O τυφλός

Σ’ ένα τυφλό που συναντώ στο δρόμο κάθε τόσο,
πολλά συγχαρητήρια, οφείλ’ εγώ να δώσω.
Μ’ ένα μπαστούνι βοηθό, τη βόλιτά ντου κάνει
και σ’ όσους του μιλήσουνε, σ’ όλους κουβέντα πιάνει.
Πάντοτε πεντακάθαρος, κυκλοφορεί στην πόλη,
χωρίς κανούς βοήθεια, καθημερνή και σκόλη.
Καλόκαρδος και φιλικός, δε έχ’ αυτός κακία,
μοιάζει με το δεντρί αυτό, που λένε ακακία.
Που συναντά στο δρόμο του και το ‘χει για σημάδι
σαν από πλάι του περνά, απόγεμα ή βράδυ.
Το μπαστουνάκι που κρατά, σε κείνο προεκτείνει,
σα να ζητά βοήθεια κι αυτό τον κατευθύνει.
Με καλοσύνη απαντά, σ’ όσους τον χαιρετούνε
κι έχουνε τη διάθεση, δυο λόγια να του πούνε.
Όλο τον κόσμο τον θωρεί, με τση ψυχής τα μάθια,
λουλούδια μοιάζουνε γι’ αυτόν, ακόμα και τ’ αγκάθια.
Όλους με το χαμόγελο, πάντ’ αντιμετωπίζει,
γαλήνια και ταπεινά και τούτο τον πρεπίζει.
Για ό,τι έχει στερηθεί, τα τελευταία χρόνια,
ούτε διαμαρτύρεται, ούτε ζητά συμπόνια.
Μια καλημέρα κάθα εις, τ’ οφείλει χρόν’ αν έχει,
μα να τη λέει από καρδιάς, ανέ βροντά και βρέχει.
Όταν στη Ζυμβρακάκηδων, ψηλά τον συναντήσεις,
ή Αναπαύσεως μεριά, μην αλλαξοδρομήσεις.
Δυο λέξεις πέστου μοναχά και άμε στη δουλειά σου
φαρμάκου δόση δούδει του, η κάθε ομιλιά σου.
Μακάρι να τον βλέπουμε, χρόνια πολλά σ’ τσι στράτες,
κουράγιο για να παίρνουμε, π’ όλοι ‘μαστε διαβάτες.