Ο θεσμός της οικογένειας σήμερα έχει κατέλθει στο τελευταίο σκαλοπάτι στην πυραμίδα του αλληλοσεβασμού μεταξύ των ατόμων που την αποτελούν. Μεταξύ τους έχει εκλείψει κάθε επικοινωνία, σχεδόν εντελώς, ακόμα και από το παιδί προς τους γονιούς του αλλά και το αντίθετο.
Ελάχιστος αριθμός οικογενειών ζούνε σήμερα αρμονικά και αυτό το βλέπουμε καθημερινά, ειδικότερα στα νέα ζευγάρια η αλληλοκατανόηση έχει γίνει πλέον είδος πολυτελείας.
Από τις τελευταίες γενιές, λίγα ζευγάρια τα βρίσκει ο ‘’ασπρομάλλης χειμώνας’’ πιασμένα χέρι – χέρι. Τώρα με την παραμικρή διαφορά απόψεων μεταξύ του ζευγαριού δεν διστάζουν να λύσουν τις διαφορές τους καταφεύγοντας στην έσχατη λύση, την διάλυση του γάμου τους, παίρνοντας ο καθένας τον δικό του δρόμο, βαδίζοντας σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση. Αυτή η λύση βέβαια, όταν δεν υπάρχουν παιδιά, μπορεί να πει κανείς εφόσον δεν έχουν ακόμα φορτωμένες στις πλάτες τους υποχρεώσεις κι εφόσον αντιληφθούν έγκαιρα ότι δεν ταιριάζουν τα χνώτα τους – παρά τον φλογερό έρωτα που τους ένωσε – είναι καλύτερα να μην συνεχίσουν να βαδίζουν μαζί το δύσβατο μονοπάτι της ζωής και του έγγαμου βίου.
Ορισμένα ζευγάρια κι ας βλέπουν ότι δεν μπορούν να συνεννοηθούν και ότι τα θεμέλια της οικογένειας τρίζουν, συνεχίζουν τη ζωή τους μαζί, ακολουθώντας την σοφή παροιμία του λαού μας: ‘’εμείς μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε’’. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις το ζευγάρι έρχεται σε αδιέξοδο και σταδιακά απομακρύνεται ο ένας από τον άλλο όλο και περισσότερο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις θύματα είναι τα παιδιά.
Βέβαια, ο έγγαμος βίος δεν είναι ανθόσπαρτος όπως τον ονειρεύονται τα ζευγάρια και εκτός από τις χαρές θα συναντήσουν στο δρόμο τους και δύσκολες στιγμές, που αν δεν τις αντιμετωπίσουν μαζί ο ένας πλάι στον άλλο είναι πιθανόν να μην έχει αίσιο τέλος ο γάμος τους. Αυτό πρέπει να το λαμβάνουν υπόψιν τους εκατέρωθεν πριν χορέψουν το χορό του Ησαΐα.
Την εποχή που ζούμε δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ο θεσμός τη οικογένειας πρέπει να ακολουθεί τις παλιές, ας το πούμε, παραδόσεις, π.χ. ότι ο άντρας είναι ο αφέντης του σπιτιού και πρέπει να τον υπακούν τυφλά οι υπόλοιποι που απαρτίζουν την οικογένεια. Δεν μπορούμε σήμερα να πούμε ότι η γυναίκα, κι ας κακοποιείται από τον άντρα της π.χ. δέρνοντάς της, να μην βγάζει μιλιά όπως έκαναν οι γιαγιάδες μας πριν από έναν αιώνα. Δεν μπορεί να συνεχίσουν εκείνον τον τρόπο ζωής. Τότε π.χ. ο άντρας επέστρεφε από το όργωμα του χωραφιού στο σπίτι καβαλάρης στο όποιο υποζύγιο είχε και η γυναίκα να ακολουθεί με τα πόδια και ζαλίκα ξύλα για το ψήσιμο του ψωμιού. Και σήμερα ακόμα αυτού του είδους η συμβίωση δεν έχει εκλείψει τελείως από τον πλανήτη μας. Σε πολλές χώρες η γυναίκα αποτελεί ‘’υποζύγιο’’ των άλλων, ανεχόμενη αδιαμαρτύρητα τις πατροπαράδοτες συνήθειες, φέροντας ακόμα μπούργκα ή μαντίλα, βαμβακέλα την λένε στο χωριό μου, και δεν τολμούν ακόμα να εκφράσουν την γνώμη τους σε ζητήματα που αφορούν την οικογένεια, αλλά πολύ περισσότερο δεν έχουν το δικαίωμα να την εκφράσουν δημόσια.
Εκείνο όμως που ο θεσμός της οικογένειας έχει ξεθωριάσει τελείως είναι ο διαφορετικός τρόπος που αντιλαμβάνεται την οικογένεια ένα αρκετά μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Γης. Αυτό είναι βέβαια αναφαίρετο δικαίωμα, να σκέφτεται ο καθένας όπως εκείνος θέλει και όσον αφορά το θεσμό της οικογένειας. Δεν μπορεί όμως να προκαλεί τους άλλους που ζουν πλάι του με την συμπεριφορά του και θα εξηγήσω γιατί το γράφω αυτό στην συνέχεια.
