Τι σάλπιγγα πού είναι το κακό…
Νίκος Καρούζος
Πολλοί αναρωτιούνται. Τι πάει να πει αρνητής της μάσκας; Πώς εξηγείται τόσος και τέτοιος συνωστισμός το βράδυ στις πλατείες;
Δεν περιλαμβάνουμε στην προβληματική μας τον συνωστισμό στα μέσα μεταφοράς και την ιδιότυπη “ασυλία” των εκκλησιών.
Για αυτά θα πρέπει να μας απαντήσει η κρατική εξουσία. Εμείς απλώς λέμε ότι η κυβέρνηση με αυτή την πολιτική εκπέμπει διπλό, αντιφατικό μήνυμα. Ο,τι το χειρότερο δηλαδή. Αλλά πώς είναι δυνατόν, αναρωτιούνται πολλοί, να συγχέονται από τη μία μεριά ο κορωνοϊός και από την άλλη η εκμετάλλευσή του από την εξουσία;
Γιατί αποκαλύπτοντας την εκμετάλλευση του ιού για έλεγχο και καθυπόταξη των πολιτών, πρέπει να αρνηθείς την πραγματικότητα; Τι μηχανισμός είναι αυτός; Πώς εξηγείται τόση αφέλεια, ρηχότητα και επιπολαιότητα; Δεν είναι ο ίδιος μηχανισμός σε όλους.
Αλλοι αναπτύσσουν τον ψυχολογικό μηχανισμό άμυνας, της άρνησης.
Κάτι που μου είναι πολύ οδυνηρό το αρνούμαι.
Αλλοι ναρκισσισμού ένεκα παίρνουν μία θέση “ξεχωριστή, διαφορετική”.
Όχι σαν τους πολλούς, όχι με τους πολλούς. Κάπου να διαφέρω.
Αλλοι λόγω πραγματικής αφέλειας, βλακείας.
Δεν είναι λίγοι.
Να βλέπεις τους ανθρώπους να πεθαίνουν (και με τι τρόπο αλήθεια) και εσύ να αδιαφορείς, αναπτύσσοντας μία αντικοινωνική συμπεριφορά.
Άλλοι ιδεολογικόποιουν το ζήτημα, πολιτογραφοντας τη συμπεριφορά τους σαν πράξη ανυπακοής στο σύστημα, πράξη υπεράσπισης των ελευθεριών και των δικαιωμάτων.
Λες και δεν είναι γνωστό ότι λόγω της τεχνητής νοημοσύνης και των μεγάλων δεδομένων πάμε ούτως ή άλλως προς τις κοινωνίες ελέγχου.
Άλλοι συνωμοσιολογούν, πιστεύοντας στον νόμο της διαβολικής αιτιότητας.
Άλλοι από τον επιστημονικό κυρίως χώρο, αναπτύσσουν διάφορες θεωρίες. Γιατί στον χώρο της ιατρικής έρευνας κάθε τι καινούργιο και καινοτόμο δεν είναι πάντοτε προς το ιπποκρατικό ωφελείν. Τελος υπάρχει και το βιολογικό απαρτχάιντ. Τείνουν να εξαφανιστούν τα κερκέλια της παράδοσής μας. Αυτά που είναι αιτία να είμαστε από τους τελευταίους σε οίκους ευγηρίας και Ιδρύματα για ηλικιωμένους αλλά από τους πρώτους στο προσδόκιμο επιβίωσης.
Γιατί στην παράδοσή μας και στην κοινωνία μας ο εγκλεισμός σε ίδρυμα παρόλο που μπορεί να εξασφαλίζει καλύτερες υλικές συνθήκες, αποτελεί ένα ισχυρό σήμα του τέλους. Γιατί δεν μπορείς να αγαπήσεις τον Άλλο, αν δεν αγαπήσεις τον άλλο άνθρωπο που έχεις μέσα σου… όπως είπε ο αυτόχειρας ιδιοκτήτης της μονάδας ηλικιωμένων προχθές.
Λοιπόν δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε κάτι στους νέους. Αν θέλεις κάτι να γίνει οπωσδήποτε, απαγόρευσέ το. Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να κάνεις αυτό που σου επιβάλλει ο άλλος.
Μόνο να τους υπενθυμίσουμε τι λέει ο μύθος για το τέλος του Καιάδα.
Νεαρός πήγαινε τον υπέργηρο πατέρα του τυλιγμένο στην κουβέρτα να τον πετάξει στον Καιάδα. Του λέει ο πατέρας του: γιε μου κράτα την κουβέρτα, θα σου χρειαστεί…
Ετσι πήρε πίσω τον πατέρα του να πεθάνει στο σπίτι.
Και στον Καιάδα δεν ξαναπήγε κάνεις.
