Ο τζαζίστας με τα οχτώ δάχτυλα

Σαν σήμερα το 1910 γεννήθηκε ο Τζάνγκο Ράινχαρντ και μαζί του μία νέα εποχή για την τζαζ. Ο πρωτοποριακός βιρτουόζος κιθαρίστας και συνθέτης της τζαζ, που ξεχώρισε για την τεχνική και τη δεξιοτεχνία του, εφηύρε ένα εντελώς νέο στυλ τεχνικής τζαζ κιθάρας, που πλέον είναι μουσική παράδοση στη γαλλική τσιγγάνικη κουλτούρα.
Πώς έφτασε μέχρι εκεί;
Στις 2 Νοεμβρίου του 1928 ξέσπασε πυρκαγιά στο καραβάνι που είχε φτιάξει με την γυναίκα του. Σώθηκαν και οι δυο, αλλά ο Τζάνγκο είχε τραυματιστεί σοβαρά στο αριστερό χέρι και το δεξί πόδι. Αρνήθηκε τον ακρωτηριασμό που πρότειναν οι γιατροί και πήγε σε ένα κέντρο φροντίδας, όπου μετά από 18 μήνες στο κρεβάτι κατάφερε να περπατήσει. Οσο για τα δυο δάχτυλα του αριστερού χεριού που είχαν παραλύσει, ο Τζάνγκο σκέφτηκε και εφάρμοσε έναν εντελώς νέο τρόπο για τα δεδομένα της τζαζ μέχρι τότε, επικεντρώνοντας το παίξιμο στα δυο δάχτυλα με την πλήρη κινητικότητα. Ετσι, όλα του τα σόλο γινόταν μονάχα με τον δείκτη και τον μέσο.
Είναι εύκολο να μιλάμε για το πώς ξεπερνάμε τα εμπόδια και πετυχαίνουμε τους στόχους μας, αλλά τι συμβαίνει όταν το εμπόδιο προσωποποιείται και μας επηρεάζει άμεσα; Οταν αντιμετωπίζουμε κάτι σωματικό ή ψυχικό εμείς οι ίδιοι;
Ο Τζάνγκο είπε: «Θα τους δείξω πως γίνεται με οχτώ δάχτυλα.». Πόσοι θα το έλεγαν αυτό, όμως;
Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Από τον Στήβεν Χώκινγκ μέχρι τον Νικ Βούισιτς. Ανθρωποι που ξεπέρασαν τον εαυτό τους και όχι απλά δεν δέχτηκαν την κοινή θεώρηση των πραγμάτων, αλλά δημιούργησαν βιώσιμες συνθήκες για το όνειρό τους με τελείως διαφορετικά δεδομένα.
Τι τους κινητοποίησε; Τι ήταν αυτό που τους έκανε να πουν «Μπορώ και θα το κάνω.»; Εδώ οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν έχουν κανένα φυσικό εμπόδιο, λυγίζουν, τα παρατούν, δεν αντέχουν την πίεση και τις δυσμενείς συνθήκες. Εκείνοι πώς κατάφεραν να ξεπεράσουν και αυτές τις προκλήσεις;
Το ακόμη πιο δύσκολο, σε δεύτερη ανάγνωση, είναι το πως ξεπέρασαν τη γνώμη που είχαν εκείνοι για τον εαυτό τους. Πώς πίστεψαν εκείνοι σε αυτούς;
Αυτό που λένε οι περισσότεροι έχει να κάνει με την ανέχεια που δείχνουμε σε δυσάρεστες καταστάσεις. Θεωρούν ότι οι άνθρωποι είμαστε πολύ ανεκτικοί. Στην ήττα, στην έκπτωση, στα λίγα, στη μιζέρια, στην ήττα. Ομως εκείνοι αποφάσισαν να μην τα ανέχονται. Ο Αντονι Ρόμπινς λέει: «Πρέπει να πάρεις απόφαση όχι για το τι θες να πετύχεις, αλλά για το ποιος δεσμεύεσαι να γίνεις.»
Ετσι και αυτοί οι άνθρωποι. Δεσμεύτηκαν να γίνουν αυτό που αγαπούσαν, χωρίς καμία δικαιολογία.
Αν ο Τζάνγκο δεν είχε μείνει με τα δυο του δάχτυλα παράλυτα, δεν θα είχε πρωτοπορήσει ποτέ. Και αυτό γιατί οι ατέλειές μας είναι η δύναμή μας. Κανένας πολεμιστής δεν νίκησε αλώβητος. Γιατί να θέλουμε να νικήσουμε, χωρίς να υπάρχει τίποτα να μας το θυμίζει;
Οι πληγές μας, τα τρόπαιά μας!
Τις καλύτερες ευχές μου!
*www.meaformhtagegonota.com