Ο Θεός πέθανε!…

“Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ…”
Νίκος Καζαντζάκης

Α’. Αντί Προλόγου:

Ξεφυλλίζοντας τις Δέλτους του χρόνου, αφήνουμε τη σκέψη να στραλιάξει εις τον “Κρανίου Τόπον” της Ιουδαίας και να βιώσουμε το δέος των αιώνων, τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Θεανθρώπου. “Ο τον θάνατον καταπατήσας τον δε διάβολον καταργήσας” Ιησούς, αναστήθηκε! Η προφητεία εκπληρώθηκε, ο Ιησούς αναστήθηκε και μαζί του “αναστήθηκε” και το πεπτωκός, “καθ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού” πλασθέν ανθρώπινο είδος.
Κατά τους σύγχρονους Ανθρωποσοφιστές: “…Το Αιθερικό Σώμα της Γης διαποτίζεται από τότε από το Αίμα του Ιησού που χύθηκε στον Γολγοθά, κι αυτό είναι σημαντικό για τον άνθρωπο!…”…
Και όμως:

Β’. Ο Θεός πέθανε:

…Είκοσι και πλέον αιώνες από τη θεοχάρακτη χρονοστιγμή της Αναστάσεως, πάλι ο Ιησούς μαστιγώνεται, σταυρώνεται και θνήσκει καθημερνά απ’ άκρη σ’ άκρη του γαλαζόθωρου πλανήτη μας… Όχι, δεν στήνονται σταυροί σε Γολγοθάδες γήινους. Όχι, δεν στήνονται σταυροί εις τον γνωστόν “Κρανίου Τόπον” της Ιουδαίας. Στήνονται μαρτυρίου ικριώματα εις τις ανθρώπινες καρδιές! Φευ!…
Ο Αριμάν, ο Λούσιφερ, ο Μαμωνάς, θέριεψαν, αναβίωσαν, βρίσκουν έδαφος πρόσφορο εις την ανθρώπινη καρδιά να στήσουν καινούρια ικριώματα για να σταυρώσουν τον Χριστό. Και σαν το πετύχουν, αναφωνούν περιχαρείς:
“Ο Θεός πέθανε!”… Και στήνουν σε τούτες τις κενές             -αγάπης θεϊκής- καρδιές, καινούρια ικριώματα για τον λευκό, το μαύρο, τον κίτρινο, τον κόκκινο αδελφό, και τούτο όπου Γης!…
…Περιχαρείς οι οντότητες του σκότους βλέπουν τον άνθρωπο να αποκεφαλίζεται από τους οπαδούς τους, να γίνεται σφαχτάρι από το χέρι ανθρώπου – αδελφού και μάλιστα σε θέαση δημόσια και οικουμενική, απ’ το “παράθυρο του κόσμου”, την τηλεόραση! Περιχαρής και ο Σαμαέλ σαν βλέπει έργο αρεστό σ’ εκείνον, μα πιότερο περιχαρής στη θέαση ετούτου του “παράθυρου” για την εξέλιξη του ελεύθερου ηλεκτρονίου που του το έδωσε –εις την αρχή του χρόνου- ο Μέγας ο Διώκτης του! Νοιώθει υπέρμετρα δικαιωμένος για την επιλογή του τότε, εις την αρχή του χρόνου… Κάπου εκεί κοντά γεωγραφικά, στην ίδια τη θεοβάδιστη (σ’ άλλους καιρούς) περιοχή όπου ο Ιησούς προέτρεπε: “Αφετε τα παιδία ελθείν προς με”, δολεροί νεο-Ηρώδες θανατώνουν σήμερα “τα παιδία” ομαδικά, στο λυκαυγές της ζωής τους, έτσι για να σφετεριστούν τη Γη που κατοικούν οι γονείς, μια Γη που κοντολογίς, δεν ανήκει σε κανένα… Πλέρια περιχαρείς εκείνες οι δολερές οντότητες του σκότους, πλέρια περίλυποι οι όπου Γης “γνήσιοι” άνθρωποι, σαν αποκτούν το βίωμα το ανήκουστο πως “Ο Θεός πέθανε”!… Ας βροντοφωνάζει από τον τάφο του ο Καζαντζάκης: “Ε, κακομοίρη άνθρωπε… Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις. Το μαθαίνεις μοναχά την ώρα που πεθαίνεις, μα’ ναι πολύ αργά…”. Ας το διαπιστώνει ο άγνωστος σοφός: “Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες…Φύσηξε Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες…”. Φωνές βοώντος εν τη ερήμω και με τις σκοτεινές οντότητες να επιχαίρουν καθώς τους αποκρίνονται χαιρέκακα και σε διάλεκτο κατανοητή στους Υπερθεατούς τους Κόσμους όπου πλέον ζουν ετούτοι οι σοφοί: “Ο Θεός πέθανε”!…
