Τέλος στον “Γολγοθά”
Επιτέλους να και ένα ευχάριστο γεγονός για τη «νύφη του Λιβυκού πελάγους» την Παλαιόχωρα. Ο βιολογικός καθαρισμός που ταλανίζει 26 ολόκληρα χρόνια την τοπική κοινωνία εντάσσεται στο Επιχειρησιακό Περιφερειακό Πρόγραμμα Κρήτης «Κρήτη 2014-2020» με τίτλο «Έργα μεταφοράς λυμάτων και εγκατάσταση επεξεργασίας αστικών λυμάτων Παλαιόχωρας-Κουντούρας Δήμου Καντάνου-Σελίνου». Και το σπουδαιότερο. Τέλος πια στη «βιομηχανία» προσκομμάτων. Το έργο θωρακίζεται νομοθετικά σε τρόπο που να ολοκληρωθεί χωρίς καμία καθυστέρηση.
Eνα έργο πνοής για την περιοχή, που σύμφωνα με την οδηγία 91/271/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 21ης Μαΐου 1991 για την επεξεργασία των αστικών λυμάτων έπρεπε να ολοκληρωθεί μέχρι 31-12-2005. Φαίνεται πως ο «Γολγοθάς» του μη ολοκληρωμένου συστήματος επεξεργασίας των λυμάτων στην περιοχή της Παλαιοχώρας βαίνει σε αίσιο τέλος. Κι ευτυχώς γιατί μελέτες σχετικές με την ανθρωπογενή επιβάρυνση της θαλάσσιας περιοχής του κόλπου της Παλαιοχώρας δείχνουν άνοδο του μικροβιολογικού φορτίου των ολικών και κοπρανωδών κολοβακτηρίων και των εντερόκοκκων χωρίς βέβαια να ξεπερνιούνται τα ισχύοντα όρια για τα παράκτια νερά κολύμβησης.
Εξυπακούεται πως στη «μέθη» της χαράς αυτής δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να λησμονηθεί το ενδιαφέρον και η επίπονη προσπάθεια των προηγούμενων δημοτικών αρχών , οι οποίες με «νύχια και δόντια» προσπάθησαν με κάθε τρόπο να προστατέψουν την παραδεισένια ακρογιαλιά του Δήμου από μια ανεπίστρεπτη περιβαλλοντική υποβάθμιση. Κι είναι προς τιμή της αντιδημάρχου κας Στέλλας Αλφιέρη η επισήμανση αυτής της αλήθειας σε σχετική της επιστολή προς τα «Χανιώτικα νέα».
Το σύστημα διαχείρισης των λυμάτων
Κατά τον κ. Αντώνη Κωνσταντίνου Περράκη το σημερινό δήμαρχο του Δήμου Καντάνου – Σελίνου προβλέπεται αποκεντρωμένη διαχείριση των υγρών αποβλήτων και ιδιαίτερα η εφαρμογή του συστήματος των μονάδων προσκολλημένης βιομάζας με πληρωτικό υλικό.
Είναι γνωστό πως η αποκεντρωμένη διαχείριση των λυμάτων διακρίνεται για τα αξιοπρόσεκτα πλεονεκτήματα, που μεταξύ των άλλων εστιάζονται στην επεκτασιμότητα του έργου όταν χρειαστεί, στη δυνατότητα σταδιακής υλοποίησης του έργου, στην αυξημένη κοινωνική αποδοχή, στο μειωμένο κόστος απόκτησης της απαιτουμένης έκτασης, κατασκευής, διαχείρισης και λειτουργίας του έργου, στη δυνατότητα επαναχρησιμοποίησης των αποβλήτων εκροής, στην ελάχιστη απαίτηση ενέργειας και στη μείωση των περιβαλλοντικών προβλημάτων.