Τώρα, πριν από λίγα χρόνια, δεν θυμάμαι πότε, ψηφίστηκε ο νόμος που λέει ότι επιτρέπεται η συμβίωση μεταξύ δύο ανθρώπων του ίδιου φύλου. Πολλοί είχαν αντίθετη γνώμη και διαμαρτύρονταν έντονα με διάφορους τρόπους. Εφόσον όμως από το νόμο αποτελεί νόμιμο ζευγάρι καλά κάνουν οι άνθρωποι και επιλέγουν να ζήσουν τη ζωή τους ως ζευγάρι. Εκείνο όμως που εγώ πιστεύω είναι ότι δεν έχουν το δικαίωμα να προβαίνουν σε ακατανόμαστες πράξεις σε δημόσιους χώρους προκαλώντας τους γύρω τους. Αυτό το δικαίωμα δεν το έχει κανένα ζευγάρι, τουλάχιστον στην χώρα μας, και αποτελεί απαράδεκτη πράξη. Πράξη ενάντια στην νομοθεσία του κράτους. Μόνο τα ζώα κάνουν ότι θέλουν κι όπου θέλουν γιατί τους λείπει η λογική, που αν την είχανε δεν θα ζευγάρωναν όπου βρεθούν. Βέβαια, στην κρεβατοκάμαρά του ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει και δεν έχει το δικαίωμα κανένας να τον ελέγξει γι’ αυτό.
Εκείνο που κατά την γνώμη μου αποτελεί θεάρεστη πράξη είναι η υιοθέτηση παιδιού, από νόμιμα ζευγάρια διαφορετικού όμως φύλου, δηλαδή ενός άντρα και μιας γυναίκας. Αυτή η πράξη πρέπει να επικροτείτε από την κοινωνία, αρκεί να τηρείτε βάση της νομοθεσίας της χώρας.
Ένας λόγος παραπάνω που πρέπει να γίνεται η υιοθεσία παιδιού ή παιδιών είναι τα όσα απάνθρωπα γεγονότα μαθαίνουμε που γίνονται καθημερινά σε βάρος μικρών παιδιών που για διάφορους λόγους φιλοξενούνται σε διάφορα ιδρύματα. Εκατοντάδες παιδιά έχουν βασανιστεί σε διάφορα ιδρύματα κι αυτό δεν το λέω εγώ, όλα τα Μ.Μ.Ε. το διατυμπανίζουν. Τακτικά φέρνουν στο φως της δημοσιότητας γεγονότα που ντρέπεσαι ως άνθρωπος όταν τ’ ακούς ή τα βλέπεις.
Τώρα, πως και γιατί αυτοί οι ‘’άνθρωποι’’ προβαίνουν σε τέτοιου είδους απάνθρωπες πράξεις δεν μπορώ να το γνωρίζω. Η ανάλυση αυτών των αισχρών πράξεων είναι δουλειά των ειδικών επιστημόνων, ψυχιάτρων και ψυχολόγων. Ο χειρότερος βιασμός για τα παιδιά, που τους αφήνει ανεξίτηλα σημάδια πάνω στα φύλλα της αθώας καρδούλας τους είναι ο βιασμός που βιώνουν από τους ίδιους τους γονείς τους. Αυτό πιστεύω εγώ. Πως πρέπει να αντιμετωπιστούν οι εν λόγω κάθε είδους βιασμοί είναι ένα τεράστιο θέμα που πρέπει να βρει τη λύση του η πολιτεία και που πρέπει να μας προβληματίσει πολύ περισσότερο από ποτέ, γιατί οι κάθε είδους βιασμοί έχουν πάρει πλέον ανησυχητικές διαστάσεις.
Κλείνοντας το σημερινό άρθρο μου θέλω να επισημάνω ότι θεσμός που καραδοκεί να υπερκαλύψει όλα τα παραπάνω, βιασμοί, κακοποίηση κ.τ.λ. είναι η υιοθέτηση παιδιού ή παιδιών από ζευγάρια του ίδιου φύλου. Αυτό, αν ποτέ γίνει, θα είναι το χειρότερο έγκλημα για την ανθρωπότητα. Δεν γνωρίζω αν έχει ψηφιστεί αυτός ο νόμος σε κάποια χώρα του πλανήτη μας αλλά έχω ακούσει ότι βρίσκεται υπό συζήτηση και ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι πρέπει να πάρει σάρκα και οστά και στην χώρα μας. Εγώ πιστεύω ότι δεν υπάρχει χειρότερη τιμωρία για το παιδί που θα είναι υποχρεωμένο να αποκαλεί και να βλέπει τον μπαμπά με μούσια και τη μαμά με μουστάκι. Θα είναι το πιο χυδαίο ατόπημα που θα συμβεί, αν ποτέ συμβεί. Αυτή τη γνώμη έχω εγώ.
Τι προσπαθούμε να πετύχουμε; Ο κύκλος της ζωής και η διαιώνισή της, λειτουργούν με νόμους απαραβίαστους από τον Δημιουργό τους. Αν εμείς θέλουμε να θεσπίσουμε δικούς μας κανονισμούς και νόμους δεν θα το πετύχουμε. Ο κύκλος της ζωής και η διαιώνισή της ακολουθούν πιστά τους απαραβίαστους νόμους του Πλαστουργού τους και δεν θα μπορούμε ποτέ εμείς να τους αλλοιώσουμε. Το αρσενικό αιώνια θα γεννά και το θηλυκό θα τίκτει.
*O Δημήτρης Κ. Τυραϊδής είναι
συγγραφέας – ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
