Ω! Τι κόσμος…!

Ι.-ΣΤΗΝ αρχή ξέσπασε το σκάνδαλο με τους βιασμούς αθλητριών (Μπεκατώρου). Ακολούθησε το καταιγιστικό κίνημα #metoo στο οποίο δεκάδες αθλήτριες ομολόγησαν ανάλογες περιπτώσεις σεξουαλικής βίας. Μετά ήλθε ο κλάδος των ηθοποιών (Λιγνάδης, Κιμούλης, Φιλιππίδης κ.ά) με νεαρές ή και γνωστές ηθοποιους θύματα. Από κοντά το κανονικό έγκλημα, με τη σύγχρονη Μήδεια (Πισπιρίγκου). Ακολουθούν οι παιδοβιαστές (Μίχος), το οικονομικό και όχι μόνο σκάνδαλο με την “Κιβωτό του Κόσμου”, οι υπόνοιες για ανάλογο με το “Χαμόγελο του Παιδιού. Έχουμε σε διάρκεια το πολιτικό σκάνδαλο με τις τηλεφωνικές υποκλοπές και παρακολουθήσεις, και τώρα το υπερ-σκάνδαλο διαφθοράς με την ευρωβουλευτή Εύα Καϊλή…
ΕΧΟΥΜΕ έξαρση της κάθε είδους εγκληματικότητας (δολοφονίες για “ασήμαντες αφορμές”), μια διόγκωση της ενδοοικογενειακής βίας κ.ά. Έτσι που να έχει κανείς την αίσθηση πως ζει σ’ ένα κόσμο τελείως παρακμιακό, μεσαιωνικό, στον οποίο οι ανθρώπινες αξίες και αντοχές έχουν καταρρεύσει.
ΙΙ.-ΓΙΑ τους Ψυχολόγους, η όλη κατάσταση πηγάζει, μεταξύ άλλων ατομικών προβλημάτων, από την παρατεταμένη περίοδο των κρίσεων στη χώρα μας (2009 και εντεύθεν), τη θανατηφόρα πανδημία που δεν είπε ακόμη την τελευταία λέξη της, τον πόλεμο στην Ουκρανία και την ενεργειακή ακρίβεια. Μας φταίει ακόμη κι ο Ερντογάν που “μας τη δίνει” με τις ημερήσιες απειλές του. Φταίει και το σύνηθες “ελληνικό” νοσηρό προεκλογικό κλίμα…

ΕΤΣΙ, έχουμε το αίσθημα ότι υπάρχει πλήρης αποσυντονισμός παντού, ότι τίποτε δεν λειτουργεί σωστά, ότι η κοινωνία δείχνει να έχει “απασφαλίσει”. Όμως, τίποτε από τα παραπάνω δεν σημαίνει ότι πρέπει να λύνουμε τις διαφορές μας αφαιρώντας τη ζωή του άλλου ή στραπατσάροντάς τον στα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ψυχραιμία, ορθολογισμός, αυτοσυγκράτηση και υπομονή χρειάζονται.
Ανέκαθεν η ελληνική κοινωνία περνούσε από παρόμοιες “Συμπληγάδες” και “ξέφευγε” σχεδόν πάντα επιτυχώς.