Το σύστημα των μονάδων προσκολλημένης βιομάζας με πληρωτικό υλικό συστήνεται για οικιακά ή αστικά λύματα, τα οποία κατά κανόνα περιέχουν ολικά, πτητικά και αιωρούμενα στερεά, βιοχημικό και χημικό απαιτούμενο οξυγόνο (BOD και COD) ,ολικό άζωτο , αμμωνία νιτρικά και νιτρώδη, ολικό φώσφορο και ολικά και κοπρανώδη κωλοβακτήρια. Επισημαίνεται πως, αν πρόκειται να δεχτεί και βιομηχανικά λύματα θα πρέπει να προβλεφτεί η νόμιμη διαδικασία προεπεξεργασίας, γιατί διαφορετικά μπορεί να προκληθούν ανυπολόγιστες μόνιμες βλάβες στο σύστημα. Ένα ολοκληρωμένο σύστημα αυτής της κατηγορίας θα πρέπει σε γενικές γραμμές να περιλαμβάνει φρεάτιο εισροής και εσχαρισμού με αυτοκαθαριζόμενη εσχάρα, κατάλληλες πολυθάλαμες σηπτικές δεξαμενές γνωστές και ως δεξαμενές καθίζησης με φρεάτιο με φίλτρα-κόσκινα και με αντλιοστάσιο τροφοδοσίας με λύματα προς τις μονάδες προσκολλημένης μάζας για καλλίτερη απόδοση, μονάδα εξουδετέρωσης των οσμών με απαγωγή και φιλτράρισμα με βιολογικά φίλτρα, δεξαμενές άντλησης, δοσομέτρησης και ανακυκλοφορίας, τις μονάδες προσκολλημένης βιομάζας ,όπου γίνεται η κυρίως βιολογική επεξεργασία, δεξαμενή απολύμανσης και δεξαμενή αποθήκευσης και άντλησης των επεξεργασμένων λυμάτων. Θα πρέπει ακόμα να υφίσταται οικοδόμημα ελέγχου και να εκτελεστούν τα βασικά προβλεπόμενα έργα υποδομής. Στην εκροή των λυμάτων από τις σηπτικές δεξαμενές μπορεί να προστίθενται για καλλίτερη απόδοση και τα συνιστώμενα κροκηδωτικά υλικά.
Το σύστημα της προσκολλημένης βιομάζας με τη σηπτική δεξαμενή μπορεί να περιορίσει το BOD 5 ημερών και τα αιωρούμενα στερεά (SS) πάνω από 98%, το ολικό άζωτο και φώσφορο 60-90% και το μικροβιακό φορτίο χωρίς άλλη απολύμανση στο 99,0-99,9%. Η επεξεργασία είναι αερόβια και η οξυγόνωση γίνεται με φυσικό τρόπο. Συστήνονται φίλτρα προσκολλημένης βιομάζας χαμηλής φόρτισης για την πλήρη αποικοδόμηση των οργανικών ουσιών και τη μη παραγωγή λάσπης. Η επεξεργασία με τα φίλτρα αυτά αποδίδει σταθερής ποιότητας προϊόν, απομακρύνει σε ικανοποιητικό βαθμό την αμμωνία, είναι φιλική προς το περιβάλλον και χρειάζεται πολύ μικρή κατανάλωση ενέργειας. Η απολύμανση των υγρών εκροής θα πρέπει να γίνεται κυρίως με οζόνωση ή με ενεργό νερό. Η χλωρίωση που κατά κανόνα χρησιμοποιείται , λόγω της δημιουργίας σταθερών και επικίνδυνων για την υδρόβια ζωή του αποδέκτη των λυμάτων οργανοχλωριούχων ενώσεων (τριαλογονομεθανίων), με αποδεδειγμένη μεταλλαξιογόνο δράση πρέπει να αποφεύγεται. Το ενεργό νερό το παραγόμενο από τις σύγχρονες διεργασίες προηγμένης οξείδωσης (Advanced oxidation processes – AOPS) αποτελεί βασικό επίσης μέσο απολύμανσης των υγρών εκροής.
