Ο τόπος της δημιουργίας και οι Νόμοι του

Μακροχρόνια και δύσκολη είναι η διαβίωση και η αλλαγή στις συνήθειες των όντων μακριά από τον τόπο της Δημιουργίας τους. Η Γη που γεννήθηκαν και πλάστηκαν με το δικό της χώμα τα θέλγει και τα μαγνητίζει και τους παρέχει τα εχέγγυα για την προκοπή και την ασφάλειά τους.

Το κάθε είδος ή φυλή είναι ακμαίο και θάλλει, αναπαράγεται και αναδημιουργείται στο γνώριμό του περιβάλλον. Οι καταστάσεις και τα φαινόμενα της φύσης έχουν αλληλεξάρτηση μεταξύ τους και η θέση του κάθε ενός είναι καθορισμένη στη Γήινη σφαίρα από Εκείνον που ρυθμίζει τη λειτουργία της. Η φυσική σύνθεση και η σύσταση της Γης δεν είναι παντού η ίδια και ο ήλιος φωτίζει με διαφορετικό τρόπο από άλλη οπτική γωνία το κάθε σημείο της. Η μελέτη των οργανισμών της ξηράς kol της θάλασσας γίνεται στον τόπο της ελεύθερης ζωής τους εκεί που μορφώνονται με τις ιδιαίτερες κλιματικές συνθήκες της περιοχής που ζουν. Οι κανόνες και οι νόμοι με τους οποίους είναι κατανεμημένοι οι ζωντανοί οργανισμοί ξεπερνούν το όριο της ανθρώπινης λογικής και κρίσης. Άλλα είδη ζουν στις θερμές και άλλα στις ψυχρές περιοχές της Γης και στις παγωμένες θάλασσες, άλλα είδη αναπτύσσονται σε ορεινούς τόπους και άλλα σε πεδινούς και στις τροπικές και θερμές χώρες. Τα πουλιά που ζουν στα όρη, δε ζουν στους κάμπους ή κοντά στις θάλασσες. Ένα πουλί, πολύ μικρό πουλάκι ο τρωγλοδύτης, ζει στους θάμνους και στις κοιλότητες της Γης και περνάει τον καιρό του και φωλιάζει στα θαμπά και απρόσιτα μέρη. Στους ψηλούς και απόγκρεμους πέτρινους όγκους στις σχισμές των βράχων είναι γαντζωμένα φυτά μυροβόλα και αγναντεύουν αγέρωχα από ψηλά κι ο νυκτόβιος Γκιόνης που χαίρεται τη Λευτεριά του, δίνει μήνυμα χαράς και ελπίδας, με τη δυνατή λαλιά του στη γαλήνη της νύχτας. Στην καυτή άμμο ζει η καμήλα, το πλοίο της ερήμου όπως λέγεται, με μεγάλη αντοχή στην πείνα και τη δίψα, κι όταν εκεί φυσούν δυνατοί και ζεστοί ol άνεμοι που μετακινούν την άμμο, φράζει τα ρουθούνια της για να μην αναπνέει και ζει απρόσκοπτα, χωρίς δυσκολία και αισθάνεται φυσική τη ζωή της στον έρημο τόπο. Στο βυθό της θάλασσας υπάρχουν κρυμμένοι θησαυροί. Παρόλο που μας προξενεί φόβο το άκουσμα της λέξης και μας έρχεται στο νου μια εικόνα μουντή με λίγο φως, τα πράγματα είναι διαφορετικά με την ποικιλία των μορφών και των χρωμάτων. Εκεί υπάρχει ένας άλλος παραδεισένιος τόπος που μας ξαφνιάζει και μας εκπλήσσει με τα πολλά φυτά και τα ψάρια με τα εντυπωσιακά τους χρώματα. Οι ανεμώνες και τα κοράλλια, οι σπόγγοι και όσα άλλα είδη παραμένουν ακίνητα και δεν αλλάζουν θέση, τρέφονται, Ω σοφία και δύναμη, από τα τροφικά συστατικά που τους μεταφέρει με την περιστροφή της Γης και τα ρεύματα που δημιουργούνται, το κινούμενο νερό. Στα γλυκά νερά των ποταμών και των λιμνών ζούσαν λέει και εκεί ol νύμφες Ναϊάδες που ήταν πνεύματα ζωογόνα και είχαν δύναμη πολύ που την έπαιρναν από τη δροσιά των νερών και την έδιναν σε όλη τη φύση. Το κάθε σπέρμα που πέφτει στη Γη, το ορμέμφυτό του το καθοδηγεί για να περιμένει και να ελέγχει την ατμόσφαιρα και το περιβάλλον του ώστε να είναι κατάλληλο για να μπορέσει να βλαστήσει και να αναπτυχθεί, να γίνει δραστήριο, να έχει φρεσκάδα και δροσερότητα. Τα γένη των ανθρώπων ανασαίνουν από τη δροσιά που τους χαρίζει ο τόπος της Δημιουργίας τους,. Εκεί αισθάνονται ένα ρεύμα ζωής και δυναμικής να τα καλύπτει και να ανανεώσει των ύπαρξή τους. Εκεί ριζώνει κάθε φυλή και μπορεί να αντρειωθεί και να εδραιωθεί στέρεα, όπως το έχει υπογράφει ο Θεός, ο μέγας Δημιουργός, ο μόνος που γνωρίζει την αλήθεια της φύσης. ΕΙ αλλαγή θέσης και το άγνωστο σταματά τη ζωή και φέρνει την αγωνία και το μαράζι στις ψυχές των ανθρώπων. ΕΙ νοσταλγία και ο πόθος του γυρισμού στη δική τους πατρίδα, τους κόβει την ανάσα. Την αποθυμιά αυτή της ψυχής και τους σώματος την εκφράζει ο ποιητής: «Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα και θα ζούμε χρόνους μήνες χωρισμένα, άφησε να πάρω κάτι από σένα… Αφησε μαζί μου φυλαχτό να πάρω, φυλαχτό από αρρώστια, φυλαχτό από χάρο, μόνο λίγο χώμα…» . Οι νόμοιτης άρρητης φύσης υπαγορεύουν ότι: «Χωρίς ημάς ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Τα είδη της ζωής δημιουργήθηκαν για να βρίσκονται στον ετοιμασμένο τους τόπο. ΕΙ φύση είναι ασυμφιλίωτη όταν προβάλλεται. Οι αρετές που έχουν οι φυλές των λαώντης Γης έχουν ως στίβο και βάθρο τους τον τόπο της Δημιουργίας με τους νόμους του που προστατεύεται και ασφαλίζεται με υπερκόσμιες και απόρρητες δυνάμεις. Η Θεά Θέμις στην αρχαία εποχή με εντολή του Δία ήταν υπεύθυνη για τις δομές της φύσης και την παγκόσμια τάξη και αρμονία.

