Ο Τραμπ και οι (αρχαίοι) Έλληνες (πολιτικοί)

Με την ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ ως προέδρου των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής, άρχισε μια νέα εποχή. Για την πατρίδα του και για τον κόσμο ολόκληρο.
Και με αφορμή τόσο τις προεκλογικές του ομιλίες όσο και τον πρώτο του ως πλανητάρχη λόγο, έχουν, εάν κρίνω από το εγγύς μου περιβάλλον και από ένα γρήγορο σεργιάνι στο Διαδίκτυο,  ξεκινήσει και φουντώσει για τα καλά και οι συζητήσεις για το ποια θα πρέπει να είναι τα χαρακτηριστικά ενός πολιτικού ηγέτη που θα εμπνέει σεβασμό και εμπιστοσύνη εντός και εκτός των συνόρων της χώρας του.
Και καθώς οι μέρες τούτες με βρίσκουν να ξαναδιαβάζω αρχαία ελληνική πολιτική ιστορία, σκέφτομαι ότι μήτε όλοι οι αρχαίοι Έλληνες πολιτικοί δεν ήσαν αλάνθαστοι. Δεν ήταν λίγοι εξ αυτών όσοι είχαν πολλά ελαττώματα, εξαιτίας των οποίων, και μάλιστα όταν βρέθηκαν στην εξουσία, οι πόλεις τους βρέθηκαν συχνά μπροστά στον κίνδυνο ολικού αφανισμού.
Εντούτοις, αρκετοί από αυτούς είχαν ο καθένας τους από ένα προτέρημα, έτσι ώστε εάν βρίσκονταν ποτέ σωρευμένα τα πλεονεκτήματά τους αυτά σε έναν πολιτικό ηγέτη η χώρα στην οποία αυτός θα ηγείτο θα ήταν από τις ευδαιμονέστερες.
Συγκεκριμένα, θα σας πρότεινα να σταθούμε, μεταξύ άλλων,  στην αυστηρότητα του Δράκοντα προς τους παραβάτες των νόμων, στην τιμιότητα που καθοδηγούσε κάθε πράξη του Αριστείδη, στην αποφασιστικότητα του Μιλτιάδη, στη γενναιοψυχία και στην φιλοπατρία του Λεωνίδα, στην ευστροφία και τη διορατικότητα του Θεμιστοκλή, στην πολιτική σύνεση και στην πειθώ του Περικλή, στη μετριοπάθεια του Νικία, στην ανιδιοτέλεια του Φωκίωνα. Τα εν λόγω προτερήματα βοήθησαν τους συγκεκριμένους πολιτικούς και στην εποχή τους, ξεπερνώντας τα όποια πιθανόν μειονεκτήματά τους,  να ξεχωρίζουν και συνάμα διαχρονικά σύμβολα να γίνουν, παραδείγματα για μίμηση!
Οι καιροί μας είναι δύσκολοι. Όλοι το ξέρουμε. Οι σύγχρονοί μας πολίτες, όσο κι αν προσπαθούν και παρά την εξέλιξη της εποχής μας – ίσως γιατί στην πραγματικότητα αυτή η εξέλιξη είναι μόνον εικόνα και όχι ουσία, μόνοι τους δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα καθημερινά προβλήματα. Χρειάζονται πλάι τους πολιτικούς ταγούς, που, δίνοντας οι ίδιοι το παράδειγμα στους κοινωνικούς αγώνες, με διορατικότητα, αποφασιστικότητα, δικαιοσύνη, σύνεση και πυγμή θα ανοίγουν νέους δρόμους στη ζωή μας. Καινούργιους δρόμους, οι οποίοι, με σεβασμό στα πατροπαράδοτα αλλά και με ανατροπή κάθε ξεπερασμένων ιδεοληψιών,  θα φέρνουν τις κοινωνίες και τα μέλη τους μακριά από κάθε είδους κοινωνικοπολιτική κρίση, οικονομικό όλεθρο, πνευματική παρακμή και ηθική σήψη…