Στο σχεδιασμό μιας ολοκληρωμένης διαχείρισης των λυμάτων πρέπει πρώτιστα να επιδιώκεται η εξασφάλιση του μεγαλύτερου δυνατού βαθμού συνεχούς λειτουργίας (on stream factor) και της αξιοπιστίας τήρησης των εγγυημένων λειτουργικών αποδόσεων. Σε πολλές χώρες για το σκοπό αυτό υπάρχει δίδυμο σύστημα διαχείρισης των υγρών αποβλήτων. Κατά κανόνα κάθε μονάδα επεξεργασίας των αστικών λυμάτων πρέπει να σχεδιάζεται με χρονικό ορίζοντα την 20ετία και για το τμήμα της προεπεξεργασίας τη 40ετία. Βασικό επίσης στόχο αποτελεί και η διατύπωση των υπαρκτών αδυναμιών και η σταδιακή επίλυσή τους , ώστε η μονάδα να ικανοποιεί τις χωροταξικές ανάγκες της περιοχής και να προστατεύει το περιβάλλον. Η υποχρεωτική δευτεροβάθμια επεξεργασία θα πρέπει να επεκτείνεται σε τριτοβάθμια για ευαίσθητους αποδέκτες των επεξεργασμένων λυμάτων. Πρέπει να επισημανθεί πως ήδη είναι διαπιστωμένο πως στην περίπτωση της θάλασσας της Παλαιοχώρας υπάρχει σοβαρή εκφόρτωση λυμάτων από τους εκβάλλοντες σ’ αυτή ποταμούς- χείμαρρους. Ο ευτροφισμός βρίσκεται «προ των πυλών». Ακόμα στη ζώνη εφαρμογής της μονάδας υπάρχουν περιοχές που δεν έχουν υπαχθεί στο αποχετευτικό δίκτυο .Εξυπακούεται πως η ακριβής τήρηση του πρωτόκολλου των δειγματοληψιών και μετρήσεων αποτελεί εγγύηση της διηνεκούς λειτουργίας του σταθμού.
Διάθεση ανακτημένων λυμάτων
Ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δοθεί στη χάραξη του σχεδιασμού διάθεσης των επεξεργασμένων λυμάτων. Σύμφωνα με την ΚΥΑ 145116 που δημοσιεύτηκε στο αριθμ. Φύλλου 354, τεύχος Β στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 8 Μαρτίου του 2011, με τίτλο «Καθορισμός μέτρων, όρων και διαδικασιών για την επαναχρησιμοποίηση επεξεργασμένων υγρών αποβλήτων και άλλες διατάξεις» επιδιώκεται η προώθηση αξιοποίησης των επεξεργασμένων υγρών αποβλήτων και η μέσω αυτής εξοικονόμηση υδατικών πόρων.
Η Κρήτη είναι ένα από τα ξηρότερα διαμερίσματα της χώρας. Η συνολική της έκταση των 8.335 Km2 (τετραγωνικών χιλιομέτρων) δέχεται σε ετήσια βάση 7.690 Mm3 ( κυβικά μεγάμετρα) νερό από βροχόπτωση. Οι διαθέσιμοι υδατικοί πόροι ανέρχονται σε 2.600 Mm3 ήτοι 1300 Mm3 οι επιφανειακοί και άλλα τόσα κυβικά μεγάμετρα οι υπόγειοι. Για την άρδευση χρησιμοποιούνται 446 Mm3 και 69 Mm3 για αστική και βιομηχανική χρήση παρουσιάζοντας ένα δείκτη κατανάλωσης 19,8%. Οι ανάγκες σε νερό άρδευσης αντιπροσωπεύουν το 4,65% του συνόλου της χώρας. Για την ύδρευση χρειάζονται 42,3 hm3 με ποσοστό στο σύνολο της χώρας που φτάνει στο 4,35%. Για την κτηνοτροφία η Κρήτη χρειάζεται γύρω στα 10,2 hm3 που καλύπτουν το 9,61% του συνόλου της Ελλάδας. Η αγροτική ζήτηση νερού στην Κρήτη αντιπροσωπεύει το 5,2% της χώρας. Η κατανάλωση νερού στο νησί εκτιμάται γύρω στο 7% της ετήσιας βροχόπτωσης. Υπολογίζεται πως οι υπόγειοι υδάτινοι πόροι της μεγαλονήσου είναι επαρκείς για την κάλυψη όλων