«Είτε τον καλέσουν, είτε δεν τον καλέσουν, ο Θεός θα είναι παρών»
Έρασµος
Για τους περισσότερους ανθρώπους το θέµα της θρησκείας είναι ένα θέµα τόσο γνωστό όσο και ξένο, καθώς η οικογενειακή παράδοση οδηγεί τα βήµατα µας από παιδιά και µας υποδεικνύει πως κάνοντας δυο ή τρία απλά πράγµατα είµαστε καλοί χριστιανοί και θρησκευόµενοι άνθρωποι.
Αυτό όµως απέχει έτη φωτός από την πραγµατικότητα της αληθινής πίστης και της ουσιαστικής σχέσης µε τη θρησκεία και το Θεό. ∆εν είναι κοινωνική υποχρέωση, ούτε ηθική συνήθεια η θρησκεία. Στο σχολείο µέσα από το µάθηµα των θρησκευτικών, µας έµαθαν ότι µέσα σε όλα όσα κάνουµε στη ζωή µας ας επισκεπτόµαστε και µια εκκλησία κάθε Κυριακή και τότε θα είµαστε καλοί χριστιανοί. ∆εν µας είπε κανείς ότι η πιο σηµαντική δουλειά µας σε αυτόν τον κόσµο είναι να αναζητήσουµε το Θεό. ∆εν µας οδήγησε κανείς, ούτε η οικογένεια, ούτε το σχολείο, ούτε το ίδιο το περιβάλλον της εκκλησίας, στο να ψάξουµε το νόηµα και το σκοπό της ζωής µέσα από το Θεό. Μας είπαν τρόπους για να αναζητήσουµε το χρήµα αφού τότε θα έχουµε ευηµερία και όλες οι ανάγκες µας θα ικανοποιούνται. Φτάνει να έρθει µια στιγµή δύσκολη στη ζωή µας, για να καταλάβουµε ότι αυτό είναι µια λανθασµένη πληροφορία. Τότε µε πόνο θα ανακαλύψουµε ότι όλα όσα διδαχθήκαµε είναι µε λάθος τρόπο και µε κατακερµατισµένο νόηµα. Εκκλησίες γεµάτες κόσµο που ικανοποιούν την εγωιστική ανάγκη του τάχα θρησκευόµενου ανθρώπου, φιλοσοφίες και θεωρίες, αποσπάσµατα παπαγαλίζοντα από τις γραφές που στην έξοδο ξεχνιούνται και οι πράξεις δεν είναι ικανές να ακολουθήσουν. Θρησκειολόγοι που προσκολλώνται τυφλά στα δόγµατα και τις περισσότερες φορές µεταφέρουν πράγµατα που δεν καταλαβαίνουν αλλά ούτε και πιστεύουν, έτοιµοι να κατηγορήσουν και να καταδικάσουν όποιον δεν ακολουθεί το δικό τους τρόπο.
Είναι τόσο ξεκάθαρο πιά που απορώ πως µπορεί κανείς να µην αναρωτηθεί γιατί ο δρόµος που ακολουθούµε είναι τόσο λάθος; Όταν όλα όσα µάθαµε, όλα όσα πιστέψαµε, όλα αυτά για τα οποία κάποιοι θυσίασαν τη ζωή τους αποδείχτηκαν ανάξια και µικρά µπροστά στη θυσία. Η ευθύνη αναλογεί σε όλους, αλλά η µεγαλύτερη αναλογεί σε εµάς. Σε εµάς που αφεθήκαµε και ακόµη αφηνόµαστε έρµαια στην ιδέα µιας εύκολης ζωής και ενός αδιάφορου νοήµατος. Σε εµάς που δεν µπορέσαµε να σκεφτούµε για τον εαυτό µας αλλά βάλαµε άλλους να σκέφτονται για εµάς. Σε εµάς που δεν καταλάβαµε ότι η θρησκεία είναι µόνο αγάπη και όλα τα άλλα είναι αιρέσεις. Σε εµάς που δεν ψάχνουµε να βρούµε τη δύναµη µας και να την χρησιµοποιήσουµε. Σε εµάς είναι όλη η ευθύνη και εάν δεν ψάξουµε να τη βρούµε εµείς θα πληρώσουµε το τίµηµα.
Τρόπος να ζεις εύκολα δεν υπάρχει, γιατί για αυτή τη δυσκολία είµαστε ακριβώς εδώ. Τρόπος να ζεις χωρίς τον θεό δεν υπάρχει, και ούτε υπάρχει ζωή χωρίς πίστη. Και πίστη σηµαίνει αγάπη κι αν δεν µπορείς να αγαπάς δεν µπορείς να είσαι κοντά στο Θεό. Εάν µάθουµε να αγαπάµε, σιγά σιγά µέρα µε τη µέρα, µπορεί να κερδίσουµε αυτή τη ζωή. Υπάρχει ελπίδα, όµως ο χρόνος πια είναι περιορισµένος.
