Ο βιασμός δεν είναι στιγμιαίο έγκλημα, είναι διαρκές

Κοιτάζει και ξανακοιτάζει το ρολόι της. Η Μαρία έχει αργήσει. Το χέρι μετέωρο πάνω στο κινητό. Ας μην την πιέσω, σκέφτεται. Δεν είναι εύκολο πράγμα να καταγγείλεις έναν βιασμό.
Η Μαρία δεν έχει συναίσθηση του χρόνου. Εχει παγώσει από χθες βράδυ. Μπαίνει στο μπάνιο και πιάνει τη βούρτσα για το πάτωμα να τρίψει τους λεκέδες από το κορμί της. Μετά παίρνει 2-3 κουβάδες νερό να ξεπλύνει λέξεις… κτήμα… λάφυρο, θεωρίες… νόμοι… αρσενικό, κυριαρχία… θηλυκό… υποταγή… ατιμωρησία… Κλείνει την πόρτα για να μην μπει εκείνος. Κι όμως τον βλέπει πάλι μπροστά της. Εχει τη μορφή μαχαιριού που σπαρταρά μόλις σερβιριστεί το κρέας. Είναι γυμνή από ρούχα, γυμνή από αξιοπρέπεια, γυμνή από ταυτότητα.
«Το υποσχέθηκα. Πρέπει να πάω. Πρέπει να μιλήσω. Να μη φοβηθώ τη σιωπή», μονολογεί.
Η φίλη της, τη βλέπει να ’ρχεται. Εχει φορέσει επίτηδες μια διάφανη μπλούζα, χωρίς σουτιέν και ένα καυτό σορτσάκι.
-Πας καλά παιδάκι μου; Έτσι θα εμφανιστείς στην Αστυνομία; Θέλω να τους προλάβω όλους. Αστυνόμους, συνηγόρους, γείτονες, περιπτεράδες, γνωστούς και άγνωστους που θα πουν ότι τον προκάλεσα.
Ο αξιωματικός υπηρεσίας δείχνει να βαριέται.
-Όνομα, παρακαλώ.
-Γράψτε οποιαδήποτε γυναίκα.
-Χρονολογία γέννησης
-Προτιμώ να σας πω τόπο και χρονολογία θανάτου. 5/6/2019, σε ένα παρκάκι κοντά στο σπίτι μου.
-Επάγγελμα.
-Γενναία. Αντιστάθηκα, πάλεψα. Να και τα φανερά παράσημά μου από τη μάχη. Εκδορές, μελανιές. Τα υπόλοιπα θα τα μετράω κάθε βράδυ στις αϋπνίες μου. Γιατί δεν πρόκειται να ξανακοιμηθώ για να μη βλέπω εφιάλτες.
-Μπορείτε να τον περιγράψετε;
-Οχι. Είχε σκοτάδι. Είμαι σίγουρη όμως πως ήταν κάποιος συνηθισμένος άνθρωπος. Οι βιαστές δεν φορούν ταμπέλα για να τους αναγνωρίζεις.
-Υπήρχαν μάρτυρες;
-Δεν ξέρω. Και να υπήρχαν δεν θα παρουσιαστούν. Θα εμφανίζονταν ωστόσο αν με σκότωνε. Με το έγκλημα μόνο εξαγνίζεται το θύμα. Όχι με το πλημμέλημα.
-Τελειώσαμε δεσποινίς, καληνύχτα σας.
-Καληνύχτα κράτος, καληνύχτα κόσμε.