των αναγκών σε νερό. Η έλλειψη όμως βασικών υποδομών και κατάλληλων διαχειριστικών προγραμμάτων δημιουργούν αυξημένες απαιτήσεις σε νερό κατά τα διάρκεια των ξηρών περιόδων και ιδιαίτερα στις παράκτιες αναπτυσσόμενες περιοχές. Ακόμα σε πολλές περιπτώσεις παρουσιάζεται ανισορροπία νερού λόγω της χρονικής και της τοπικής κατανομής της βροχόπτωσης. Αυτή η κατάσταση επιδεινώνεται τους θερινούς μήνες, γιατί αυξάνεται η απαίτηση της γεωργίας σε νερό καθώς και η κατανάλωση του εξαιτίας του τουρισμού. Δεν πρέπει επίσης να λησμονείται πως το υψηλό ποσοστό της ετήσιας βροχόπτωσης παρουσιάζεται στις ορεινές περιοχές της δυτικής Κρήτης, πράγμα που σημαίνει πως η μεταφορά του νερού στο υπόλοιπο τμήμα του νησιού υπαγορεύει τεχνικούς, κοινωνικούς, και οικονομικούς περιορισμούς. Ακόμα πως η κλιματική αλλαγή βρίσκεται στην Κρήτη «ante portas». Εναλλακτικό κατά συνέπεια σχέδιο αποτελεί η ολοκληρωμένη διαχείριση των υδατικών πόρων, καθώς και η εισαγωγή ανακτημένου νερού από τους σταθμούς επεξεργασίας των υγρών αποβλήτων. Ένα τέτοιο σχέδιο θα συμβάλει σημαντικά στην προστασία της δημόσιας υγείας, στην αύξηση της διαθεσιμότητας του νερού και στην προστασία από την ρύπανση.
Η άρδευση θεωρείται σε παγκόσμιο επίπεδο ως η γεωργική βελτίωση που χρησιμοποιεί τη μεγαλύτερη ποσότητα του γλυκού νερού. Πράγματι η χρήση του νερού για άρδευση ανέρχεται στο 70% με 90% των συνολικών αναγκών σε παγκόσμιο επίπεδο και στο 86% στην Ελλάδα. Σε περίπτωση που οι υδατικοί πόροι μιας περιοχής δεν επαρκούν για τις αγροτικές δραστηριότητες, οι καλλιέργειες μπορούν να εμπλουτιστούν με κατάλληλα επεξεργασμένα υγρά απόβλητα. Αυτό, εκτός από την προφανή εξοικονόμηση υδατικών πόρων, σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να επιφέρει και θετικές επιπτώσεις στην αύξηση της αγροτικής παραγωγής. Γι΄ αυτό σε πολλές περιοχές του κόσμου έχει επιλεγεί η επαναχρησιμοποίηση των επεξεργασμένων αστικών λυμάτων για την κάλυψη των αρδευτικών αναγκών. Η αγροτική ζήτηση σε νερό στην περιοχή Παλαιοχώρας –Κουντούρας αποτελεί βασικό πρόβλημα. Η χρήση του ανακτημένου νερού εφόσον τηρούνται οι προβλεπόμενες προδιαγραφές παρουσιάζει ιδιαίτερα πλεονεκτήματα τα οποία συνοψίζονται στην αξιοπιστία τροφοδοσίας, (reliability οf supply) , αφού το νερό αυτό αποτελεί σταθερή και αξιόπιστη πηγή και στην λιπαντική αξία (fertilizer vαlue), γιατί το ανακτημένο νερό περιέχει σημαντικέ ποσότητες θρεπτικών στοιχείων Καλίου, Φωσφόρου, Θείου και Αζώτου και ιχνοστοιχείων Χαλκού, Σιδήρου, Μολυβδαινίου και Νικελίου.
Στην επαναχρησιμοποίηση των επεξεργασμένων υγρών αποβλήτων για άρδευση, διακρίνονται δύο τύποι άρδευσης με βάση το είδος των καλλιεργειών, το σύστημα άρδευσης και την προσβασιμότητα του κοινού στην αρδευόμενη περιοχή. Η άρδευση με περιορισμούς ή περιορισμένη και η άρδευση χωρίς περιορισμούς ή απεριόριστη.
