Όχι, δεν είναι ταινία στο Netflix…

Ήταν το 2015, όταν το πτώμα του τρίχρονου Αϊλάν στις ακτές της Τουρκίας, συγκλόνιζε την ελληνική μα και την παγκόσμια κοινή γνώμη. Ξεγελάσαμε τότε τη φρίκη μας και τη συνείδησή μας, ότι ο πόνος εκείνων των ημερών θα μετατρεπόταν σε πράξεις για να σταματήσει το προσφυγικό δράμα.
Σεπτέμβρη του 2022, θρηνήσαμε εδώ στα Χανιά, τη νεκρή 4χρονη προσφυγοπούλα, που πέθανε από πείνα και δίψα στα ανοιχτά των νότιων παραλίων του νησιού μας. Πόσες άλλες τραγωδίες, μας συγκλόνισαν μέχρι να φτάσουμε στο χθεσινό δράμα;
Ποιος ανθρώπινος νους θα αντέξει στην ιδέα ότι μπορεί να επιβεβαιωθεί η πληροφορία για εκατό και πλέον γυναικόπαιδα στα αμπάρια του ναυαγισμένου πλοίου;
Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε αλλιώς. Δεν βλέπουμε μια ταινία στο Netflix, δεν μπορούμε να κλείσουμε την οθόνη… Όσο κι αν εθελοτυφλούμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη.
Το προσφυγικό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποσπασματικά και μεμονωμένα από τα ευρωπαϊκά κράτη. Ούτε με κλειστά λιμάνια λύνεται, ούτε με φράχτες, ούτε σηκώνει μικροπολιτικά παιχνίδια πάνω από τα πτώματα.
Η Ευρώπη βλέπει να ανοίγει στα νερά της ένας ακόμα υγρός τάφος. Ας ελπίσουμε εκεί μέσα να μην ταφεί και η όση ανθρωπιά έχει απομείνει στους ηγέτες της διεθνούς κοινότητας.