Όλοι, τις τελευταίες ημέρες, ασχολούνται με το βιασμό της Σοφίας. Άλλοι παίρνουν το μέρος της και ομιλούν για την κακοποίηση των γυναικών και την σεξουαλική παρενόχληση, άλλοι, εμφορούμενοι από φαλλοκρατικά ιδεώδη, τάσσονται εναντίον της και κάποιοι, τέλος, αδιαφορούν, όπως άλλωστε κάνουν για ό,τι γίνεται έξω από το σπίτι τους.
Ο βιαστής της Σοφίας δεν πρόκειται να τιμωρηθεί νομικά. Ο συγκεκριμένος βιασμός, λόγω της παρέλευσης τόσων χρόνων, μάλλον ως έγκλημα έχει παραγραφεί. Οι νομομαθείς τι λένε;
Παρά ταύτα, το θέμα, φρονώ, έχει ηθικές και κοινωνικές διαστάσεις. Ηθικές, εφόσον σχετίζεται με το ήθος ενός εκάστου των μελών της κοινωνίας μας. Κοινωνικές, επειδή ό,τι έγινε αφορά όλους μας, και αυτούς που το ήξεραν και σιωπούσαν και όσους το αγνοούσαν, και τη γενιά μας και τις κατοπινές γενιές από τη στιγμή που όλοι μαζύ συναπαρτίζουμε αυτό που λέγεται “κοινωνία” και διαμορφώνει τους όρους και τους κανόνες της αρμονικής κοινωνικής συμβίωσης. Επίσης, μην ξεχνάμε ότι ό,τι κάνει κάθε μέρα ο ένας ή κάποιοι γίνεται, συνήθως, στην εποχή μας ευκολότερα από το παρελθόν, παράδειγμα προς μίμηση ή αποφυγή από τους αποδέλοιπους.
Η κάθε μορφή βίας από ανθρώπους εναντίον των συνανθρώπων τους και εις βάρος της αξιοπρέπειάς τους είναι το χειρότερο έγκλημα και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Δεν αρκεί η στηλιτευτική κατακραυγή της Κοινής Γνώμης, αλλά και οι δικαστές, οι καλύτεροι από τον καθένα μας θεωρητικά γνώστες του νόμου, πρέπει να τιμωρούν παραδειγματικά όποιον ασκεί βία ως επίδειξη δήθεν ανδρισμού ή σωματικής δύναμης τάχα προς κάποιους ασθενέστερους αυτού και για να ικανοποιήσει τις κάθε είδους ” κτηνώδεις ορέξεις” του, προκειμένου να “κόψουν το βήχα” σε μελλοντικούς “τσαμπουκάδες” …
Ενώ οι άγραφοι νόμοι περιγράφουν το ήθος των ανθρώπων και καθορίζουν τις πατροπαράδοτες αρχές και τις αξίες με τις οποίες πρέπει να ζει κάθε άνθρωπος ως μεμονωμένο άτομο και ως μέλος μιας οργανωμένης κοινωνίας, η γραπτή νομοθεσία, πιστεύω, δεν πρέπει να περιορίζεται να τιμωρεί τον ισχυρό οσάκις βιάζει τον πιο αδύνατο. Εν είδει κοινωνικής πρόνοιας, οφείλει να ορθώνει φράγματα στο δίκαιο της πυγμής, να προστατεύει. δηλαδή, τους αδύναμους ανά πάσα στιγμή από την ακόρεστη βουλιμία των δυνατών να τους βλάψουν, είτε μιλάμε για σωματικό, είτε για ψυχικό, είτε για πνευματικό βιασμό.
Θα ήταν, επομένως, βιασμός της νοημοσύνης των χρηστών και υγιώς σκεπτομένων και σύμφωνα με τους γραπτούς και άγραφους νόμους της κοινωνίας ζώντων και δρώντων πολιτών, εάν μείνει μερικές μέρες μονάχα η παρούσα υπόθεση, για λόγους θεαματικότητας ή ακροαματικότητας, πρώτο θέμα με βαρύγδουπους τίτλους στους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και, αναγνωσιμότητας, πρωτοσέλιδο σαν “εισαγγελικό κατηγορώ” στα ηλεκτρονικά και στα έντυπα ΜΜΕ και κατόπιν, μετ’ ολίγου, περάσει στη λήθη του πλήθους. Ισοβαρές θεωρώ ότι είναι με το να λες ό,τι έγινε σε έναν γνωστό σου και αυτός είτε από αμηχανία και ανημποριά να κάνει κάτι είτε από αδιαφορία, δίνοντας την ευκαιρία με τυχόν παντελή ατιμωρησία του νυν βιαστή να ξεπηδήσουν και άλλοι αύριο και μεθαύριο, να σου απαντά για τη Σοφία, “Ελα, μωρέ, και τι έγινε; Ούτε η πρώτη ήταν, ούτε η τελευταία θάναι!”…
Αλήθεια, εσείς τι γνώμη έχετε για όλα τούτα;
