Ο “θρασύς αντάρτης”…

Λένε πως ο άνθρωπος είναι το αφεντικό της ζωής. Είναι το πιο δυνατό σωματικά και το εξυπνότερο πλάσμα επί της γης.
Εχει το λύειν και το δεσμείν επί όλων των υπολοίπων ζωικών και των φυτικών οργανισμών. Αυτός είναι ο ιθύνων νους και ο φυσικός και ηθικός αυτουργός όλων όσα γίνονται καθημερινά στη ζωή μας. Είναι το τελειότερο θεόφτιαχτο δημιούργημα.
Έτσι λένε εδώ και χρόνια. Ποιος είμαι εγώ που θα το αμφισβητήσω σήμερα;
Κι όμως, υπάρχει κάποιος άλλος, ο οποίος αντιστέκεται στους βαρείς χειμώνες, σηκώνει το ανάστημά του στο κρύο της κάθε μέρας, παλεύει με όλες του τις δυνάμεις τις παγωμένες νύχτες και, στο τέλος, ως νικητής ανοίγει το δρόμο για την μυριολούλουδη άνοιξη. Έτσι, περισσότερο ίσως από κάποιον άνθρωπο, δίνει το παράδειγμα για μίμηση σε όλους μας να μην παραδιδόμαστε αμαχητί σε κάποιον που φαίνεται ανώτερος από εμάς, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, αλλά ν’ αγωνιζόμαστε με όρθιο το κεφάλι και αλύγιστη τη μέση…
Ποιος είναι, τελοσπάντων, αυτός ο “θρασύς αντάρτης”;  Ο λόγος για την αμυγδαλιά, που, ανθίζοντας τα τέλη κάθε Γενάρη ή/και τις αρχές Φλεβάρη, θέλει και να ομορφύνει την φύση και, ταυτόχρονα, να μας δώσει θάρρος στους αγώνες μας κόντρα στις καθημερινές δυσκολίες της δημόσιας και της προσωπικής μας ζωής.
Η αμυγδαλιά είναι ευλογημένο, θαρρείς, πλάσμα από το Θεό. Μπουμπουκιάζει και καρποφορεί αψηφώντας με την αγάπη του το καταχείμωνο.
Μοιάζει η παράτολμη παρουσία της με θράσος, αλλά εγώ θα το παρομοίαζα με θάρρος που πηγάζει από την πίστη ενός ανθρώπου στο Θεό.  Κάθε φορά που βλέπω, παρά το φλεβαρίτικο κρύο, ολάνθιστη  μιαν αμυγδαλιά, τον Ιησού θυμάμαι ο οποίος καλούσε τους μαθητές του (και εμάς) στην φουσκοκυματισμένη θάλασσα (στη γεμάτη απρόβλεπτες και επικίνδυνες στροφές της ανθρώπινης καθημερινότητας) να δείξουν πίστη και παρά τα κύματα να περπατήσουν χωρίς φόβο και να έρθουν κοντά του. Και την πίστη αυτή, που δεν δείχνουν, αγνώμονες και αλαζόνες, πολλοί εξ ημών καθημερινά μπροστά σε όσα φέρνει η ζωή, την φανερώνει η αμυγδαλιά, τη στιγμή που όλα τα εφήμερα και τα ψεύτικα, που μας περιβάλλουν κάθε στιγμή της επίγειας ζωής μας, παραπλανούν, όπως όλοι ξέρουμε,  και ξεστρατίζουν από το δρόμο του Θεού τους ανθρώπους.
Δόξα τω Θεώ, που υπάρχει και η αμυγδαλιά στη ζωή μας! Είναι σαν τον ήλιο, που τον έχουμε τόσο ανάγκη τις χειμωνιάτικες μέρες. Είναι σαν το φεγγάρι, που χρειαζόμαστε τόσο πολύ τα σκοτεινά βράδια. Ας τη μιμηθούμε και να μην λυγίζουμε μπροστά σε ό,τι, με ή παρά τη θέλησή μας. έρχεται στους δρόμους μας…
Με τέτοιες σκέψεις, λοιπόν, επέστρεφα, προ ημερών, στη μεγαλούπολη που ζω από μιαν εκδρομή στην εξοχή. Και το μάτι μου απολάμβανε το αχανές του ορίζοντα, ενώ η ψυχή μου ευφραινόταν στη θέα των ανθισμένων αμυγδαλιών και στην ομορφιά που χάριζαν εκείνες σε όλον τον κόσμο απλόχερα και ανιδιοτελώς, αφού, για να μπορέσουν να ανθίσουν και φέτος, φάνηκαν δυνατές, ασυμβίβαστες και γενναιόψυχες μαχήτριες στο ψύχος και στη βαρυχειμωνιά…