το ξεχωριστό δικό του παρασκήνιο; Πάντα γοητευτικές αυτές οι ιστορίες εντοπίσαµε µία παλαιότερη συνέντευξη του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο fosonline.gr και τον Χρήστο Γεωργούλα όπου µεταξύ… ποδοσφαιρικών αναλύσεων και… γκολ, εξοµολογήθηκε τα µυστικά 3 τραγουδιών του.
“Ζεϊµπέκικο της Κυριακής”
«Όλες τις Κυριακές των παιδικών µου χρόνων τις πέρασα ακούγοντας στο ραδιόφωνο αναµετάδοση των αγώνων. Γι’ αυτό όταν έκλεισε η ΕΡΤ ένιωσα σαν να µου κλέβουν την παιδική ηλικία. Ήταν εποχές που η τηλεόραση δεν ήταν διαδεδοµένη, ειδικά στην επαρχία όπου µεγάλωσα. ∆εν µπορούσαµε να δούµε. Μόνο ακούγαµε και πλάθαµε εµείς τις εικόνες. Κάπως έτσι προέκυψε και το “Ζεϊµπέκικο της Κυριακής”. ∆εν αναφέρεται, βέβαια, µόνο στις µνήµες από τις ποδοσφαιρικές Κυριακές, αλλά η µπάλα είναι ένα πολύ σηµαντικό κοµµάτι. Η φράση “ήττα την Κυριακή”, που αναφέρεται σε έναν στίχο, µιλάει και για το συναίσθηµα που βιώνει ένας οπαδός που έχει χάσει η οµάδα του, αλλά και γενικότερα για την ήττα που νιώθει ο καθένας καθώς συνειδητοποιεί ότι έρχεται η ∆ευτέρα και θα πρέπει να επιστρέψει στη ρουτίνα µε σκυµµένο το κεφάλι».
“Στις χαραυγές ξεχνιέµαι”
«Κράτησε τον στίχο “µάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο” και “βάρα καλή, βάρα γερή µια τουφεκιά ζαχαρωτή”. Λοιπόν, πολλές φορές συµβαίνει αυτό. Ο καθένας, δηλαδή, για να στηρίξει αυτό που έχει µέσα του, µπορεί να λειτουργήσει αποσπασµατικά. Είναι τόσο ανοιχτό όλο αυτό το θέµα. Ήρθε, λοιπόν, ένα παιδί πριν από χρόνια στο σπίτι µου και µου λέει: “Θανάση αυτό το τραγούδι µε συγκινεί πολύ και το έγραψες για τον τάδε”, δεν θυµάµαι όνοµα. Τι είχε συµβεί… Κάποιες απόκριες στη Λάρισα, είχαν σκοτώσει τον ιδιοκτήτη µιας καφετέριας στην πλατεία Ταχυδροµείου. Μάλιστα, ο δολοφόνος ήταν ντυµένος καρναβάλι και φορούσε µάσκα γριάς. Αυτό το παιδί λοιπόν, πήρε τη µάσκα, το καρναβάλι, την τουφεκιά – χωρίς τη λέξη ζαχαρωτή, αυτή δεν τον ενδιέφερε, την άφησε απέξω – κι έφτιαξε το σενάριο στο µυαλό του ότι έγραψα το τραγούδι µε αφορµή τη συγκεκριµένη ιστορία. Εντάξει, αυτό ήταν πολύ µακριά από την πραγµατικότητα και του εξήγησα. ∆εν µπορούσα να τον αφήσω να το νοµίζει».
“Στην Ανδροµέδα και στη Γη”
«Υπάρχουν περιπτώσεις που ξέρω ακριβώς τι γράφω, που είναι βιώµατα, µπορεί κάπως ελλειπτικά γραµµένα, αλλά ξέρω τι γράφω ακριβώς. Υπάρχουν φορές, όµως, που γράφω πράγµατα τα οποία εκείνη τη στιγµή µου έρχονται σχεδόν παραληρηµατικά και προσπαθώ κι εγώ εκ των υστέρων να καταλάβω τι έγραψα. Χαρακτηριστικό παράδειγµα, η “Ανδροµέδα”. Κάθε στροφή µοιάζει να µην συνδέεται µε τις άλλες. Μου είχε έρθει στο µυαλό η εικόνα ότι στον πυρήνα της γης είναι δυο πουλιά και πέφτει λάβα απ’ τα φιλιά τους κι αυτό πυροδότησε και τα υπόλοιπα. Προσπαθούσα εκ των υστέρων να καταλάβω αν τα συνδέει κάτι και σαν τρίτος διαπίστωσα το εξής: Ότι όλα αυτά, µε έµµεσο ή άµεσο τρόπο, περιγράφουν το πάθος (…) Για ένα διάστηµα έρχονταν στις συναυλίες κάποιοι που δεν φαινόταν να τους ενδιαφέρει η µουσική που παίζαµε. Με έπιαναν στο τέλος και µου έλεγαν κάτι πράγµατα που δεν τα καταλάβαινα και ακριβώς, ότι Θανάση ξέρουµε τα νοήµατα που κρύβεις και τέτοια. Μετά από χρόνια στη Λάρισα, ένας γείτονας που λέει “έλα να δεις σε γράφουν σε ένα βιβλίο”. Τι βιβλίο; Λέω. Ήταν ένα βιβλίο που έγραφε για την καταγωγή των Ελλήνων, ότι υποτίθεται πως είναι εξωγήινοι και έχουν έρθει από την Ανδροµέδα. Εκεί ήταν το κουµπί. Κι από κάτω είχε παραποµπές: Γι’ αυτό το θέµα διάβασε αυτό το βιβλίο ή άκου αυτό ο τραγούδι την “Ανδροµέδα” του Θανάση Παπακωνσταντίνου και λοιπά».