Στην πρώτη κατηγορία η άρδευση αφορά μόνο σε καλλιέργειες που τα προϊόντα τους καταναλώνονται μετά από θερμική ή άλλη επεξεργασία ή δεν προορίζονται για ανθρώπινη κατανάλωση ή δεν έρχονται σε άμεση επαφή με το έδαφος, όπως καλλιέργειες ζωοτροφών, βιομηχανικές καλλιέργειες, λιβάδια, δέντρα (μη συμπεριλαμβανομένων των οπωροφόρων), με την προϋπόθεση ότι κατά τη συλλογή οι καρποί δεν βρίσκονται σε επαφή με το έδαφος και καλλιέργειες σπόρων. Ως προς το σύστημα της άρδευσης, δεν επιτρέπεται η μέθοδος του καταιονισμού. Η πρόσβαση του κοινού στην αρδευόμενη έκταση δεν επιτρέπεται. Σε περίπτωση που υπάρχει προσβασιμότητα σε ανθρώπους ή ζώα, εκτός των χρηστών, πρέπει να λαμβάνονται κατά περίπτωση πρόσθετα μέτρα, όπως περίφραξη, ορισμός απαγορευτικής ζώνης για ορισμένες χρήσεις από τα όρια της αρδευόμενης έκτασης, απαγόρευση βοσκής ζώων για ορισμένο χρόνο μετά την άρδευση. Η ελάχιστη προτεινόμενη επεξεργασία λυμάτων για την περιορισμένη άρδευση είναι η δευτεροβάθμια βιολογική επεξεργασία για την παραγωγή εκροής με συγκεντρώσεις BOD5 και SS χαμηλότερες από 25 και 35 mg/l αντίστοιχα, για το 80% των δειγμάτων και συγκεντρώσεις περιττωματικών κολοβακτηρίων χαμηλότερες από 200 πολλαπλασιαστικές μονάδες στα 100 ml, ως διάμεση τιμή, μέσω κατάλληλης απολύμανσης των δευτεροβάθμιων εκροών.
Η απεριόριστη άρδευση αφορά σε όλα τα άλλα είδη καλλιεργειών όπως λαχανικά, αμπέλια ή καλλιέργειες των οποίων τα προϊόντα καταναλώνονται ωμά, και ανθοκομικά. Κατά την απεριόριστη άρδευση επιτρέπονται διάφορες μέθοδοι χρήσης του ανακτημένου νερού, συμπεριλαμβανομένου του καταιονισμού και δεν απαιτούνται περιορισμοί στην πρόσβαση. Τόσο για την περιορισμένη όσο και για την απεριόριστη άρδευση με επεξεργασμένα υγρά απόβλητα απαιτείται η εκπόνηση μελέτης σχεδιασμού και εφαρμογής του συστήματος της άρδευσης ανάλογα με το συγκεκριμένο είδος της καλλιέργειας και την υπό άρδευση περιοχή. Η μελέτη αυτή πρέπει να περιλαμβάνει εκτός των άλλων και το υδατικό ισοζύγιο και εκείνο του οργανικού φορτίου των θρεπτικών συστατικών και των κρίσιμων ιχνοστοιχείων. Η ελάχιστη προτεινόμενη επεξεργασία που απαιτείται για απεριόριστη άρδευση είναι η δευτεροβάθμια βιολογική επεξεργασία, που ακολουθείται από τριτοβάθμια (κατ’ ελάχιστο κροκίδωση, διύλιση) και στη συνέχεια απολύμανση, για την παραγωγή εκροής με συγκεντρώσεις BOD5 και SS μικρότερες από 10 mg/l για το 80% των δειγμάτων και διάμεση τιμή θολότητας μικρότερη από 2 NTU (Nephelometric Turbidity). Η συγκέντρωση των περιττωματικών κολοβακτηριδίων θα πρέπει να διατηρείται μικρότερη από 5 πολλαπλασιαστικές μονάδες /100 ml για το 80% των δειγμάτων. Οι τιμές νιτρικών στις δευτεροβάθμιες εκροές δεν υπερβαίνουν τα 35 mg/l, τιμή που είναι αποδεκτή υπό κανονικές συνθήκες. Ωστόσο σε περιπτώσεις μεγάλων χρόνων αποθήκευσης των λυμάτων σε επιφανειακούς ταμιευτήρες ή άρδευσης ευπρόσβλητων στην νιτρορρύπανση ζωνών απαιτείται προχωρημένη επεξεργασία για την απομάκρυνση νιτρικών, ώστε η τελικά παραγόμενη εκροή να περιέχει συγκεντρώσεις αζώτου μικρότερες από 15 mg/l.
