Ο θάνατος της ιδεολογίας

Ο παραδοσιακός πολιτικός που καθιερώνεται στην κοινωνία ως πρότυπο έχει γίνει παρελθόν στις μέρες μας. Η πολιτική ως λειτούργημα δεν υπάρχει πια. Εγινε εμπόρευμα, επιχείρηση, που μεταβιβάζεται στον γιο, στην κόρη, στον εγγονό, ανεξάρτητα με την ικανότητά τους. Φτώχυνε σαν τον “εμποράκο” του Μίλλερ. Όποιος πολιτικός παραμένει ιδεολόγος κινδυνεύει να πεθάνει σε κρεβάτι εκστρατείας, όπως ο Νικόλαος Πλαστήρας. Εφ’ όσον είσαι ιδεολόγος και εντάσσεσαι σ’ ένα κόμμα μένεις σ’ αυτό. Αν φύγεις και πας σε άλλο διαφορετικών αποχρώσεων, επιδιώκεις μόνο να βρίσκεσαι στην επικαιρότητα και να περνάς καλά.
Οπου υπάρχουν αποκλίσεις και διαφορές ανάμεσα σε άτομα μιας πολιτικής ομάδας, λύνονται με μονομερείς ενέργειες, που αποβαίνουν σε βάρος της χώρας. Λείπει η προσέγγιση και ο διάλογος. Οι αντίπαλοι γίνονται διώκτες των πρώην συναδέλφων τους, ρεβανσιστές και εκδικητικοί τιμωροί. Τις κομματικές αυτές ίντριγκες τις πληρώνει σύσσωμη η κοινωνία, αποσυντίθενται οι θεσμοί, με αποτέλεσμα το ενδεχόμενο απώλειας εθνικής κυριαρχίας.
Όταν χάνεται το φιλότιμο, τα πάντα είναι χαμένα. Η Ελλάδα πληρώνει το τίμημα του ανταγωνισμού των κυβερνώντων της. Οι ηγέτες της, τα “ξεφτέρια” του πολιτικού συστήματος, αντί να καθίσουν να μελετήσουν πώς θα προχωρήσουν, να λύσουν τα ακανθώδη προβλήματα, που οι ίδιοι δημιούργησαν, διαπληκτίζονται, για το ποιος έφταιξε περισσότερο.
Τι στο καλό συμβαίνει μ’ εμάς, αντί να μας ενώνουν οι συμφορές, να μας διχάζει ο φθόνος; Μήπως φταίνε οι αόρατοι δεσμοί, που έχουν γίνει καθεστώς μεταξύ εξουσίας και των επιχειρηματιών Μ.Μ.Ε.; Μήπως οι “δήθεν δημοσιογράφοι”, οι μισθωτοί υπηρέτες της εξουσίας σε νευραλγικές εφημερίδες χοροπηδάνε γύρω απ’ την Ελλάδα την ώρα που οι εταίροι δανειστές την έχουν χρεοκοπήσει;
Αυτή η πολιτική ισοπέδωση αποτελεί θανάσιμο ολίσθημα και εθνική ντροπή. Πώς θα ξυπνήσουν οι υπεύθυνοι, να ομονοήσουν και να πουν “φτάνει πια ο ωχαδερφισμός”, η ανευθυνότητα και η ατιμωρησία, που την επιτρέπει το πολιτικό σύστημα για τους ίδιους και μάλιστα προκαταβολικά! Αν όλοι μαζί μπουν συντεταγμένα στη μάχη, σίγουρα θ’ απορήσουμε απ’ τα θετικά αποτελέσματα. Οι πολίτες δεν θέλουν “φυγάδες”, θέλουν σοβαρούς και σταθερούς πολιτικούς, μπροστάρηδες και όχι περιθωριακούς σαν ηθοποιούς σε περιπλανώμενους θιάσους.
Σύμπασα η χώρα είναι γεμάτη από νεοπαγείς αρχηγίσκους, λιγοστών οπαδών, που η φιλοδοξία τους είναι πώς θα μπουν στη Βουλή. Δραστηριοποιούνται με οκτάστηλα και συνεντεύξεις στις εφημερίδες, φωνασκίες στα ραδιόφωνα και στα κανάλια, με αναλύσεις και εκτιμήσεις, ποιανού κόμματος επίκειται η διάσπαση, ποιοι θ’ αποχωρήσουν, ποιος ο αρχηγός της νέας παράταξης, αναρίθμητες εικασίες συνένωσης καφενειακού επιπέδου. Ανοργανωσιά στο μεγαλείο της!
Είναι να μην παγώνουν οι ψηφοφόροι με τις βλακείες που γίνονται και λέγονται σε κάθε παράταξη; Προβληματίζονται οι Έλληνες, μπερδεύονται με τα σενάρια που γράφουν οι βαρώνοι των οργανωμένων συμφερόντων, κόβοντας μισθούς και συντάξεις, φτάνουν τον Φ.Π.Α. στο 24% (!) αντί να μειώσουν τα έξοδα της εκτελεστικής εξουσίας και τους βουλευτές από 300 σε 200.
Οι πολίτες είναι ανήσυχοι απ’ τη συνεχιζόμενη ύφεση και τη συννεφιά, που σκεπάζει όλη τη χώρα εξαιτίας και του προσφυγικού. Δεν τους απέμειναν άλλες δυνάμεις να αντιδράσουν στο παλαιοκομματικό σύστημα. Κατάντησαν να φοβούνται την ισχυρή εξουσία, έτσι όπως ξανοίγεται μπροστά τους, όπου βλέπουν απροκάλυπτα σημεία και τέρατα! Όμως, «το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη», που απευχόμεθα.