Ο τρίτος πυλώνας

Οπως εξελίσσεται η κατάσταση με τις αυτοδιοικητικές και τις ευρωεκλογές φαίνεται από τα πρώτα δημοσιεύματα ότι τα κόμματα, κυρίως τα δύο, που συνιστούν τον νέο δικομματισμό, επιδιώκουν να επικρατήσουν οι κομματικοί υποψήφιοι. Μερικοί, όμως, που επιστρατεύονται για νομάρχες ή περιφερειάρχες, δείχνουν, όχι όλοι, ότι κάνουν “αγγαρεία”. Ετσι διαταράσσουν το εκλογικό σώμα και προκαλούν περισσότερα προβλήματα από όσα θα έλυναν. Αντιλαμβάνονται ότι τα κόμματά τους δεν μπορούν να επιβληθούν στις τοπικές κοινωνίες, τις οποίες συνεχίζουν να τις αντιμετωπίζουν με τη συλλογιστική πολιτικών νοοτροπιών παλαιάς κοπής. Δεν έχουν συλλάβει τον σφυγμό της πραγματικότητας ακόμη κι αυτά τα κόμματα που θεωρούν εξασφαλισμένη τη μη εξαφάνισή τους απ’ την πολιτική σκακιέρα. Εκεί να δείτε εκτροχιασμούς και ανακολουθίες.
Τα αρχηγικά στελέχη των κομμάτων πρέπει να προβληματίζονται, όταν επιστρατεύουν φιλόδοξα, “άφθαρτα”(!) πρόσωπα, που κατοικοεδρεύουν περί την πλατεία Κολωνακίου, για να ωραιοποιήσουν το ξεθωριασμένο πολιτικό κατεστημένο. Δυσκολεύονται όμως να πεισθούν, να συμμετάσχουν στο παιχνίδι των εξουσιών, γιατί δεν θέλουν να θυσιάσουν το προσωπικό τους κύρος και να γίνουν θεραπαινίδες του πολιτικού κατεστημένου.
Υποστηρίζεται από πολλούς ότι, παρά τη φθορά, που υπέστησαν τώρα τα χρόνια της κρίσης, μπορεί να ανακτηθεί η αξιοπιστία των πολιτών. Δικαίωμά τους να το πιστεύουν, αλλά πρέπει να αποδείξουν ότι ο μηχανισμός εκκόλαψης νέων πολιτικών με τη χρησιμοποίηση της κρατικής μηχανής δεν περνά πια. Και επειδή δεν μπορούν να το κάνουν, ανακυκλώνονται οι ίδιοι και οι ίδιοι και οι γόνοι τους με αποτέλεσμα να ενισχύεται η δυσπιστία των πολιτών.
Καλλιεργήθηκε στα παρασκήνια και βγήκε στην επιφάνεια η άποψη ότι είναι ανάγκη να δημιουργηθεί ένας τρίτος πυλώνας, πάνω στον οποίον θα στηριχθεί το υπόλοιπο πολιτικό σκηνικό, γιατί ο διαφαινόμενος δικομματισμός ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να περπατάει στα ίδια επαναλαμβανόμενα στερεότυπα, όπως και προηγουμένως, που στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα βρισκόταν το ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχουν άνθρωποι, που πιστεύουν, ότι η πτώση του ΠΑΣΟΚ είναι αναστρέψιμη και ότι μπορεί να θεραπευθεί από τη μολυσματική νόσο της εξουσιολαγνείας μετά τη συμπόρευσή του με τη ΝΔ.
Αλλά η πολιτική που διαμορφώνει συγκυβερνώντας, δεν δείχνει στοιχεία φερεγγυότητας, ώστε να κερδίσει τους παλιούς ψηφοφόρους του. Είναι προσχηματική και προκλητική σε σημείο να μην πείθει και να εκνευρίζει τους πολίτες. Η επιδιωκόμενη συμμετοχή στο εγχείρημα του νέου σχήματος των “58” έχει σκοπό να προσεγγισθούν όλα, ει δυνατόν, τα πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ, που έχουν περιθωριοποιηθεί, επ’ ευκαιρία συγκρότησης του ευρωψηφοδελτίου, που θα τους δοθεί η δυνατότητα επανεμφάνισής τους στα κοινά, μια και θα υπάρχει, όπως λέγεται, ένα ψηφοδέλτιο για όλη την επικράτεια κάθε κόμματος.
Στους πολιτικούς, που συνεχίζουν να το παίζουν “λυτρωτές”, έχει εμπιστευθεί το έθνος την τύχη του. Ο λαός δεν μπορεί από μόνος του να δημιουργήσει τις αναγκαίες προϋποθέσεις, να αλλάξει το πολιτικό κατεστημένο. Δεν τον αφήνουν. Κάθε προσπάθεια υπονομεύεται και καταπνίγεται εν τη γενέσει της.
Η μόνη λύση είναι, οι πολίτες, εφ’ όσον έχουν τη διάθεση, να ανασυγκροτήσουν το πολιτικό σύστημα της χώρας, για να τη διασώσουν, να πάψουν να ’χουν τις ψευδαισθήσεις, που τους καλλιεργούσαν τόσες 10ετίες. Και να απεγκλωβιστούν από τις έμμονες ιδέες των κομματικών ότι όλα τα κάνουν καλά, ενώ πληρώνεται πανάκριβα η αποτυχημένη πολιτική τους.