Τον Βασίλη τον γνώρισα πριν 1 χρόνο στο προπατζίδικο στην οδό Αποκορώνου. Καθότανε δίπλα μου, ήξερα ότι πουλάει κουλούρια έξω από το Δημαρχείο, δεν ήξερα όμως τίποτα άλλο γι’ αυτόν…
Μου είπε ότι είναι άστεγος, από την Κατερίνη και ότι πουλάει 0.5 ευρώ το κουλούρι. Στενοχωρήθηκα, αναλογιζόμενος ότι θα κοιμάται σε κάποιο κρύο πάρκο ή σε κάποια σκοτεινή οικοδομή, φορώντας πάντα το ίδιο μπλε μπουφάν, αλλά έχοντας μια γαλάζια, μεγάλη, δυνατή ψυχή!
Πριν τον γνωρίσω, περπατώντας έξω από το δημαρχείο, με εντυπωσίαζε που μου έδινε “επιθετικά” το κουλούρι του, βάζοντας το μπροστά στο πρόσωπο μου, υποσυνείδητα θέλοντας να μου τονίσει ότι παλεύει για τη σκληρή επιβίωση, ότι με τα 10 κουλούρια που θα πουλήσει, θα ξεγελάσει λίγο την τραγική του πραγματικότητα.
Συγνώμη που δεν είχα χρήματα, όταν μου ζήτησες μια μέρα και σε ξεγελούσα δίνοντας σου τσιγάρα…
Βασίλη μας, τώρα πια έχεις κερδίσει την αιωνιότητα, ενώ εμείς διαπραγματευόμαστε την γκρίζα καθημερινότητα.
Είσαι πλέον πλούσιος, έχεις στέγη, τροφή, καπνό και δεν χρειάζεται να πουλάς κουλούρια, ούτε να ζητάς βοήθεια.
Εύχομαι μόνο να πιάσει τόπο, αυτό που έλεγες σε όλους κάθε πρωί έξω από το δημαρχείο Χανίων.
– ΚΑΛΗΜΕΡΑ!
* Μαθηματικός Συγγραφέας