Επιθυμητά αγρονομικά χαρακτηριστικά των προς άρδευση επαναχρησιμοποιούμενων επεξεργασμένων υγρών αποβλήτων (1= ηλεκτρική αγωγιμότητα σε deciSiemens ανά μέτρο στους 25°C, 2= βαθμός απορρόφησης Νατρίου.3= νιτρικό άζωτο σε όρους Αζώτου)
Οι μέγιστες επιτρεπόμενες συγκεντρώσεις μετάλλων και στοιχείων στα ανακτημένα λύματα για το Αργίλιο είναι 5, το Αρσενικό 0.1, το Βανάδιο 0.1, το Βηρύλλιο 0.1, το Βόριο 2,το Κάδμιο 0.01, το Κοβάλτιο 0.05, το Λίθιο 2.5, το Μαγγάνιο 0.2 , το Μολυβδαίνιο 0.01, το Μόλυβδο 0.1, το Νικέλιο 0.2, το Σελήνιο 0.02, το Σίδηρο3.0, τον Υδράργυρο 0.002, το Φθόριο 1.0, το Χαλκό 0.2, το Χρώμιο 0.1 και. τον Ψευδάργυρο 2.0 mg/l (χιλιοστόγραμμα στο λίτρο).
Στην επαναχρησιμοποίηση ανακτημένων λυμάτων για αστική χρήση, πλην ύδρευσης, η περιορισμένη αστική χρήση απαιτεί δευτεροβάθμια επεξεργασία, ενώ η απεριόριστη προϋποθέτει επιπρόσθετα τριτοβάθμια επεξεργασία Ο διαχωρισμός μεταξύ περιορισμένης και απεριόριστης αστικής χρήσης είναι μια αξιόπιστη και ασφαλής διαδικασία με την προϋπόθεση ότι τα θεσμικά, οργανωτικά και διαχειριστικά μέσα μπορούν να εξασφαλίσουν τη σωστή εφαρμογή της. Η εκπλήρωση αυτής της προϋπόθεσης είναι ωστόσο αμφίβολη στην περίπτωση της Ελλάδας. Γι ΄ αυτό προτείνονται κοινά όρια τόσο για την περιορισμένη όσο και για την απεριόριστη αστική χρήση και τις χρήσεις αναψυχής που είναι BOD5 10 mg/l, SS 10 mg/l, περιττωματικά κωλοβακτήρια 5 /100ml και θολότητα 2 NTU.
Οι απαιτήσεις για απόρριψη των ανακτημένων από σταθμούς επεξεργασίας αστικών λυμάτων σε μη ευαίσθητες περιοχές συνοψίζονται για βιοχημικό απαιτούμενο Οξυγόνο 5 ημερών (BOD5) στους 20ο C χωρίς νιτροποίηση στα 25 mg /l με ελάχιστη μείωση 70-90% και 40% για περιοχές με υψόμετρο πάνω από τα 1500 μέτρα, για χημικό απαιτούμενο Οξυγόνο (COD) στα 125mg/l με ελάχιστη μείωση 75% , για ολικά αιωρούμενα στερεά (TSS) για οικισμούς με ισοδύναμο πληθυσμό πάνω από τους 10.000 κατοίκους στα 35 mg/l με ελάχιστη μείωση 90% και για τα ολικά αιωρούμενα στερεά για οικισμούς με ισοδύναμο πληθυσμό μεταξύ 2.000 και 10.000 κατοίκων στα 60 mg/l με ελάχιστη μείωση 70%. Για τις ευαίσθητες περιοχές, στις οποίες παρουσιάζεται ευτροφισμός για τον ολικό Φώσφορο (P) για οικισμούς με ισοδύναμο πληθυσμού μεταξύ 10.000 και 100.000 κατοίκων στα 2 mg /l με ελάχιστη μείωση 80%, για τον ολικό Φώσφορο (P) για οικισμούς με ισοδύναμο πληθυσμού πάνω από 100.000 κατοίκους στο 1 mg/l με ελάχιστη μείωση 80%, για το ολικό Άζωτο (Ν) για οικισμούς με ισοδύναμο πληθυσμού μεταξύ 10.000 και 100.000 κατοίκων στα 15 mg/l με ελάχιστη μείωση70-80% και για το ολικό Άζωτο (Ν) για οικισμούς με ισοδύναμο πληθυσμού πάνω από 100.000 κατοίκων στα 10 mg/l με ελάχιστη μείωση 70-80%.
