Oχι, δεν θα το συνηθίσουμε!

Τουλάχιστον 250 άνθρωποι πνίγηκαν χτες στα παγωμένα νερά της Μεσογείου. 250 ψυχές χάθηκαν ανοιχτά της Λιβύης, ηλικίας 16-25 χρονών. Πλοιάρια φουσκωτά με ελάχιστα ή καθόλου σωστικά μέσα, υπερφορτωμένα με δίψα και όνειρα για μια νέα ζωή χωρίς φτώχεια και πόλεμο, δεν άντεξαν το βάρος των προσδοκιών και ανατράπηκαν από την αναλγησία και την υποκρισία του πολιτισμένου μας κόσμου.
Κάποιοι νομίζουν ότι αυτή τη φρικτή κατάσταση θα τη συνηθίσουμε, ότι δεν θα μας ενοχλεί η καθημερινή άφιξη σωρών πνιγμένων παιδιών, ότι θα βλέπουμε απαθείς στις ειδήσεις χωρίς να αντιδρούμε την εναλλαγή των θεμάτων, ότι η εικόνα του θανάτου θα περνάει μπροστά από τα μάτια μας, όπως η πρόγνωση του καιρού, ή τα κουτσομπολιά για τη ζωή των σελέμπριτις.
Ε! όχι, δεν μπορούμε να ησυχάσουμε όταν νέοι άνθρωποι χάνονται άδικα! Η ζωή είναι μοναδική για κάθε άνθρωπο και κανείς μα κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τη θυσιάζει για κανένα λόγο.
Ο,τι χρώμα και αν έχει το δέρμα του, όποια θρησκεία και αν ασπάζεται, η αξία της ζωής είναι ίδια παντού. Δεν υπάρχουν φτηνές και ακριβές ζωές, αφού όλοι από τη γη προερχόμαστε και όλοι εκεί θα επανέλθουμε. Δυο μέτρα γης για όλους, τους πλούσιους και τους φτωχούς, τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους.
Εμείς, οι κάτοικοι της διπλανής πόρτας, οι γείτονες, που μας ενώνει η ίδια θάλασσα, όσο και αν οι ηγεσίες της Ευρώπης το επιθυμούν, δεν θα μείνουμε απαθείς και δεν θα συνηθίσουμε ποτέ αυτή την τραγωδία.