Ο Ξυπόλητος Αρχοντας

Από χωριάτης και φτωχός , θα τρελαθώ Χριστέ μου!
πως θα γινόμουν “Άρχοντας”, δεν τ΄όλπιζα ποτέ μου.
Γιατί παππούτσια έβαλα σαν ήμουν δεκαέξι
και το ψωμί το έβλεπα στη χάση και στη φέξη,
Χώρια που με “φακέλωσαν ” χρονών σαν ήμουν έξι
κι απ΄τις Δημόσιες δουλειές με είχαν αποπέμψει.
Αυτή μου την κατάντια για να διασκεδάσω
εσκέφτηκα πως έπρεπε τους πάντες να χλευάσω.
Κι εχλεύαζα πολιτικούς, τσιφρίδες, φαντασμένους,
τους ψεύτες, κλέφτες, πονηρούςψευτοδιανοουμένους
κι όλα “τα κείμενα κακώς” τ΄άδικο που βουίζει
και πάντα ” τα απαράδεκτα” που ουδείς τα νταγιαντίζει.
Και εκεί όπου η Σάτιρα ήταν καταραμένη
άρχισαν να την αγαπούν και οι ιερωμένοι.
Μετά, το δέκα (2010) που ΄φτασε η φοβερή η κρίση
και γίναμε πολύ φτωχοί, ακόμα και οι κροίσοι
κι όλοι μας χρειαζόμαστε το ζωογόνο γέλιο
Το γέλιο που’ν’ πηγή χαράς και της ζωής θεμέλιο,
ίδρυσα τον Διαγωνισμό του γέλιου , τον Παγκόσμιο
όπου χιλιάδες ποιητές με τρόπο πάντα κόσμιο
δίνουν χαρά κι αναψυχή σ΄όλους τους πικραμένους,
τους άρρωστους , αστήριχτους και τους αδικημένους.
Για όλα τούτα αμοιβή πήρα πολύ μεγάλη
και “Άρχοντα χαροποιό” απ΄τη μια στιγμή στην άλλη
μ’ έχρισε η Μητρόπολη, μα εγώ το “Αρχοντιλίκι”
το παραβλέπω και κρατώ το απλό “ανθρωπιλίκι”.