Όταν σέβεσαι την τιμή, την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα εν γένει των συνανθρώπων σου, σέβονται και αυτοί τη δική σου. Έτσι, η κοινωνική συμβίωση γίνεται ή φαίνεται πιο αρμονική και δίχως δυσεπίλυτα προβλήματα.
Όσες φορές τηρείς και εφαρμόζεις αγόγγυστα και υπέρ του κοινωνικού συνόλου τους νόμους, και η νομοθεσία ισχυροποιείται και προστατεύει τη δημόσια και την ιδιωτική σου ζωή. Έτσι, δε νιώθεις ότι απειλούνται τα ατομικά και τα κοινωνικά σου δικαιώματα και ταυτόχρονα απολαμβάνεις μαζυ με τους συμπολίτες σου τα αγαθά της ευνομίας.
Οσάκις πληρώνεις τους φόρους που σου αναλογούν και δεν κοιτάς να βρίσκεις τρόπους να φοροδιαφεύγεις, συμβάλλεις στην εκπλήρωση των δημοσιονομικών στόχων του κρατικού προϋπολογισμού και, αυτό θα ήταν το ιδανικό!, στην πραγμάτωση κοινωφελών έργων διά των εσόδων αυτού.
Όταν αντιμετωπίζεις τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι όχι αδιάφορα ή ως στενά συντεχνιακά αλλά ενεργά και ως ευρύτερα κοινωνικά και συστρατεύεσαι στον αγώνα της αντιμετώπισής τους, η εργατική τάξη και το κοινωνικό μας σύνολο και με τη δική σου συμβολή, εάν η κοινωνία μας ήταν τέλεια…, προασπίζουν τα κεκτημένα τους και έχουν δυνατή φωνή διεκδίκησης ακόμη καλύτερων συνθηκών και περισσότερων κοινών για όλους αγαθών χάρη στην παλλαϊκή ενότητα και στην ομοψυχία.
Όλα τα παραπάνω είναι λίγο έως πολύ γνωστά σε όλους εδώ και πολλά χρόνια. Πολύ περισσότερο στην εποχή μας χάρη στη ραγδαία ανάπτυξη και στη μεγάλη επιρροή των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην καθημερινότητά μας. Δεν ξέρω πόσοι, όμως, όταν κληθούν ενώπιόν τους σκέφτονται και τις άμεσες και τις μακροπρόθεσμες στους ίδιους και στον κοινωνικό τους περίγυρο συνέπειές τους. Πόσοι, εννοώ, τις σκέφτονται βαθιά και όχι επιφανειακά, γιατί μόνο έτσι, όσο κι αν ακούγεται στις ημέρες μας, σαν ουτοπία, θα επιτευχθούν η ατομική πληρότητα και προκοπή και η κοινωνική γαλήνη και ευημερία…
