Οχι, όχι, όχι…

Για ποιον κάνουμε παρελάσεις με τα κάγκελα;
Είναι προφανές ότι μια εποποιία για να γίνει αντιληπτή δεν πρέπει να υπάρχει μέσα σε ένα πιεστικό περιβάλλον.
Τα στοιχεία της συλλογικής μνήμης για να εγκιβωτιστούν στη νέα γενιά θέλουν και σκεπτόμενους πολίτες και μια εν εξελίξει κοινωνική γαλήνη.
Ειδάλλως γίνονται πάρτι στο λιμάνι, τσίπουρα στην ταβέρνα μετά την παρέλαση, αποδοκιμασίες ακόμη και σε άδειες καρέκλες από τους “αγανακτισμένους” μιας και έχουν φυγαδεύσει τους επίσημους.
Αυτή -το ν’ αποδοκιμάζουν τις καρέκλες- ήταν μια εικόνα που είχα δει μετά την παρέλαση του 2011.
Κι αν τότε ήταν τα πέτρινα χρόνια που ξεσπούσε η οικονομική κρίση, σήμερα πρέπει να σκεφτούμε πιο ψύχραιμα.
Οχι γιατί εξ αποκαλύψεως λύθηκαν τα προβλήματα, αλλά γιατί η πνευματικότητα της περίστασης ξεπερνά τις ιδεο-ληψίες.
Η ίδια η συλλογική διδαχή από το έπος του ’40 αφυπνίζει αντί να κοιμίζει σε ένα “σπιράλ” εθνομηδενισμού και μίζερου συντηρητισμού.
Το νόημα της ημέρας ξεπερνά τη στατικότητα της σημερινής, πολιτικής συγκυρίας και την ίδια ακόμη… την απρέπεια της “γλώσσας” των συνθημάτων.
Γιατί είναι η συλλογική αλήθεια…