Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μας είναι αντιπροσωπευτική. Εκλέγουμε κάθε τέσσερα χρόνια τους βουλευτές για να βουλεύονται και να συν-αποφασίζουν στη Βουλή, αντί για μας, για μας. Κατά πλειοψηφία.
ΣΕ ΜΙΑ φυσιολογικά λειτουργούσα Δημοκρατία, υπάρχουν οι ιδεολογίες που εκπροσωπούνται από κόμματα αρχών (και εξουσίας), όπως υπάρχουν και τα μικρά κόμματα που εκπροσωπούν κι αυτά μερίδα του λαού.
ΚΑΤΑ την άποψή μας, ο βουλευτής που εκλέγεται κάτω από τη σημαία ενός κόμματος, έχει την υποχρέωση να είναι συνεπής απέναντι των ψηφοφόρων του, γι αυτά που τον εψήφισαν (ιδεολογία, υποσχέσεις, τοπικά και εθνικά θέματα, ακολουθητέες πρακτικές). Η «κομματική πειθαρχία» εξυπακούεται.
ΕΝΑΣ βουλευτής, ασκώντας τα καθήκοντά του (που ορίζονται από το Σύνταγμα) έχει όλο το δικαίωμα να αγορεύει στη Βουλή, να συμμετέχει σε τηλεοπτικά πάνελ, να επιχειρηματολογεί για τις απόψεις του, να διαφωνεί, να διαφοροποιείται…
ΕΧΕΙ επιπλέον το δικαίωμα να ψηφίζει «κατά συνείδηση», ακόμη και σε θέματα που αντιβαίνουν στις αρχές, για τις οποίες ψηφίστηκε! Σε μια τέτοια περίπτωση, δυστυχώς, οι εντολείς του δεν μπορούν να τον ανακαλέσουν, όσο διαρκεί η θητεία του. Είναι “δικαίωμά” του να διαφωνεί με τη γραμμή του κόμματός του και ούτε υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες, πλην της “διαγραφής” του…
ΕΤΣΙ, δημιουργείται το παράδοξο στα περισσότερα μικρά κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης -εξ αιτίας του σπουδαίου ζητήματος της επικύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών- βουλευτές να αποσκιρτούν από τις κομματικές/ιδεολογικές αρχές, να αλλάζουν άρδην “θέσεις”, να συγκροτούν “μικροομάδες”, να “ανεξαρτητοποιούνται”, να δημιουργούν κρίση στη Βουλή αλλά και στις συνειδήσεις των πολιτών που τους ανέδειξαν στο βουλευτικό αξίωμα.
ΑΠΟ το 2016 μέχρι σήμερα έχουμε, ούτε λίγο ούτε πολύ, 23 τέτοιες “μετακινήσεις” βουλευτών!
ΝΑΙ! Εχουν το δικαίωμα -αλίμονο τι δημοκρατία θα είχαμε τότε!- να ψηφίζουν “κατά συνείδηση” σε κρίσιμα πράγματι θέματα! Πλην όμως αυτή η… συνείδηση να είναι δική τους. Οχι προϊόν αδιαφανών διαδικασιών που εκθέτουν το πολιτικό σύστημα. Εχει πείρα το Ελληνικό Κοινοβούλιο…
ΞΕΝΟΣ πολιτικός αναλυτής είχε πει στο παρελθόν επί του θέματος πως, ένας βουλευτής -ως αντιπρόσωπος του λαού- «δεν οφείλει μόνο την εργασία του –στους ψηφοφόρους- αλλά προπάντων την κ ρ ί σ η του». Την οποία κρίση «αν θυσιάσει, τότε αντί να υπηρετεί -τους ψηφοφόρους του- τους προδίδει»
… ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ δυστυχώς κατάσταση ζούμε και τώρα.
ΠΩΣ το έγραφε ο Γ. Σουρής παλαιότερα;
«Όλα σ’ αυτὴ τη γη μασκαρευτήκαν/ ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,/ οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν/ δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή».
