«Για κείνους που δεν έχουν πείρα
είναι γλυκός ο πόλεμος
για όποιον όμως έχει πείρα
τον αποστρέφεται με όλη την καρδιά του όταν πλησιάζει»
(Πίνδαρος)
Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου μάς φέρνει ζωντανά στην μακραίωνη ιστορία μας.
Ιστορία: Μεσουρανίσματα στην Τέχνη και στα Γράμματα. Ενδοξοι πόλεμοι με το αξιοτίμητο ότι αυτοί δεν ήταν επιθετικοί όπως οι στυγνοί δανειστές και «εταίροι» μας και οι εξ Ανατολών «φίλοι» μας και «σύμμαχοί» μας, αλλά αξιοπρεπείς και αμυντικοί για την προάσπιση των εθνικών μας εδαφών. Και το «παράδοξο» για τους εξ Ανατολών είναι ότι κατά τις αναχαιτίσεις κανείς απ’ αυτούς δεν σκοτώθηκε, παρά μόνο δικοί μας! Αυτό λέει πολλά, που τα κρύβουν οι δικοί μας…
28η Οκτωβρίου: Εορτάζουμε το αθάνατο έπος πάνω στα βουνά της “φίλης” μας Αλβανίας, που οι ξένοι, που πάντα θέλουν μικρή και εξαρτώμενη την Ελλάδα, τη μεγάλωσαν παραχωρώντας της την ελληνικότατη Βόρειο Ηπειρο, που σήμερα στενάζει και διώκεται με πρώτον τον αρχιεπίσκοπο Αλβανίας κ. Αναστάσιο.
Οσοι έζησαν τα τρόπαια του Ελληνικού Στρατού πάνω στα βουνά της Αλβανίας αισθάνθηκαν περήφανοι και μια εθνική καύχηση και μήνυμα το τι μπορεί να επιτύχει ο Ελληνας όταν υπερασπίζεται την Πατρίδα του: Πίστη, Τιμή, Ελευθερία, Γλώσσα, Οικογένεια, Ηθη και Εθιμα, Ιδανικά και Αξιοπρέπεια.
Ολα αυτά, και τόσα άλλα συναφή, συνθέτουν την έννοια της Πατρίδας, που περιλαμβάνει σε ενιαίο σύνολο ομογένειας το στοιχείο που λέγεται “ΕΘΝΟΣ”, αν και με τη σημερινή πανσπερμία καταντήσαμε μια “πολυεθνική” χώρα με τον ορατό κίνδυνο της αλλοτριώσεως και της ταφής όλων των παραπάνω στοιχείων του Ελληνικού Εθνους.
Ξένοι κύκλοι, ξένα διευθυντήρια μέσα από την μέγγενη της «παγκοσμιοποίησης» και «πανκυβέρνησης» τα μικρά και πτωχεύσαντα κράτη, όπως και η Ελλάδα, κυβερνούν και καθορίζουν τη μοίρα του τόπου μας και των συνανθρώπων μας.
Φέρνουν τους λαούς, όπως σε μεγάλο και αγιάτρευτο βαθμό χρεοκοπίας και αιωνίου δανεισμού εμάς, ώστε δεν μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι. Δεν κυβερνούν οι άρχοντές «μας», αλλά η τρόικα. Γινήκαμε πειθήνια όργανά της και οι ισόβιοι υποτελείς της. Τρώμε τη μια καρπαζιά μετά την άλλη με μόνο θύμα τον φτωχό λαό, που καθημερινά των ξεζουμίζουν κι από πάνω τον κοροϊδεύουν. Κι κείνος όπως κι οι άρχοντές «του» σκύβουν ραγιαδίστικα το κεφάλι τους και τρώνε αλύπητα μαστιγώματα. Και μετά έρχονται ως ουρανόσταλτοι «σωτήρες» να μας σώσουν! Αυτά και τόσα άλλα βλέπουν οι ανά την υφήλιο κάτοικοι και μας περιγελούν. Κατά τα άλλα «ζήτω το όχι». Κατά τα άλλα «πανηγυρικοί λόγοι». Κατά τα άλλα «μηνύματα των πολιτικών αρχηγών», κατά τα άλλα παρελάσεις!!!
Τότε, 28 Οκτωβρίου 1940, είπαμε το ιστορικό “ΟΧΙ”, τώρα μπορούμε να το πούμε στα ξένα αφεντικά μας; Μπορούμε πια να σηκώσουμε ως υποτελείς το κεφάλι μας σ’ αυτούς τους οποίους ζητιανεύουμε; Πώς αλήθεια κατάντησαν μια υπερήφανη και ξακουστή Ελλάδα του «ΟΧΙ» σε έναν περίλυπο διεθνή ζητιάνο!