Και ο Θεός Πάνας, με τις χαρμόσυνες φωνές του που αντηχούσαν στα βουνά, επροστάτευε τα ποίμνια και τα δάση, που του άρεσε να περιφέρεται σ’ αυτά, με θεμέλιο και βάση την τήρηση των νόμων στον ορατό κόσμο. Με τις σημερινές ανθρώπινες δράσεις ανατρέπονται οι δογματικές kol θεμελιώσεις αρχές της ζωής στη Γη και η παγκόσμια τάξη και η ομαλότητα διασαλεύεται. Οι μετακινήσεις των λαών που γίνονται με αντάλλαγμα υλικές παροχές και ευεργετήματα χωρίς τη θέλησή τους και χωρίς τη θέληση Εκείνου που χώρισε την ανθρωπότητα στην προ και μετά από Αυτόν εποχή δημιουργούν δυσκολίες και προβλήματα. Οι νόμοι της φύσης παραβιάζονται όταν τα είδη της ζωής αλλάζουν θέση όπως και με τις ευτελείς παρεμβάσεις στο γενετικό υλικό των ζώων και των φυτών. Οι παρεμβάσεις αυτές γίνονται με διάφορους τρόπους και μεθόδους τώρα, σχεδόν σε όλους τους οργανισμούς, με πιθανόν επακόλουθο τη βλαβερή επενέργεια στην υγεία τους. Κάποτε στο μακρινό παρελθόν, οι άνθρωποι εκδήλωσαν την παράνοιά τους όταν επιχείρησαν να κτίσουν τον πύργο της Βαβέλ, με στόχο να ανέβουν ψηλά στον ουρανό να φθάσουν κοντά στον Θεό, χωρίς να καταφέρουν να έχουν το ποθητό αποτέλεσμα. Οι λαοί της Γης μετά τους παροξυσμούς και με οδηγό το ένστικτο θα βρούνε το δρόμο του γυρισμού για να καταλαγιάσουν και να επιβιώσουν πάλι στον τόπο που τους γέννησε και τους περιμένει. Ο τόπος της Δημιουργίας της κάθε ζωής έχει νόμους που δεν καταργούνται και δυνάμεις ισχυρές που δεν αντιπαλεύονται με τις ψυχρές και άσεμνες ενέργειες του ανθρώπου που μαρτυρούν ξεκάθαρα τις πλάνες του. Ol σημερινές χωρίς δόξα αλλαγές θα καταγραφούν με λεπτομέρειες στην ιστορία του ντροπιασμένου Κόσμου, χωρίς επινίκια στην επέτειό τους. Ο τόπος της Δημιουργίας είναι η φωνή της ζωής με την ειρήνη που βασιλεύει στους αιώνες στην οικουμένη. «Κι όταν έρθει η Άνοιξη κι έρθουν τα πουλιά θα σε λαχταρώ, μα θα περιμένω. Κι όταν έρθει πάλι και το καλοκαίρι με το μαϊστράλι σαν ένα καιρό, βάζω υπομονή για να περιμένω. Μα όταν τα Φθινόπωρο ξαναφτάσει υγρό και συννεφιασμένο φεύγω το ταχύ να ‘ρθω και να μπω στην αγκαλιά σου γωνιά μου αγαπημένη. Δε θα περιμένω…»