Kατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας στις αρχές της δεκαετίας του 1950, μεταξύ Κομμουνιστών και Δυτικών, η Τουρκία συμμετέσχε, βεβαίως ως σύμμαχος των Δυτικών, με μια ταξιαρχία, η οποία εσυνοδεύετο από τη φήμη ενός, σχεδόν, ακαταμάχητου στρατεύματος. Τι συνέβη όμως, όταν ενεπλάκη στον ορυμαγδό της μάχης; Το περιγράφει στη “Μεταπολεμική Παγκόσμια Ιστορία” του ο σπουδαίος δημοσιογράφος και σημαντικός ιστορικός Ραιημόν Καρτιέ, με μη υποκρυπτόμενη ειρωνεία:
“Για τους Τούρκους είναι η πρώτη εμφάνιση που κάνουν στην Κορέα. Είχε προηγηθεί μια λαμπρή φήμη, για την ανδρεία, ακόμα και την αγριότητά τους. Οι πρώτες ειδήσεις από τις μάχες τους ηλεκτρίζουν τα γραφεία συντάξεως των αμερικανικών εφημερίδων. Οι Τούρκοι εφόρμησαν με τις ξιφολόγχες, έκαναν μακελιό, συνέλαβαν εκατοντάδες αιχμαλώτους… Το μόνο σφάλμα των ανδρείων αυτών στρατιωτών είναι οτι έκαναν λάθος στον εχθρό: πήραν για Κινέζους (εχθρούς) τους Νοτιοκορεάτες (συμμάχους), που τρέπονται σε φυγή. Όταν συναντούν τους πραγματικούς Κινέζους, έρχεται η δική τους σειρά να κατακρεουργηθούν. Τα λείψανα της Ταξιαρχίας καταφεύγουν στις γραμμές του 38ου (αμερικανικού) συντάγματος…
Μια τουρκική εφοδιοπομπή που μπήκε ανυποψίαστα σ’ αυτόν τον τομέα εξοντώθηκε, πέφτοντας σε τρεις ενέδρες, τη μια πίσω από την άλλη”.
Αυτή ήταν η τύχη της τουρκικής στρατιωτικής συμμετοχής στη χώρα της πρωινής γαλήνης…