…Σφαχτάρι το λοιπόν ο άνθρωπος σε θέαση οικουμενική, και από χέρι αδελφικό!… Σφαχτάρι και τα άδολα παιδιά!… Σημείο των καιρών δυσοίωνο!…
Σημείο των καιρών τούτη η απελπιστική η διαπίστωση από τους όπου Γης νοήμονες, πως “Ο Θεός πέθανε” οριστικά πλέον, εις τις ανθρώπινες καρδιές!…
…Και να ’τανε μόνο αυτά!
Θέριεψε ο Καπιταλισμός απ’ άκρου σ’ άκρο του γαλαζόθωρου Πλανήτη μας εις το ξεψύχισμα των άλλων (αισιόδοξων) πολιτικών συστημάτων. Με αφέντες λίγους επί της Γης που με alter ego το Μαμωνά, καταδυναστεύουν τα έθνη τα αδύναμα επικαλούμενοι το “Δίκαιο του Ισχυρού” και την υπεροχή που τους δίνει η τεχνολογία και η δύναμη των όπλων, θέλοντας να καταργήσουν έθνη και σύνορα κρατών, εθνικά σύμβολα και Ιστορία, να ελέγξουν πηγές πλουτοπαραγωγικές όπου Γης, τη χλωρίδα και την πανίδα, ακόμη και την ανθρώπινη σκέψη και το DNA και με τελικό στόχο την παγκόσμια υποδούλωση σε ολίγους εκλεκτούς του Μαμωνά και με το Θεό (συστατικό τους) νεκρό στις σκοτεινές καρδιές τους. Σιμά σε τούτο το οικουμενικό κατρακύλισμα, έρχεται να προστεθεί η απαξίωση των ανθρώπινων αξιών: Η αγάπη, η πίστη, η υπομονή, η ανθρωπιά, έχουν παραγκωνισθεί από την κακία, το φθόνο, το μίσος, την πονηριά. Ας είναι γείτονες… Ας είναι ακόμη και συγγενείς… Και οι σκοτεινές οντότητες αναφωνούν και πάλι θριαμβευτικά: “Ο Θεός πέθανε”!…
…Ατυχώς, πέθανε πράγματι ο Θεός στις ανθρώπινες καρδιές, σε ένα πλήθος που πλατειάζει διαρκώς, στην αναζήτηση της πρόσκαιρης ευδαιμονίας σε βάρος του αδελφού συνάνθρωπου! Ας ακούγεται στεντόρεια η φωνή του Μενάνδρου από τον τάφο του: “Θεών όνειδος τους κακώς ευδαιμονείν”, αλλά και του Ιωάννη του Χρυσοστόμου: “Δυνατοί ευμαρώς έχουσιν αδικήσει τους αδυνάτους, ως ιχθύες εν τη θαλάττη τους ήττονας εαυτών ποιούνται κατάβρωμα”. Δεν απουσιάζει και η στεντόρεια η φωνή του Εθνομάρτυρα Ρήγα Φεραίου: “Ο σκοπός οπού απ’ αρχής κόσμου οι άνθρωποι εσυμμαζώχθησαν από τα δάση την πρώτην φοράν διά να κατοικήσουν όλοι μαζί, κτίζοντες χώρας και πόλεις, είναι δια να συμβοηθώνται και να ζώσιν ευτυχισμένοι και όχι να συναντιτρώγονται ή να ρουφά το αίμα τους ένας…”…

Γ’. Επίλογος:

Σημεία των καιρών απελπισίας και αποξένωσης ανθρώπινης, που κάνουν τον όπου Γης νοήμονα, ν’ αναφωνήσει: “Quo Vadis, Domine?” και με τους λίγους γνήσιους εκπροσώπους του άνω θρώσκοντος όντος, του ανθρώπου, να κλείνουν τα ώτα στις ιαχές των σκοτεινών δυνάμεων και με ρότα την ιδανική Ιθάκη, να έχουν αναρτήσει στον ιστό του πλεούμενού τους, τη μορφή της λευκόφτερης Ελπίδας!

*γεωπόνος – συγγραφέας,
μέλος της “Λογοτεχνικής
Παρέας Χανίων”