Ο θυμός που δεν καταλαγιάζει

Διαβάζω συχνά την Αγία Γραφή. Πολύτιμη βοήθεια μού παρέχουν πολλά από τα θεόπνευστα κείμενά της στην καθημερινή ζωή μας.
Εάν την διαβάζει κάποιος με προσοχή, μπορεί να βρει και διαχρονικής ισχύος και αξίας εδάφια. Εδάφια που τον μορφώνουν πνευματικά και τον καλλιεργούν ψυχικά και τον ωριμάζουν ηθικά.
Ένα τέτοιο εδάφιο βρήκα προχθές στον “Ησαΐα” (κεφ. Ι, 1-2 και 4) και σας το παρουσιάζω σε δική μου μεταφορά στα νεοελληνικά. Είναι, θαρρώ, πάντα επίκαιρο και ταιριάζει σε κάθε κοινωνία που (στενά)ζει κάτω από αλαζόνες, υποκριτές και ψεύτες και σκληρόκαρδους κρατούντες οι οποίοι δε λείπουν ποτέ  από καμία, μικρή ή μεγάλη, κοινωνία και καταπιέζουν πάντοτε και εκμεταλλεύονται το λαό προς ίδιον συμφέρον, αν και όφειλαν να προτάσσουν το κοινό καλό, να τον προστατεύουν από ξενοφερτους κηδεμόνες ή εξωτερικούς εχθρούς και συνάμα να αποτρέπουν αδελφοκτόνες διχόνοιες εντός συνόρων.
Διαβάστε, λοιπόν, μαζί μου: «Αλίμονο σε όσους ψηφίζουν άδικους νόμους και στους γραμματείς που υπογράφουν υπέρ της καταπίεσης των ανθρώπων, για να στερήσουν τον φτωχό από τη δίκαιη δίκη και να κλέψουν την απονομή δικαιοσύνης από τη φτωχολογιά του λαού μου, για να γίνουν οι χήρες λεία τους και να ξεγυμνώσουν τα ορφανά! […] Σε όλους αυτούς ο θυμός του (θεού) δεν έχει πάψει, αλλά το χέρι του είναι ακόμα τεντωμένο εναντίον τους!»…