Για τις τοξικές ουσίες η μέγιστη επιτρεπόμενη συγκέντρωση σε μg/l (μικρογραμμάρια ανά λίτρο) στα ανακτημένα υγρά απόβλητα είναι για το Alachlor 0.7,το Ανθρακένιο 1, την Ατραζίνη 2, το Βενζόλιο 5, το βρωμιούχο διφαινυλαιθέρα 0.025,το Ανθρακοτετραχλωρίδιο μη ανιχνεύσιμο, τα C10-13 Χλωροαλκάνια 1.4, το Chlorpynfos (Chlorpynfos ethyl) 0.1, το Aldrin μη ανιχνεύσιμο, το Dieldrin μη ανιχνεύσιμο , το Endrin μη ανιχνεύσιμο ,το Isodrin 0.01, το ολικό DDT μη ανιχνεύσιμο, το Para,para DDT μη ανιχνεύσιμο, το 1,2 Διχλωροαιθάνιο 20, το Διχλωροεθάνιο 50, το Φθαλικό δι,2,αιθυλεξίλιο (ΦΔΕΕ,DEHP) 10, το Diuron 1.0, το Ενδοσουλφάνιο 0.01, το Φλουορανθένιο 1,το εξαχλωροβενζόλιο μη ανιχνεύσιμο, το Εξαχλωροβουταδιένιο 0.6, το εξαχλωροκυκλοεξάνιο μη ανιχνεύσιμο, το Isoproturon 1, το Ναφθαλένιο 2.4, την Εννεϋλοφαινόλη (4, Εννεϋλοφαινόλη) 2, την Οκτυλοφαινόλη [4-(1,1,3,3 τετραμεθυλβουτυλική)-φαινόλη] 1, το Πενταχλωροβενζόλιο 0.1, η Πενταχλωροφαινόλη 1, το Βενζο(α)πυρένιο 0.1, το Βενζο (β) φλουορανθένιο και το Βενζο(κ) φλουορανθένιο αθροιστικά 0.03, το Βενζο (ζ,η,θ)περιλένιο και το Ινδενο (1,2,3-γδ)πυρένιο αθροιστικά 0.02, η Σιμαζίνη 1, το Τετραχλωροαθυλένιο 10, το Τριχλωροαιθυλένιο 10, οι Ενώσεις τριβουτυλίνης (κατιόν) 0.003,τα τριχλωροβενζόλια (όλα τα ισομερή) 0.4, το Τριχλωρομεθάνιο 2.5 και η Τριφθοραλίνη 0.03. Για την εκτίμηση της οξείας τοξικότητας χρησιμοποιείται ως δείκτης πριν την απολύμανση το πλαγκτονικό οστρακόδερμο – Daphnia magna .
Με το άρθρο αυτό ο γράφων δεν επιδιώκει καμία παρέμβαση στο σχεδιασμό υλοποίησης του σημαντικού για την περιοχή έργου. Απλά παραθέτει ένα κομμάτι από την υπάρχουσα τεχνογνωσία, που μπορεί να βοηθήσει στην ολοκληρωμένη και διηνεκή διαχείριση των υγρών αποβλήτων και την επαναχρησιμοποίηση των ανακτημένων λυμάτων προς την κατεύθυνση της προστασίας του περιβάλλοντος και της εξοικονόμησης υδατικών πόρων.
